"با آدولف چطورین؟ " اثر «زونکه وُرتمان» شامل ویژگی ها و جذابیت های خاص کمدی‌های اروپایی است. فیلمی که با ساختاری شبیه به نمایشنامه، به طور کامل در یک لوکیشن فیلمبرداری شده و اساس و کلیت آن را دیالوگ تشکیل می دهد، اما برخلاف صحنه تئاتر، ایجاد موقعیت و فضا در چنین فیلمنامه هایی در قالب سینما کمی پیچیده تر و دشوارتر است. از این جهت که دیالوگ های پینگ پونگی و مسلسل وار به همراه دوربینی که تنها در یک خانه، چندان فرصت مانور و خودنمایی ندارد، کمی سخت تر می تواند مخاطب سالن سینما را راضی نگهدارد. نکته اساسی در موفقیت نسبی "با آدولف چطورین؟ " نیز در همین حفظ ریتم و همراهی مخاطب است.
دیدارنیوزـ ایمان رضایی: کمدی‌های اروپایی، معمولا با جدی‌ترین و تابوترین مسائل ممکن به شکلی افراطی شوخی می کنند و سعی در عدم تابوسازی/مقدس سازی از هر نوع تفکر یا مسئله‌ای را دارند. اتفاقا برخلاف آمریکایی‌های معاصر به ورطه بیهوده گویی و بیهوده پروری نمی افتند و به طور جدی، موقعیت‌های طنزشان را از مسائل و دغدغه های جدی و فلسفی می گیرند.
"با آدولف چطورین؟ " اثر «زونکه وُرتمان» نیز شامل چنین ویژگی ها و جذابیت های خاص کمدی‌های اروپایی است. فیلمی که با ساختاری شبیه به نمایشنامه، به طور کامل در یک لوکیشن فیلمبرداری شده و اساس و کلیت آن را دیالوگ تشکیل می دهد، اما برخلاف صحنه تئاتر، ایجاد موقعیت و فضا در چنین فیلمنامه هایی در قالب سینما کمی پیچیده تر و دشوارتر است. از این جهت که دیالوگ های پینگ پونگی و مسلسل وار به همراه دوربینی که تنها در یک خانه، چندان فرصت مانور و خودنمایی ندارد، کمی سخت تر می تواند مخاطب سالن سینما را راضی نگهدارد. نکته اساسی در موفقیت نسبی "با آدولف چطورین؟ " نیز در همین حفظ ریتم و همراهی مخاطب است.
فیلمنامه، آنقدر حرفه ای و درست نوشته شده که شوخی‌ها و طنازی ها صرفا محدود به جغرافیای خود فیلم نباشد و شخصیتها آنچنان درست پردازش می شوند که مخاطب، حدود نود دقیقه را به راحتی با آن‌ها همراهی کند، مخصوصا که درون مایه طنز و ساختار کمدی فیلم نیز در این امر به کمک نویسنده/کارگردان آمده و صدای خنده ها در سالن، نشانگر آن است که مخاطب از فیلم فاصله نمی گیرد.
اما قصه فیلم و ماجرای این عنوان عجیب بر روی آن چیست؟ زوجی میانسال از قشر تحصیلکرده و روشنفکر جامعه آلمان، یک شب تصمیم به برگزاری یک میهمانی کوچک و خودمانی می گیرند و تعدادی از دوستان و آشنایان نزدیک خود را به شام دعوت می کنند. پیش از شروع استوری لاین و آغاز ماجرای اصلی فیلم، راوی از قبل تمام شخصیتها را با یک بیوگرافی مختصر به مخاطب معرفی می کند. مهمانی آغاز می شود و یکی از حضار (توماس) خبر از بارداری همسرش می دهد و اینکه بچه نیز پسر است، اما این را هم می گوید که آنان برای نوزاد، اسم خاصی هم انتخاب کرده و می خواهند اسمش را "آدولف" بگذارند. نامی که از جنگ جهانی دوم به بعد، به روی هیچ نوزادی در آلمان گذاشته نشده و اتفاقا تاکید شده که این اسم در آلمان ممنوع هم نیست و می تواند مورد استفاده قرار بگیرد، اما به شکلی غیر رسمی از جانب مردم، این اسم بایکوت شده و مورد استفاده قرار نمی گیرد. جدی‌ترین مخالف این مسئله نیز یکی از میزبانان (استفان) است که اتفاقا در کتابخانه اش کتاب "نبرد من" از آدولف هیتلر نیز به چشم می خورد. استارت ماجرای فیلم و انبوه دیالوگ‌ها، بر سر همین مسئله و نام آدولف و ممنوعیت غیر رسمی آن در آلمان خورده می شود. مهمانی که با جَو کاملا دوستانه و صمیمی آغاز شده بود، رفته رفته پیرامون بحث بر سر این مسئله جدی تر شده و کاراکتر‌ها رفته رفته عصبی تر می شوند. توماس که چنین نامی را برای پسرش انتخاب کرده، معتقد است که هیتلر هرچه را از آلمان گرفته باشد، نام "آدولف" را نگرفته و نباید از این نام تابو ساخت و بیهوده از آن دوری کرد. مثالهایی نیز از قاتل‌ها و دیکتاتور‌های بزرگ می زند که همچنان نامشان روی تمام بچه ها گذاشته می شود، اما استفان به شدت مخالف این ماجراست و نام آدولف را صرفا یادآور بزرگترین و بی رحم‌ترین رهبر دیکتاتور جهان می داند.
این بحث تا آنجا ادامه می‌یابد که توماس اعتراف می کند شوخی کرده و نام بچه، چیز دیگری است و صرفا قصد این را داشته که سر به سر استفان بگذارد. اما آنچه که مشهود است، این است که کار از کار گذشته، بحث از حول محور "آدولف" فراتر رفته و هرکدام از شخصیتها که گویی منتظر یک بهانه برای حمله به یکدیگر بودند، فرصت را غنیمت شمرده و جنگ عجیبی میان مهمانی شکل می گیرد. به شکل کنایه آمیزی از نام "آدولف"، به جنگ و دعوا می رسیم و تا پایان، تقریبا مهمانی با میدان جنگ هیچ تفاوتی نمی کند، اما جذابیت اصلی ماجرا آنجا است که تمام این بحث ها و تمام این جَدَل‌ها، همگی در قالب یک کمدی به شدت خنده آور پیاده شده اند و اصلا همین ایده هوشمندانه است که مخاطب را پای این میزگرد نود دقیقه ای می نشاند. لینک‌هایی به گذشته هر یک از شخصیت ها و موقعیت‌های عجیب فیلم، همان کاری را می کند که مخاطب عام نیز پای چنین بحث فلسفی و پیچیده ای در مورد تابوسازی از نام "آدولف" در جامعه آلمان بنشیند و از آن لذت نیز ببرد.
زونکه وُرتمان با سبکی شبیه به سینمای وودی آلن و ساختاری مرتبط با نمایشنامه های تئاتری، یکی از کمدی‌های قابل قبول و محترم سال‌های اخیر سینمای جهان را به ارمغان آورده که تماشایش برای هر قشر و طبقه ای لذت بخش و مفرح است.