به نظر می‌آید عادل تمایلی به برنامه سازی در شبکه خانگی و تلویزیون‌های تعاملی هم ندارد و بعید است که به این زودی‌ها تماشای سیمای عادل امکان پذیر باشد. در تلویزیون‌های تعاملی، فالوئر‌ها و بیننده‌ها تک تک و قطره قطره جمع می‌شوند و حوصله مدیران آن بر خلاف صدا و سیما کم است؛ بنابراین می‌توان گفت: «بدرود ۹۰ ... بدرود عادل»!           

یک گزارشگر به هیچ وجه نباید کاری کند که شنونده و یا ببینده آن متوجه شود که طرفدار کدام تیم است. البته این مسئله شامل تیم ملی نمی‌شود. زمانی که تیم ملی با تیم دیگری مثل پرتغال یا اسپانیا و یا ژاپن و هر کشور دیگر مسابقه می‌دهد، هر جانبداری که می‌توانیم باید از تیم ملی انجام دهیم و وظیفه گزارشگر است که این کار را انجام دهد. اما وقتی دو تیم داخلی مسابقه دارند، بالاخره هر کسی به تیمی تمایلی دارد، اما من به عنوان گزارشگر باید طوری گزارش کنم که بینند یا شنونده اصلاً نباید حس کند من در حال جانبداری از تیم خاصی هستم. متاسفانه الان بعضی از گزاشگران در شهر‌های دیگر ما اصلاً نمی‌توانند جلوی خودشان را بگیرند و طوری گزارش و جانبداری می‌کنند که خیلی بد است. زیرا شما وقتی گزارشگر تیمی در شهری هستید، تنها برای آن شهر گزارش نمی‌کنید و برای کشور گزارش می‌کنید و تصویر در حال پخش برای کل کشور است و نباید جانبداری کنید. شما باید گزارش را منصفانه انجام دهید. گاهی گزارشگران ایراد هم می‌گیرند و در کار داور دخالت هم می‌کنند. در حالی که نباید این کار انجام دهند.

بازخوانی تجربه اداره باشگاه لیگ برتری توسط یک حقوقدان فوتبال حاوی نکات جالبی است. هوشنگ نصیرزاده معتقد است فوتبال ایران در شرایط موجود درآمدزا نخواهد بود.

در مسابقات مجازی GT3 حضور یک راننده جوان و مستعد ایرانی باعث شد که پرچم ایران در یکی از معدود مسابقات ورزشی دنیا به اهتزاز درآید. امیر حسین حسینی در دو مسابقه کلاس جهانی در این رقابتها، حضور قدرتمند و درخشانی داشته است.

چند روزی است که اخبار بسیاری در مورد کیم جونگ اون انتشار یافته که حکایت از مرگ یا در آستانه مرگ بودن این دیکتاتور خوشگذران و غیر قابل پیش بینی دارد. صرف نظر از اظهارات رهبرانی سیاسی جهان که طبیعتا بنا بر ملاحظات و ضروریات دیپلماتیک در این باره اظهار نظر می‌کنند شنیدن اظهار نظر‌های دنیس رادمن بسکتبالیست پیشین لیگ حرفه‌ای آمریکا نیز در نوع خود جالب است.

حالا نزدیک به دو ماهی می‌شود که ورزشکاران، مربیان و حتی برخی مدیران حوزه ورزش در موقعیت شغلی شان حاضر نشده اند و طبیعتا قرنطینه آن‌ها را خموده و افسرده می‌کند. البته در همین شرایط هم برخی از نهاد‌ها یا باشگاه‌های ورزشی با استفاده از فضای مجازی توانسته اند فعالیت‌های ورزشی و حتی مسابقه‌ای را در فضایی تازه و متفاوت راه بیندازند. در واقع در روز‌هایی که صحبت از ضرر مالی فراوان به خاطر برگزار نشدن مسابقات بزرگ و مهم است، برخی از نهاد‌ها دست به خلاقیت‌های کوچک و بزرگی برای زنده نگه داشتن خود زده اند.

تیم ملی والیبال ایران تقریبا در سال ۱۳۹۹ هیچ رویداد مهمی را پیش رو ندارد و با توجه به شیوع ویروس کرونا در جهان نیز فعلا امکان گردهمایی و سپردن تیم ملی به سرمربی جدید نیست بنابراین تمرکز فدراسیون می‌تواند بر روی مسائل حل نشده والیبال ایران و یا امکان ایجاد درآمد‌های تازه و اسپانسرشیپ برای تیم ملی باشد. به نظر می‌آید در سالی که هزینه‌های عمومی مملکت، بیشتر معطوف به امور بهداشتی و مبارزه با ویروس کووید ۱۹ است، بستن قرارداد‌های گران قیمت با مربیان خارجی هم چندان اولویتی برای فدراسیون محسوب نمی‌شود. اگر تنگنا‌های اقتصادی همچنان بر شانه ورزش ایران سنگینی کند حتی ممکن است یک مربی وطنی هم در المپیک بالای سر تیم ملی والیبال ایران باشد! با این حساب قابل پیش بینی است که تا چند ماه آینده خبری از مربی خارجی در ایران نباشد.

در شرایطی که هم فدراسیون فوتبال و هم سازمان لیگ درباره ادامه یا لغو باقی مانده مسابقات لیگ برتر با احتیاط حرف می‌زنند و خود را مطیع توصیه‌های ستاد ملی مبارزه با کرونا و نهاد‌های بین المللی فوتبال مثل فیفا و «ای اف سی» عنوان می‌کنند، برخی از مدیران باشگاه‌ها در ایران درباره معرفی قهرمان در صورت نیمه کاره ماندن لیگ، نظرات خود را به رسانه‌ها اعلام کرده اند. جالب است که بر مبنای دستورالعمل‌های فیفا و کنفدراسیون‌های قاره ای، اساسا فدراسیون‌های فوتبال در مورد این موضوع صاحب رای نیستند و اگر به هر دلیلی مسابقات سراسری فوتبال ناتمام بماند و امکان به پایان رساندن آن نباشد، سازمان لیگ یا اتحادیه باشگاه‌ها باید در این مورد تصمیم بگیرند.

اینکه آرات واقعا چقدر در فوتبال استعداد دارد و در آینده چقدر احتمال دارد که سر از باشگاه بزرگی مثل بارسلونا در بیاورد به هیچ وجه قابل پیش بینی نیست، اما آنچه در همین حال قابل ردگیری است سوء استفاده پدر از این عروسک کوکی است. به نظر می‌آید بابای آرات بیش از آنکه متوجه تاثیرات ویرانگر این همه هیاهو برای فرزندش باشد در تلاش برای به دست آوردن درآمد و تامین هزینه‌هایی است که در دیار غربت برای این پدر و پسر وجود دارد.

در دوران تعطیلی مسابقات فوتبال و شیوع کرونا، مدیریت دو باشگاه فرصت مغتنمی برای حل و فصل گرفتاری‌های قدیمی و جدید آبی و قرمز به دست آورده اند، اما این روز‌ها این تصویر مخدوش شده است.