به علت گرد و خاک و باد و کم کردن هزینه‌ها، مقابل پنجره کلاس‌ها را با چیدن تعدادی آجر، کور می‌کنند که عبور نور را کاهش و فضای داخل کلاس را تاریک کرده بود. انگار محرومیت راه همه چیز را بسته بود. اما باید پنجره‌ها را باز می‌کردیم. این روستا و اهالی و کودکانش از جنس نور بودند. حیف بود که از نور بهره نبرند.

در دهستان سرکور بیش از ۱۸۰ پارچه آبادی کوچک و بزرگ وجود دارد اما برای این تعداد روستا تنها یک مدرسه متوسطه پسرانه هست که آن هم توسط یک خیر بومی حدود بیست سال قبل ساخته شده است. این فاجعه در مورد مدرسه دخترانه عمیق‌تر است، زیرا برای تمام این ۱۸۰ پارچه آبادی،  مدرسه متوسطه دخترانه وجود ندارد، تنها یک سال است که یک خیر اقدام به تاسیس یک مدرسه سه کلاسه کرده که نه فضای آموزشی مناسبی دارد و نه قادر به تامین نیاز منطقه است.

چند نفر دیگر باید بمیرند تا مسئولین به این استان توجه کنند؟ چند کودک دیگر باید دست و پایشان قطع شود تا مشکل آب سیستان و بلوچستان حل شود؟ به چند نفر دیگر باید آسیب زده شود تا به گاندو‌ها رسیدگی شود؟ شاید اگر گاندو یک سریال بود و آن کودک هم یک چهره سیاسی، مسئولین بیشتر به آن توجه می‌کردند و تیتر یک رسانه‌ها می‌شد.