دیدارنیوز ـ سابقه علی کریمی در فوتبال ایران مشخص است. او بهترین بازیکن آسیا بوده. نامش در بین تکنیکی‌ترین بازیکنان فوتبال جهان قرار گرفته و سابقه پوشیدن پیراهن تیم‌های بایرن مونیخ و شالکه را هم داشته. کریمی یکی از محبوب‌ترین‌های تاریخ فوتبال ایران به حساب می‌آید. حتی آن‌ها که طرفداراش نیستند هم به او و نبوغش احترام می‌گذارند. با این حال کریمی در دوران مربیگری چندان کارنامه درخشانی به جا نگذاشت. دو دوره هدایت تیم سپیدرود تنها تجربه کریمی روی نیمکت به عنوان سرمربی بوده است؛ تجربه‌ای که اتفاقا دستمایه یک جدال لفظی کوچک بین او و محمود احمدی‌نژاد رییس‌جمهور سابق هم قرار گرفت. احمدی‌نژاد در یک گفت‌وگوی لایو در مورد کریمی گفت: او مانند دوران فوتبالش در مربیگری موفق نبود و کریمی پاسخ داد: «والله من یک سال سرمربی بودم این همه نقد میشم، باکی نیست. ۸ سال شما چطور بود؟ من هم مطمئنم اگر ۸ سال وقت داشتم حتما یک کار مهم انجام می‌دادم.» به هر حال کارنامه کریمی به شکلی است که نمی‌توان آن را به عنوان یک مدیر مورد بررسی قرار داد. تنها چیزی که می‌توان در این رابطه گفت این است که کریمی با ساختار درست فوتبال دنیا به واسطه چندین سال حضورش در اروپا آشناست.
علی کریمی در چند سال گذشته یکی از مهم‌ترین منتقدان وضع فعلی اداره فوتبال بوده است. مناظره او در برنامه ۹۰ با محمدرضا ساکت دبیر وقت فدراسیون فوتبال تبدیل به نقطه عطف جایگاه انتقادی کریمی در فوتبال ایران شد. در همان برنامه بود که کریمی خطاب به ساکت گفت: «تا وقتی شما توی این فوتبال هستین طبیعتا ما رنگ خوشی رو نمی‌بینیم.» کریمی در این مدت انتقاداتش را بیشتر متوجه مهدی تاج، علی کفاشیان، ساکت و کارلوس کی‌روش کرد. او یک بار هم در کنفرانس خبری زمانی که سرمربی تیم سپیدرود رشت بود، در حالی که با عصبانیت از وضعیت اداره فوتبال حرف می‌زد، پرسید: «تاج کجاست؟» همین استایل منتقدطور کریمی است که باعث شده او بتواند به عنوان یک آلترناتیو برای ریاست فدراسیون فوتبال خودش را معرفی کند.
برخی معتقدند کریمی اگر پشتکار بیشتری داشت با تکیه بر نبوغش می‌توانست تبدیل به یکی از بزرگ‌ترین فوتبالیست‌های تاریخ شود. کریمی بار‌ها ثابت کرده است که روحیه‌ای ناسازگار، عصیانگر و نظم‌ناپذیر دارد. این‌ها شاید ساده‌ترین پیامد نبوغ این فوتبالیست باشد. چیزی شبیه به مارادونا در اشل کوچک‌تر. کریمی در چند سال گذشته با برخی از اهالی فوتبال از جمله علی دایی و جواد نکونام به مشکل خورد. کریمی همچنین با کی‌روش هم آبش توی یک جوب نرفت و نتوانست با او کار کند. همه این‌ها نشان می‌دهد جادوگر فوتبال ایران نمی‌تواند یک آدم محافظه‌کار باشد. نمونه‌اش دراز کشیدن روی زمین به بهانه مصدومیت وقتی که احمدی‌نژاد به اردوی تیم ملی رفته بود.
اینکه رسیدن علی کریمی به صندلی ریاست فدراسیون فوتبال اتفاق مثبتی است یا منفی نیاز به بحث زیادی دارد. خیلی از فوتبالی‌ها معتقدند، چون علی کریمی از جنس فوتبال است و درد فوتبال را می‌داند (به گواه انتقاداتش) در هر صورت از افرادی نظیر تاج و کفاشیان و بهاروند و سایرین بهتر است. همچنین به قول امیر قلعه‌نویی ریاست علی کریمی یا سایر مفاخر فوتبال ایران در فدراسیون به نوعی اعتباری برای فوتبال ایران به حساب می‌آید. منتقدان نیز به نداشتن تخصص کریمی در زمینه مدیریت اشاره می‌کنند و بحث مدرک تحصیلی او را وسط می‌کشند. این افراد می‌گویند همه انتقادات علی کریمی درست است، اما برنامه او برای حل کردن مشکلات چیست؟ او چطور می‌خواهد سرمایه به فوتبال بیاورد یا چگونه قرار است با فساد مبارزه کند؟ عده‌ای دیگر نیز روی شرایط نامزدی و کسب آرا در مجمع عمومی فدراسیون فوتبال دست می‌گذارند و می‌گویند مافیای فوتبال اجازه نمی‌دهد کریمی رییس شود. در این بین برخی معتقدند یکی از اصلی‌ترین ویژگی‌های یک مدیر موفق داشتن خصلت‌های محافظه‌کارانه است و از این منظر کریمی مدیر خوبی نیست و برخی دیگر نیز می‌گویند شرایط بد فوتبال ایران به افراد رادیکال و صریح نیاز دارد. می‌توان گفت بحث سر خوب بودن یا بد بودن کاندیداتوری و ریاست احتمالی کریمی در حد انتخاب بین مسی و رونالدو مناقشه‌برانگیز است.
علی کریمی در پست اینستاگرامی اعلام کاندیداتوری‌اش نوشت: «می‌خواهم همچنان در کنار مردم سرزمینم باشم و برای سربلندی دوباره فوتبال ایران به عنوان کاندیدا در پست ریاست فدراسیون شرکت کنم. تغییرات اساسی از سوی فیفا و ای‌اف‌سی در اساسنامه شکل گرفته و حالا فوتبالی‌ها راحت‌تر می‌توانند وارد عرصه انتخابات شوند و من امیدوارم در روز ۱۰ اسفند فوتبال ایران عزیزمان یک روز پاک و عاری از هرگونه زد و بند‌های ناسالم را تجربه کند.» مهدی مهدوی‌کیا زیر این پست نوشت: «اتفاق بسیار مفید برای فوتبال ایران. همگی از تو حمایت خواهیم کرد برادر» فوتبالیست‌های زیاد دیگری هم زیر پست کریمی از کاندیداتوری او حمایت کردند. با این شرایط به نظر می‌رسد نبرد برای رسیدن به صندلی ریاست فدراسیون این بار از همیشه داغ‌تر، جنجالی‌تر و جذاب‌تر خواهد بود.
✍ بهرام سرگوسرایی