واکنش به یک تهدید: استخر فرح در انتظارت! + واکنشهای جدید

سیداکبر موسوی در این باره مطلبی را منتشر کرد که در بسیاری از شبکه‌های مجازی منتشر شده است. وی در این زمینه نوشته است:

طلبه‌ای تابلویی دست گرفته است با نوشتهٔ «ای آنکه مذاکره شعارت! استخر فرح در انتظارت». مهم‌تر از نوشتهٔ روی کاغذ، نوشتهٔ کوچک روی دسته است. «لطفا تابلوها را بعد از مراسم تحویل دهید». نوشتهٔ روی دسته می‌گوید این را آن طلبهٔ عمامه‌سفید ننوشته است و به دستش داده‌اند. جلسه خودجوش نبود و از چند روز پیش تبلیغاتش در این‌سو و آن‌سوی قم دیده می‌شد. «حسن رحیم‌پور ازغدی» هم سخنران جلسه بود. متولی جلسه که بوده؟ این احتمال جدی است که طلبهٔ تابلوبه‌دست حتی نوشته را نخوانده یا حتی اگر خوانده تحلیلش نکرده است. به گمانم این تهدید به قتل عریان متوجه این طلبه نیست. آن «تابلو را بعد مراسم تحویل دهید» یعنی دیگری نوشته است. دیگری‌ای که با متولیان جلسه رابطه‌ای دارد. 

نکتهٔ عجیب دیگر این تابلو، اعتراف مبهم و ضمنی به قتل مرحوم اکبر هاشمی رفسنجانی است. انگار می‌گوید همان‌گونه که هاشمی را کشتیم،‌ تو را هم می‌کشیم. اگر مرگ هاشمی را اتفاق بدانیم، تهدید به یک امر اتفاقی بی‌معناست. می‌گوید «کشتیم و باز هم می‌کشیم» و رحیم‌پور ازغدی آن بالا سخن از عدالت اقتصادی می‌گوید. به گمان من، نمی‌توان گفت مرگ هاشمی قتل بوده است و هیچ‌گاه به این شایعه توجهی نکرده‌ام و بیان این شایعه را حتی به ضرر حاکمیت می‌دانم؛ اما گروهی به عنوان حامیان حکومت، این شایعه را با افتخار به خودشان نسبت می‌دهند و از تکرارش می‌گویند.

این شعارها آن هم نه از سوی شخص، از سوی برگزارکنندگان تجمعی حوزوی، لکه‌دار کردن وجههٔ حوزه است. خود حوزهٔ علمیه باید با این شعارها برخورد کند. شعارهایی که بار حقوقی دارد. انتظاری نیست که قوهٔ قضائیه به عنوان تهدید رئیس جمهور به مرگ، این را پیگیری کند. اما از حوزهٔ علمیه انتظار است که جلوی این‌گونه شعارها را بگیرد. این تابلو در شبکه‌های اجتماعی اینک دست‌ به دست می‌شود و حاصلش اتهام خشونت‌طلبی به حوزه است. 

قصه تکراری خودجوشی

ما ۴۰ سال است که در ایران رفتارهای سیاسی برخی افراد و جریان‌ها را رصد می‌کنیم و با اطمینان می‌توانیم بگوییم که در ایران آن هم در عرصه سیاسی و بخصوص در مخالفت با جریان‌های سیاسی اصلاح‌طلب و اعتدالگرا، ما نمی‌توانیم از جریانهای خودجوشی سخن بگوییم که یکباره در حجمی این‌چنینی به میدان می‌آیند و مخالفت یا موافقت خود را در قبال مسائل مختلف به رخ دیگران می‌کشند. معمولا نوعی هماهنگی پشت صحنه در این گونه رخدادها وجود دارد که باید آنها را هم دید و از کسانی صحبت کرد که دیده نمی‌شوند ولی به شکل پنهانی از قدرت در اختیار خود استفاده می‌کنند. این تظاهرات اعتراضی طلاب و شعارهایی که در آن مطرح شد از این قاعده مستثنی نیست و با کمی بررسی می‌توان دریافت که چه کسانی در پشت صحنه گرداننده این ماجرا بوده‌اند. در عین حال باید بر این نکته تاکید کرد که تند کردن فضای سیاسی و آلوده کردن آن به انواع اتهامات و تهدیدها شاید از منظر تندروان منازعه‌طلب یک پیروزی به حساب آید اما قطعا منجر به حاشیه راندن عقلای جریانهای سیاسی می‌شود و میدان را به کسانی خواهد داد که بدون داشتن هیچ ایده و برنامه‌ای برای اداره کشور، تنها بر طبل جنگ و درگیری و تندروی می‌کوبند و این نه چیزی است که به سود انقلاب اسلامی و تداوم حیات جمهوری اسلامی باشد.  

واکنشهای جدید

 درخواست علی مطهری برای دخالت وزارت اطلاعات در ماجرای تجمع فیضیه

علی مطهری در یادداشتی نوشت:

شعارهایی که در تجمع مدرسه فیضیه قم سر داده شد یا روی تابلوها حمل  می‌شد، نشان می‌دهد که لااقل بخشی از حوزه علمیه قم از نظر بینش اجتماعی و سیاسی دچار انحطاط شده است. در نهادی که مرجع فکری و دینی مردم شناخته می‌شود شعارهایی متناسب با اقشار فرومایه جامعه سر داده شد و تاسف انسان افزایش می‌یابد زمانی که در می‌یابیم که این افراد ابزار دست یک گروه سیاسی واقع شدند و روی دسته پلاکاردهای آنها نوشته شده بود: « لطفا تابلوها را بعد از مراسم تحویل دهید.»

تاسف بیشتر زمانی به انسان دست می‌دهد که می‌بیند یکی از شعارهایی که روی تابلو حمل می شد، این بود: ای آنکه مذاکره شعارت/ استخر فرح در انتظارت، اشاره به رحلت آیت الله هاشمی رفسنجانی.

این شعار می‌تواند سرنخی برای نحوه فوت آن مرحوم باشد که برای بسیاری از اذهان به صورت یک معما باقی مانده است. در واقع مفهوم این شعار این است که آقای رئیس‌جمهور، ما همانطور که سر آقای هاشمی را زیر آب کردیم سر تو را هم زیر آب خواهیم کرد. وزارت اطلاعات باید این موضوع را پیگیری و نتیجه را به اطلاع ملت برساند. شاید ماجرای فوت ناگهانی و غیرقابل باور رئیس فقید مجمع تشخیص مصلحت نظام نیز روشن شود.

سيد حسین مرعشی: گردانندگان اينگونه اجتماعات هزينه هاى سنگينى را به ملت ايران تحميل خواهند كرد

انگیزه‏‌های جماعتی که روز پنجشنبه در مدرسه فیضیه قم تجمع کرده و پلاکارد به دست، هجمه‎های زیادی را علیه دولت شکل داده‎اند حداقل برای من قابل فهم نیست. البته گمان هم نمی‎برم که برای بسیاری دیگر نیز قابل تحلیل باشد تا دریابند که چرا باید در شرایط فعلی کشور، چنین حرکاتی را از یک اجتماع خاص شاهد باشیم.

اما می‎توان برای همین اقدام غیرقابل فهم هم دو فرض را در نظر گرفت. فرض نخست اینکه، دوستانی که برگزاری چنین اجتماعی را ساماندهی کرده و شعارهایی را علیه دولت و مسئولان دولتی سرداده و اقدامات چندین ساله آنان را نقد می‎کنند، اساساً درکی از شرایط ایران چه در داخل مرزهای کشور و چه بیرون از آن ندارند.

گردانندگان اینگونه اجتماعات آنقدر به مسائل واقعی و فشارهای بین‎المللی و از همه مهمتر خستگی مردم در داخل کشور و ضعیف شدن پشتوانه مردمی همه نهادهای نظام بی‎توجه هستند که بدون در نظر گرفتن عواقب رفتارها‌شان محکم بر طبل اختلافات می‎کوبند.

فرض دومین تحلیل از اتفاقات نامیمون روز پنجشنبه مدرسه فیضیه می‎تواند هدف طلاب از تجمع‌شان باشد. بعید نیست که گردانندگان این اجتماعات دنبال این هستند تا فضا را برای کنار زدن آقای دکتر روحانی و دولت دوازدهم مهیا کنند.

چه کسی می‎تواند باور کند آنچه که در مدرسه فیضیه قم رخ داده همچون ادعاهای پیش از این برخی تجمع‌کنندگان، اقدامی خودجوش بوده و هیچ دستی از پشت پرده در کار نبوده باشد؟ قطعاً اینگونه است و چه زود و چه دیر در جایی دیگر خود را نشان خواهد داد.

اگر قرار بر خودجوش بودن چنین اقداماتی بوده باشد، این حق مردم بی‎پناه است که دست به چنین اعتراضاتی بزنند نه طلاب حوزه علمیه. معنا و مفهوم این اقدام این است که حتماً در جایی تصمیمی گرفته شده و به مرحله عملیاتی درآمده و تصمیم‎گیرندگان نیز قصد دارند کشور را به سمتی هدایت کنند تا تغییرات سیاسی زودهنگامی در رده‎های مدیریتی آن رخ دهد.

البته اگر فرض دوم ما، قصد و نیت معترضان حوزوی باشد، فکر می‎کنم که طلاب بازی خطرناکی را شروع کرده‎اند. بازی‌ای که قطعاً شروع آن با آقایان است اما پایان آن را ممکن است خدای نکرده دشمنان ایران رقم بزنند. 

من به‌عنوان یک هشدار به دوستان می‎گویم که ادامه حرکت در این مسیری که از سرگرفته‎اند، هزینه‎های بسیار سنگینی را در کشور خواهد داشت و خسارات زیادی به ملت ایران تحمیل خواهد کرد. به‌گونه‎ای که شاید بتواند همه دستاوردهای انقلاب را تحت تأثیر خود قرار بدهد.

فاضل میبدی: سعی می‌کنم در مورد پلاکاردهای قم مشکوک نباشم که یعنی «ما کشتیم و بازهم می‌کشیم»