به راستی چه کسانی و با چه تفکراتی بر ما مدیریت و تعیین مقدرات می‌کنند که سهم زنان و دخترانمان از یکصد هزار صندلی ورزشگاه آزادی باید هیچ باشد؟ به هر روی حقیقت این است که هرچه مردم را راحت بگذاریم آن‌ها عزتمندانه به راه درست می‌روند و هرچه کمتر سر به سرشان بگذاریم احترام آمیزتر و شرافتمندانه‌تر برخورد می‌کنند. از برخی بانوان حاضر می‌شنیدم که مانند خودم صرفا به خاطر شکستن ممنوعیت به ورزشگاه آمده اند. بر همین اساس پیش بینی می‌شود در صورت ادامه حضور و رفع ممنوعیت ورود بانوان به ورزشگاه، فراوانی آن کم خواهد شد؛ بنابراین اصلا نیازی به آن همه زحمت برای نیرو‌های انتظامی اعم از خواهر و برادر هم نبود. همان نیروی انتظامی که اشک شوق را در چشمانشان می‌دیدم و با نگاهشان زنان تماشاچی را همراهی می‌کردند.
دیدارنیوز ـ
سمیه طهماسبی*: روز دیدار تیم‌های ملی ایران و کامبوج فرصتی دست داد تا در کنار زنان و دختران پاک سرشت سرزمینم و به اتفاق بانوان حزب جمهوریت ایران اسلامی این بازی را در استادیوم یکصد هزار نفری آزادی از نزدیک تماشا کنم. قصدم این بود که این رویداد ورزشی را از نزدیک حس و درک کنم. قرار گرفتن در فضای پر هیجان ورزشی استادیوم آزادی و دیدن شوق دختران ایرانی باعث شد بیشتر تامل کنم و تاسف می‌خوردم که چرا مسائلی کوچک و پیش پا افتاده را با بی تدبیری به بحران تبدیل کردیم. به این فکر می‌کردم چه آسان می‌توانستیم قبل از ورود مجامع بین المللی به موضوع ورود زنان به ورزشگاه به مردم احترام گذاشته و آزادی و حقوق اولیه آن‌ها را به رسمیت بشناسیم؛ بدون آنکه متحمل این همه هزینه و بگو مگو و اتلاف وقت مردم و مسئولان شویم.
به چه گناهی باید سال‌های سال زنان و دختران ایرانی از ابراز این احساسات زیبای ملی و حق تخلیه انرژی و تفریح و شادی سالم و مباح محروم می‌شدند تا جایی که دختر آبی، سحر خدایاری، که جایش بسیار خالی بود، جان به لب شود. کسانی که با کوته فکری و محدود اندیشی این همه ظلم را بر بانوان این مرز و بوم روا دانستند و با تصمیم‌های نادرست فرصت‌های شادی آفرین فرزندان ایران را سوزاندند چه تاوانی باید پس بدهند؟
آرزو می‌کردم ای کاش همه کسانی که به خود اجازه دادند با فتوایی و دستوری زنان و دختران را از این حق طبیعی و اولیه محروم کنند خودشان یک نیمروز وقت می‌گذاشتند و با نشستن بر روی صندلی ورزشگاه و از دید یک تماشاچی، فتوا و دستور خود را تنظیم می‌کردند. آیا نمی‌شود از حضور و شادی زنان و دختران در ورزشگاه به عنوان یک فرصت سود برد؛ فرصتی که می‌تواند مانع شادی‌های ناسالم و تفریحات زیر زمینی شود؟
به راستی چه کسانی و با چه تفکراتی بر ما مدیریت و تعیین مقدرات می‌کنند که سهم زنان و دخترانمان از یکصد هزار صندلی ورزشگاه آزادی باید هیچ باشد؟ به هر روی حقیقت این است که هرچه مردم را راحت بگذاریم آن‌ها عزتمندانه به راه درست می‌روند و هرچه کمتر سر به سرشان بگذاریم احترام آمیزتر و شرافتمندانه‌تر برخورد می‌کنند.
اتفاقا جالب بود از برخی بانوان حاضر می‌شنیدم که مانند خودم صرفا به خاطر شکستن ممنوعیت به ورزشگاه آمده اند. بر همین اساس پیش بینی می‌شود در صورت ادامه حضور و رفع ممنوعیت ورود بانوان به ورزشگاه، فراوانی آن کم خواهد شد؛ بنابراین اصلا نیازی به آن همه زحمت برای نیرو‌های انتظامی اعم از خواهر و برادر هم نبود. همان نیروی انتظامی که اشک شوق را در چشمانشان می‌دیدم و با نگاهشان زنان تماشاچی را همراهی می‌کردند.
از جناب آقای مهندس کریمی رئیس و مدیر عامل توسعه اماکن ورزشی که معلوم بود از روز‌های قبل، زحمات زیادی برای فراهم آوردن زیرساخت‌ها کشیده بودند و از همان ساعات اولیه ورود بانوان در درب شماره ۲۱ شرقی، خود و همکارانش به احترام ورود بانوان تمام قد ایستاده بودند کمال تشکر را دارم. آقای علی ربیعی سخنگوی دولت نیز به نمایندگی از هیات دولت بطور ویژه از جایگاه بانوان دیدن و نسبت به حضور بانوان ادای احترام کرد. تعدادی از بانوان محترم نماینده مجلس و شورای شهر و زنان شاخص که البته تا جایی که دیدم و شناختم از اصلاح طلبان بودند نیز به زیبایی در این رویداد در کنار مردم آمده بودند. بازی پر گل جوانان برومند تیم ملی کشورمان به مثابه استعاره خوشامدگویی عملی به این رویداد مهم بود و بر شکوه این رویداد افزود.ای کاش صدا و سیما هم این شادی چند هزار بانوی ایرانی را در این رویداد تاریخی به درستی با همه ایرانیان به نمایش و اشتراک می‌گذاشت و ثابت می‌کرد از شادی زنان این سرزمین، نگرانی ندارد و‌ای کاش مدیران باتدبیر بر امور مهم گماشته شوند که از گذشته‌های مکدر، عبرت بیاندوزند و هیچگاه با بی قانونی و بر اساس سلیقه شخصی یآ گروهی درصدد محدودسازی حقوق شهروندان نباشند یا به محض اینکه دریافتند قانونی کارآمدی ندارد و بر هزینه‌های مردم می‌افزاید قبل از ورود مجامع بین المللی، خود پیشقدم و بر اساس نشانه‌های افکارعمومی و با سرپنجه اندیشه و تدبیر، چاره جویی نمایند.
*حقوقدان و فعال اجتماعی حوزه زنان