"دیدارنیوز" نگاهی به ماجرای جودوکار ایرانی در مسابقات جهانی دارد؛
تاکتیک سعید ملایی چه نتیجه‌ای خواهد داشت؟
سعید ملایی در گفت و گوهایش اعلام کرده که قصد پناهندگی ندارد و تنها به حضور در المپیک ۲۰۲۰ و کسب مدال فکر می‌کند، اما در شرایط فعلی به نظر می‌رسد المپیک توکیو پایانی بر دوران قهرمانی و ورزش حرفه‌ای او باشد. گرچه پیش از او نیز جودوکاران دیگری از ایران ترک وطن کردند، اما تقریبا هیچ یک از آن‌ها موفقیت‌های خود را در لباس جدید تکرار نکردند. به نظر می‌رسد حریف بزرگ سعید ملایی نیز «بی وطنی» باشد!
دیدارنیوز ـ سی و شش سال قبل در مسابقات جهانی کشتی آزاد در اوکراین، پرویز سیف خانی آخرین ورزشکاری بود که در مسابقات ورزشی انفرادی با یک ورزشکار از رژیم اشغالگر قدس روبرو شد. با وجود پیروزی سیف خانی در آن دوئل مهجور و البته پیروزی‌های دیگری که پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، تیم‌ها و ورزشکاران ایرانی در برابر اسرائیل داشتند، سیاست‌های کلان کشور به سمت و سویی رفت که رقابت ورزشی بین نمایندگان ایران و رژیم صهیونیستی اتفاق نیفتد.
در دهه ۱۳۶۰ البته مواجهه بین ورزشکاران ایران و اسرائیل بسیار اندک بود و حتی در فوتبال که سابقه این رقابت وجود داشت به دلیل جدایی رژیم صهیونیستی از کنفدراسیون فوتبال آسیا و پیوستن به یوفا، دیگر مسابقه‌ای در ابعاد زمین فوتبال رخ نداد. به مرور و با گذشت سال ها، این رویارویی بیشتر شد. نخست آنکه شمار ورزشکاران رژیم اشغالگر قدس در رشته‌های انفرادی مدال آور افزایش یافت و به این ترتیب شانس مواجه شدن ورزشکاران ما با ورزشکاران اسرائیلی هم بیشتر شد.
در وهله بعدی نهاد‌های قدرتمند بین المللی ورزشی نیز در این رهگذر سختگیری را بیشتر کرده و اعلام کردند که سیاست باید از میدان ورزش کنار برود و کسانی که این عرصه را به محل برخورد اعتقادی و سیاسی تبدیل می‌کنند دچار محرومیت خواهند شد. در واقع این رویکرد منجر به ایجاد مشکلاتی در کاروان‌های ورزشی ایران شد و نهاد عالی تربیت بدنی و دستگاه دیپلماسی ایران نیز نتوانست راه حل مشخصی برای کاهش یا لغو محرومیت‌های ناشی از عدم حضور در میدان مسابقه پیدا کند.
در طی سالیان گذشته، ورزشکاران ایرانی به انحاء گوناگون از انجام مسابقه با ورزشکاران اسرائیلی سر باز زده اند و در داخل کشور نیز مورد تقدیر قرار گرفته اند اما در تازه‌ترین اتفاق از این دست، ماجرای «سعید ملایی» جودوکار درجه یک ایران به وجود آمد که به لحاظ شیوه مقابله با این مسئله، رویکرد متفاوتی از یک ورزشکار را به نمایش گذاشت. جودوکار قدرتمند ایران در مسابقه نیمه نهایی مسابقات جهانی تن به شکست داد و از مدال بی نصیب ماند و در کمتر از دو روز ناگهان از ژاپن به کشور آلمان رفت و اعلام کرد که قصد دارد برای المپیک ۲۰۲۰ در زمره ورزشکاران زیر پرچم «کمیته بین المللی المپیک» مسابقه دهد.
البته مشخص نیست ملایی به عنوان بهترین جودوکار حال حاضر ایران، چگونه خواهد توانست در المپیک سال آینده حضور پیدا کند، چون تا این لحظه نتوانسته در مسابقات انتخابی، موفقیتی کسب کند، اما شیوه‌ای که او را از کاروان ورزشی ایران جدا می‌کند ممکن است دیگر ورزشکاران را نیز وسوسه کند. به هر حال، کمیته بین المللی المپیک برای ورزشکاران حرفه‌ای و حتی فدراسیون‌هایی که از رویارویی با نمایندگان رژیم صهیونیستی سر باز می‌زنند محرومیت‌های سختی در نظر گرفته و حتی عرصه را برای باخت‌های مصلحتی نیز تنگتر کرده و این موضوع گرفتاری زیادی برای ورزش ایران ایجاد می‌کند.
این اتفاق پیش از این در ورزش کشتی نیز باعث بروز تنش‌هایی شد و در نهایت رسول خادم پس از نوشتن نامه‌ای دال بر لزوم پیدا کردن یک راهکار حقوقی مناسب و کارآمد از سوی همه ارکان تصمیم گیرنده نظام، صندلی مدیریت در کشتی را وانهاد و رفت. طبیعتا در شرایطی که ورزش ایران، نمادی از شرایط کلی و اقتدار حاکمیت در صحنه بین المللی است شاید بد نباشد راهکار روزآمدی در این زمینه برای ورزشکاران پیدا کرد که دستکم منجر به انزوای ما در دنیای پر رفت وآمد این روز‌ها نشود.
سعید ملایی در گفت و گوهایش اعلام کرده که قصد پناهندگی ندارد و تنها به حضور در المپیک ۲۰۲۰ و کسب مدال فکر می‌کند، اما در شرایط فعلی به نظر می‌رسد المپیک توکیو پایانی بر دوران قهرمانی و ورزش حرفه‌ای او باشد. گرچه پیش از او نیز جودوکاران دیگری از ایران ترک وطن کردند، اما تقریبا هیچ یک از آن‌ها موفقیت‌های خود را در لباس جدید تکرار نکردند. به نظر می‌رسد حریف بزرگ سعید ملایی نیز «بی وطنی» باشد!