درگیری و اختلاف میان مسلمین در موضوع "مرگ عثمان" چنان سترگ است که مدینه و مکه و خصوصاً کوفه (و علی الخصوص در وقایع عاشورا)، تحت تاثیر این گروه‌ها قرار می‌گیرد: طرفداران و حامیان علی (ع) که به شیعیان علی شهره بودند؛ طرفداران عثمان وطرفداران آل زبیر و حامیان امویان.
دیدار اندیشه - حسین جعفری: گفته شد درگیری و اختلاف میان مسلمین در موضوع "مرگ عثمان" چنان سترگ است که مدینه و مکه و خصوصاً کوفه (و علی الخصوص در وقایع عاشورا)، تحت تاثیر این گروه‌ها قرار می‌گیرد: طرفداران و حامیان علی (ع) که به شیعیان علی شهره بودند؛ طرفداران عثمان وطرفداران آل زبیر و حامیان امویان.
"امام حسین (ع) در دوره امامت برادرش، به طور کامل از سیاست وى دفاع می‌کرد. آن حضرت در برابر درخواست هاى مکرر مردم عراق براى آمدن آن حضرت به کوفه، حاضر به قبول رأى آن‌ها نشده و فرمودند: تا وقتى معاویه زنده است، نباید دست به اقدامى زد.... مردم کوفه ضمن یک نامه تعزیت بخاطر شهادت امام حسن، از رهبرى و امامت امام حسین (ع) استقبال کرده وفادارى خود را به عنوان یک شیعه به ایشان اعلام کردند. با این حال، امام در برابر فشار کوفیان فرمود: إنّ بینه و بین معاویة عهدا و عقدا لایجوز له نقضه. " عبرت اموز آنکه علیرغم نقض عهد معاویه، حضرت نفرمود اگر معاویه معاهده را پاره کند، ما آن را آتش می‌زنیم!
جالب آنکه هم حسین و هم معاویه تلاش داشتند تا برخورد میان آن‌ها از حد مجاز؟! تجاوز نکند.
"زمانی که معاویه اقدام به گرفتن بیعت برای یزید کرد، ... مروان در نامه‌ای به معاویه نوشت: إنّى لسْتُ آمن أن یکون الحسین مَرْصدًا للفتنة و... من در این باره ایمن نیستم که حسین منبع فتنه شود و تصور می‌کنم داستان طولانی با حسین خواهید داشت. "
خبر مخالفت‌های امام حسین (ع) به معاویه رسید، اما او به حاکم خود در مدینه تأکید کرد تا وقتى حسین آرام است، با او کارى نداشته باش و تنها از وى سخت مراقبت کن.
شاید اصرار معارضان کوفی بر خروج حسین از ولایت امری معاویه باعث شد که معاویه بار‌ها امام را متهم به "فتنه" و شقاق میان مسلمین و اختلاف افکنی! کند.
"... معاویه ضمن نامه‌ای به امام حسین (ع) از او خواست تا دست از شقاق و اختلاف افکنى بردارد و به مردم عراق اعتماد نکند. امام حسین (ع) از نامه معاویه برآشفت و ضمن "بیانیه"ایی؟! به وی نوشت: آیا تو قاتل حجر بن عَدى و اصحاب نمازگزار و عابد او نبودى که با ظلم درافتادند، بدعت‌ها را انکار کردند و در این راه از چیزى نهراسیدند؛ آیا تو نبودى که زیاد بن سُمیه را که در خانه عبید به دنیا آمده بود، به ابوسفیان بستى … و به این ترتیب سنّت رسول الله را ترک کرده، به طور عمدى فرمان او را رها ساختى و هواى نفس خود را به رغم هدایت الهى، پیروى کردى ... "
نکته مهم آن است که هیچکدام از این دو؛ ورای این مکاتبات تند، وارد عرصه مقابله عملی نشدند و خونی ریخته نشد تا معاویه مدعی انتساب خون‌های ریخته شده به حسین (ع) گردد. بلکه سفارش معاویه عملی شد که تا وقتى حسین آرام است و دست شمشیر نبرد، با او کارى نداشته باشند.
ادامه این مطلب را در ویدیوی ببینید و بشنوید