در هنگامه‌ای که عشق، رفتار عشق ورزی، رفتار جدا شدن و تمام کردن یک رابطه عاشقانه و هر آنچه مربوط به احساسات و عواطف عاشقانه افراد است هیچ جایگاهی در تربیت خانوادگی، در آموزشی‌های رسمی، در تبلیغات فرهنگی و رسانه‌ای، در رفتار‌های اجتماعی و در بین افراد ندارد، آنگاه آیین‌های عاشقانه کشور‌های دیگر مورد پذیرش قرار می‌گیرد.

گمان می‌کنم تنها چیزی که در این سخنرانی متمایز از تمام سخنرانی‌ها و نوشته‌های دیگرم وجود دارد به کاربردن یک عبارت بود که سه بار تکرار شد: «خاک بر سر...» اکنون که به آن سخنان گوش می‌دهم خودم نیز از به کاربردن این عبارت خرسند نیستم. این عبارت در لحظه‌ای خاص در من جوشید و بر زبانم آمد.

کیروش، تیمی یک دست و جنگنده برای ایران به وجود آورد و نظم تیمی را به ما یاد داد. امروز که دیگر رفت می‌توان از نکات مثبت او یاد گرفت و جلوی نکات منفی را بست. بیش از همه باید یاد گرفت که نگاه مان را باید درست کنیم. کیروش نه آنچنان سیاه است که مخالفانش می‌گویند نه آنقدر که سفید که دوستدارانش می‌خواهند نشان دهند.

بیش از همه، عکس صحنه‌ای که بازیکنان ایران به سمت داور هجوم بردند و از بازیکن ژاپنی غافل شدند و ایران گل اول را دریافت کرد، مورد توجه بسیاری از کاربران اجتماعی قرار گرفت. برخی آن را فوتبالی دیدند و حرفه‌ای گری بازیکن ژاپنی و بی تجربگی بازیکنان ما را پر رنگ کردند. گروهی دیگر، مسائل سیاسی اجتماعی را در این عکس دیدند، اما بیش از همه، تفاوت فرهنگی بین ما و ژاپنی‌ها نکته‌ای بود که بر آن تاکید شد، تفاوت میان آن‌هایی که تا لحظه آخر می‌جنگند و مایی که به جای انجام دادن وظیفه، به دنبال مقصر می‌گردیم.

سال‌ها قبل، متأهل بودن یک زن، دلیلی کافی بود تا جوانانِ جویای ارتباط جنسیِ آزاد از او چشم‌پوشی کنند. در این خصوص معمولاً نه ترس؛ بلکه توجیهی اخلاقی موجب اجتناب از ارتباط با یک زن متأهل می‌شد. ظاهراً نظارت درونی در جامعه ایرانی روزبه‌روز ضعیف‌تر شده است که چنین کامنتی بی‌محابا در زیر تصاویر نوشته می‌شوند.  

تصویر ذهنی بسیاری از مردم از ایرانیان خارج از کشور، مردمی با زندگی مرفه، «غربی گونه» و بی درد است. در میان مسئولان این ذهنیت نیز افزون می‌شود که مهاجران ایرانی، مردمانی بی دغدغه، بی مبالات، غیر قابل اعتماد و حتی وابسته اند؛ و لذا عجیب نیست که در ادبیات سیاسی بسیاری از مقامات کشور این دسته از ایرانیان کمتر از هر قشری مورد توجه قرار گرفته اند، گویی که بخشی از ملت و وطن محسوب نمی‌شوند.

در شرایطی که بحران‌های سیاسی اجتماعی زیاد است، شرایط اقتصادی؛ مشکلات را مضاعف کرده، ناکارآمدی؛ بخش‌های زیادی از کشور را در بر گرفته، تحریم؛ جنگ اقتصادی را بر کشور بار کرده است، نمایندگان مردم در هر جایگاهی که هستند؛ نه تنها حق ندارند که با ادبیات نادرست با موکلان خود صحبت کنند بلکه وظیفه شان، افزایش سرمایه اجتماعی و کاهش فاصله نهاد‌های حاکمیتی و مردم است.

این یادداشت هشداری است به همه جریان‌های سیاسی ایران. بازی موش و گربه دیگر برای قضیه ایران کفایت نمی‌کند. زمان به سرآمده و دیگر نمی‌توان با فرافکنی و گرفتن انگشت اتهام به سمت یکدیگر صرفا در فکر این بود که چند صباحی دیگر دولت و مواهب آن را به چنگ آوریم. ایران نیازمند مردان و زنانی در عالم سیاست است که شجاعت پذیرش مسئولیت برنامه‌هایی را که در پیش می‌گیرند داشته باشند.

بررسی کتب تاریخ و سیره امامان علیهم‌السلام آکنده از تجلیل و تبجیل حضرات معصومین توسط اصحاب و دوستداران آنان است. اما نعمت امامان معصوم منحصر به دوستداران آنها نیست بلکه بسیاری از دشمنان نیز که سر سوزن انصافی داشته‌اند لب به ستایش آن بزرگواران گشوده‌اند.

به دنبال برگزاری نشست «بیت آیت‌الله منتظری و حوادث دهه ۶۰» مباحث مختلفی بیان شد و حجت‌الاسلام مجتبی لطفی بیان داشت سخنانش از سوی عباس سلیمی‌نمین مورد جعل و تحریف قرار گرفته است. در ادامه عمادالدین باقی هم به حمایت از گفته‌های مجتبی لطفی یادداشتی را در کانال خود قرار داد که با جوابیه‌ای از سوی سلیمی‌نمین مواجه شد.