شکل های جدید بی‌خانمانی و کارتن‌خوابی که امروزه در گوشه و کنار پایتخت به چشم می‌خورد، محصول بحران اقتصادی اخیر و ناتوانی دولت در حل آن و حمایت از افراد بی بضاعت و بی خانمان است. شرایط جامعه به گونه ای است که زندگی، خود به آسیبی جدی تبدیل شده است و بسیاری از افراد، درمانده و مستاصل شده و نمی‌دانند در حال و آینده، چه باید انجام دهند و اساسا هم قادر به انجام کاری جز به انتظار نشستن نیستند.

فمنیسم نه به دنبال از هم گسیختن خانواده است و نه در بنیان خود، مردستیز است. هدف اساسی فمنیسم، ایستادن رودروی تمام اشکال تبعیض و نابرابری و مبارزه برای احقاق حقوق انسانی زنان است، اما از آنجا که همه ساختار‌های اجتماعی مسلط بر جوامع انسانی با سلطه مردانه تعریف شده‌اند، فمنیسم چاره‌ای جز مبارزه برای تغییر این ساختار‌ها و بازتعریف جهان به گونه‌ای که اینبار نقش زنان و حقوق آن‌ها نیز دیده شود، ندارد.

لیدا احمدزاده، دختر مهابادی که به دست پدرش کشته شد، تنها ۱۸ سال داشت. جرم بزرگ منجر به قتل او، نقل قول یکی از فامیل‌های لیدا مبنی بر ملاقات با پسری در یک کافه بود، گناه اثبات نشده‌ای که گلوله سربی را به قلب لیدا شلیک کرد؛ بدون آنکه به او فرصت دفاع کردن بدهد. فهم نادرست از ماده ۶۳۰ قانون کیفری و غلبه عصبیت بر منطق و عقلانیت، باعث شده است تا هر نوع گفتار و ملاقاتی در چنین جوامعی، با بدترین حالت ممکن، تصور گردد و منجر به قتل شود.

انحصار اعمال خشونت تنها در دست دولت نبوده و نیست، بلکه اشکال مختلف خشونت در فرهنگ و هنجار‌های اجتماعی، نهادینه شده و درمناسبات خصوصی و طبیعی، بدون اجبار دولتی اعمال می‌شوند. نقش دولت به عنوان پاسدار سنت‌ها و هنجار‌های اجتماعی، مرزکشی میان حوزه خصوصی و عمومی و قانون‌گذاری جهت نظارت بر رعایت این مرزبندی‌ها در زندگی فردی و اجتماعی افراد است.

به عقیده اینجانب تا از سوی مسئولان عالیرتبه نظام، این ناهماهنگی‌ها برطرف نشده و امر خطیر روابط با دولت‌ها و ملت‌های جهان بر اساس عقل، منطق،  قانون و مصلحت، کاملاً مدیریت نشود و کار‌ها به کاردان‌ها و عقلای ملت سپرده نشود؛ درب به همین پاشنه خواهد چرخید و هر روز شاهد حوادث تلخ و پیش بینی نشده‌ای خواهیم بود.  

صداوسیما به عنوان اصلی‌ترین رسانه در کشور، تاثیر به سزایی در فرهنگ‌سازی و جامعه‌پذیری افراد دارد، اما متاسفانه به نظر می‌رسد نگاه رسانه ملی به مساله زنان تا حد زیادی غیرواقعی، تبعیض‌آمیز و مبتنی بر نقش‌های سنتی زنان است. این حقیقت را نه تنها از برنامه‌های مختلف گفتگو محور بلکه از فیلم‌های دم دستی و ضعیف این رسانه هم می‌توان فهمید.

در این دیوارنوشته، زنی در حالی پرورش سه بچه به تصویر کشیده شده است. مخالفین چنین رویکردی در دیوار نوشته ها، نه تردیدی در ارزشمندی مادری دارند و نه مخالفتی با اهمیت تربیت فرزندان توسط مادر شایسته و آگاه، اما آنچه مورد اعتراض است تقسیم جنسیتی کار در این تصاویر و تاکید بر این کلیشه است که قدرت سیاسی و اقتصادی، همواره در دست مردان است و زنان جامعه، حضور کمرنگ تری در عرصه‌های سیاسی و اجتماعی و اقتصادی دارند.

دیوان شمس تبریزی یا دیوان کبیر جلال الدین محمد بلخی، نامورترین و تاثیرگذارترین مثنوی سرای ایرانی مشتمل بر غزل‌ها، رباعی‌ها و ترجیع‌ها است. در ابتدا در میان مریدان و خاندان مولوی و نیز سلسله مولویه، دیوان شمس را با نام دیوان کبیر یاد می‌کردند. نام‌های دیوان شمس یا کلیات شمس بعد‌ها و شاید بواسطه کوشش شمسیه‌ها که بر این باور بودند مولوی دیوان را در نسبت با شمس تبریزی سروده است، بر دیوان اطلاق شد. معتبرترین دیوان را می‌توان حسب دیدگاه مولوی پژوهان همچون گولپینارلی، فروزانفر، سروش و خود جناب زمانی، نسخه قونیه برشمرد.

بعضی از خانواده‌ها که تعدادشان کم هم نیست حتی از تهیه نان هم عاجزند. خیرین یا در بعضی از مواقع دولت، اقدام به توزیع آرد در بین مردم می‌کنند. ما در طول توزیع آرد، به پیرزنی برخوردیم که دختر کم سن و سال و سه فرزند همین دخترش با او زندگی می‌کردند. پیرزن به ما گفت که بیش از ۲ شبانه روز است که بچه‌ها هیچ نخورده‌اند، حتی نان!

همسر دکتر شریعتی براساس گفته خودش، کوشیده تصویری برابر و هم وزن از خود در کنار دکتر نشان بدهد و  به حق، خود را در موفقیت و اشتهار همسر خوشنامش سهیم بداند.