تبریز را به عنوان «شهر اولین‌ها» می‌شناسیم و اینک بار دیگر این شهر، اولین شهری شده است که مردمش برای نجات اقتصادی دست به انتخاب زده‌اند. تبریزی‌ها، تحسین‌برانگیزند.

بی‌گمان بازسازی این گونه آثار بسیار پیچیده‌است. از یک سوی باید اصالت اثر محفوظ بماند و از سوی دیگر باید با بر میزان پایداری و تاب‌آوری آن با تجهیز به فناوری‌های نوین افزوده گردد. امید که مدیریت بازسازی در اختیار اشخاص صاحب صلاحیت از معماران برجسته ایران قرار گیرد و از هر گونه اقدام شتاب‌زده و اندیشیده نشده خودداری گردد.

چگونه است که در ماجرای صندوق های مالی و اعتباری غیر مجاز، هزاران میلیارد تومان از پول مردم توسط چند نفر رسماً و علناً بالا کشیده می شود، خانواده های زیادی به خاک سیاه می نشینند، کار به اعتراضات خیابانی و بزن و بگیر و بنند می کشد ولی حتی یک نفر از مدیران این صندوق ها را کت بسته به تلویزیون نمی آورند و مانند آن دختر نوجوان، اشکش را در نمی آورند که با این همه پول چه کرده ای؟!

قوانین مربوط به تعطیلی واحدهای صنفی بعد از نیمه شب و نگاه امنیتی به مقوله زیست شبانه نه تنها باعث امن‌تر شدن شهر نشده، بلکه آن را به مکانی برای بزه‌کاران و مجرمان تبدیل کرده است. واقعیت این است که به‌علت خالی شدن شب از مردمان عادی و نبود هیاهوی شهری، با تاریک‌تر شدن هوا، کم کم شاهد حضور افراد و گروه‌هایی هستیم که یا بزه‌کار و مجرم هستند و یا به شدت آسیب‌پذیر.

این روزها در فضای مجازی متنی منسوب به پروفسور پرویز کردوانی به صورت مکرر بازپخش می‌شود که حاوی اطلاعاتی از وضعیت آب ایران و بحرانی است که در این زمینه گریبان کشور را فرا گرفته است. در این متن از قول پدر کویرشناسی ایران بر صرفه‌جویی و درست مصرف کردن منابع آب کشور تاکید شده است و تاثیر آن بر حفظ منابع آبی کشور مورد توجه قرار گرفته است. بازنشر آن در دیدارنیوز به خاطر حساسیت شرایط و ضرورت توجه به این نکات مهم است.

رویدادهای اخیر اجتماعی به‌ویژه اعتراضات بازار تهران، مبین مفهومی به نام مطالبه‌گری در عرصه عمومی است.

صندلی‌های میلیونی بعضی از مدارس غیردولتی مدتهاست که خالی مانده‌‌اند و چند سال است که مسئولین مدارس غیردولتی پیشنهاد خرید این صندلی‌ها را به آموزش و پرورش می‌دهند، اما هنوز این خرید به صورت عمده و فراگیر صورت نگرفته‌ است.

شادیم و شادی حق مسلم ماست، و «فقط در فوتبال است که ما زود به آرزوهامون می‌رسیم» اما تا وقتی تفکر «گروه زندگی» را جدی و در حیات خود جاری نکنیم، شادی‌های ما به اتفاقات گره می‌خورند، عین این اتفاق که مدافع مراکش گل به خودی بزند – هر چند این اتفاق محصول تلاش جانانه، مقاومت و مبارزه وطن‌دوستانه ما باشد – و شادی‌های ما رویه معمول زندگی نخواهد شد. زیستن و رقابت کردن هوشیارانه در «گروه زندگی» این جهان، راهی به سوی شادی، امیدواری، انسجام و اتحاد ایران است. تفکر «زیستن و رقابت در گروه زندگی» را از این جام جهانی آغاز کنیم.

شکوه شکوه است، مهم نیست با شادی در آمیخته یا غم. فوتبال پنجره‌های بسته را گشود. ما یکدیگر را به گرمی ملاقات کردیم. ذوق زندگی حتی برای لحظاتی بارور شد. کاش این شکوه ناگهانی ابر باروری شود، بر سرزمین زندگی سیاسی ما ببارد. آنگاه شاید این تجربه موقت که در فوتبال روی نمود، به یک منزلگاه و اقامتگاه در حیات سیاسی تبدیل شود.   

صنعت بازیافت در دنیا ارزش‌افزوده بالایی دارد. در عین اقتصادی بودن می‌تواند به میزان بالا تولید اشتغال کند؛ برای کمک به اشتغال و اقتصاد کشور یکی از مواردی است که مورد غفلت واقع شده است و می‌شود با سرمایه‌گذاری صحیح در این حوزه بهره‌برداری خوبی از آن داشت. وقتی موضوع پسماند‌های شهری مطرح می‌شود، نقش شهروندان در میزان تولید پسماند و تفکیک آن هم مطرح می‌شود.