در دومین قسمت از تنگنای بیستم،حامد شجاعی از مهمان خود دکتر غلامرضا ظریفیان درباره ماجرای کوی دانشگاه و همچنین دوران طلایی ثبت و ضبط آثار دوران جنگ تحمیلی پرسیده است.
دیدارنیوزـ حامد شجاعی: عدم مستندسازی بی‌طرفانه و همه‌جانبه رخدادهای اجتماعی و سیاسی یکی از ضعف‌های بزرگ فرهنگی و تاریخی ملت ماست که ناخودآگاه امکان استخراج درس‌آموخته‌ها و بهره‌برداری از آنها با هدف پرهیز از دوباره آزمودن آزموده‌ها را در بزنگاه‌های گوناگون از ایرانیان سلب کرده است. این امر متاثر از عوامل گوناگون همچون ملاحظات بیش از حد سیاسی و امنیتی حکومت‌ها، استبدادزدگی مزمن ملت و حکومت، فقدان یا عدم اجازه فعالیت رسانه‌ها و وقایع‌نگارهای مستقل است.
قسمت دوم تنگنا با ظریفیان را اینجا ببینید
همین نکات است که با گذشت بیست و چهار سال از فاجعه حمله به کوی دانشگاه تهران هنوز بسیاری از ابعاد آن رخدادها برای افکار عمومی و کسانی که در جایگاه قربانی یا شاکی نشسته بودند مبهم و ناشناخته است و از سرنوشت برخی افراد همچنان خبری در دست نیست.
بخش دوم گفت‌وگو با غلامرضا ظریفیان، معاون دانشجویی وزارت علوم در دولت دوم سیدمحمد خاتمی، متمرکز بر همین ابهامات ماجرای حمله به کوی دانشگاه تهران است. به علاوه به طور خاص در مورد ماجراهای دانشگاه‌های سراسر کشور در خرداد و تیر سال هشتاد و دو و زمینه‌های بروز اعتراضات سراسری دانشجویان در آن سال که زمینه‌ساز فاجعه‌ای شبیه حمله به کوی دانشگاه تهران، در خوابگاه طرشت دانشگاه علامه‌طباطبایی شد پرسش‌هایی مطرح گردید که ظریفیان از دل این بحث به طرح نکاتی درباره ماهیت جدید و متفاوت دانشگاه‌ها در قرن بیست و یکم در قیاس با گذشته پرداخت.
عکس‌ها: آرش راهبر
بخش دوم گفت‌وگو با دکتر غلامرضا ظریفیان در تنگنای بیستم مشحون از گفته‌ها و ناگفته‌هایی درباره دانشگاه در عصر اصلاحات است. نهادی که به اعتقاد ظریفیان در برابر آن حجم از هجمه‌ها مظلوم واقع شد.
