۲۰ کارگردان شامل کیمبرلی پیرس، لولو وانگ، جاد آپاتو، لورا پویتراس، کلر دنی، توماس وینتربرگ، الکساندر پین، ادگار رایت، کتی یان، آدری دیوان، لنا دانهام، آندرس موشیتی، وس اندرسون، تونی گیلروی، گی‌یرمو دل تورو، جان لی، لی دنیلز، رامین بحرانی، مری هارون و کارین کوساما بهترین فیلم سال را از نظر خود معرفی کردند.
دیدارنیوز: در روزهای پایانی سال میلادی، ۲۰ کارگردان به انتخاب بهترین فیلم سال ۲۰۲۲ پرداختند و آن‌ها را نقد کردند.
با توجه به اینکه امسال با پشت سر گذاشتن ۲ سال کرونا، جامعه تقریباً به حالت عادی بازگشت و با رعایت برخی پروتکل‌ها دنیا با جشنواره‌ها و تئاتر‌ها آشتی کرد، اکنون در پایان سال ۲۰ کارگردان به معرفی و تحسین فیلم‌های مورد علاقه‌شان پرداخته‌اند.
گی‌یرمو دل تورو «الویس» باز لورمن را جذاب دید و درباره‌اش نوشت: مثل یک کنسرت بود – تجربه‌ای سرشار از جزییات و رفتار‌های قابل مشاهده با سرنخ‌های پنهان. آستین باتلر (بازیگر نقش الویس) و لورمن توانستند جهان لرزان الویس، استعداد، شادی، روح، غم و اندوه او را تصویر کنند.
وس اندرسون «برفک سفید» نوآ بامباخ را ترجیح داد و نوشت: این فیلم شاید ادبی‌ترین و زبان محورترین فیلم نیمه علمی تخیلی عظیمی باشد که تا کنون ساخته شده است. یک ابر سمی عظیم بر فراز سر استادان دانشگاه که یک استعاره است. این فیلم خیره کننده و مرموز و شاعرانه و به شدت سرگرم کننده است.
لنا دانهام کارگردان «کاترین به نام پرنده» فیلم «او گفت» ماریا شریدر را ستود و نوشت که شریدر با کارگردانی عالی توانسته وحشت از هاروی واینستین را از دریچه چشم زنان بیان کند.
کیمبرلی پیرس کارگردان «پسران گریه نمی‌کنند»، «همه آرام در جبهه غربی» اثر ادوارد برگر را برگزیده است. او درباره فیلمی که از سوی آلمان به اسکار معرفی شده نوشته: به تصویر کشیدن جنگ در پرده بزرگ بیننده را به یک حالت ذهنی دعوت می‌کند، نه صرفاً یک تهوع بی‌حس‌کننده و تزلزل‌ناپذیر از وحشت فانی؛ و می‌افزاید: فیلم مجلل. مسحور کننده و برانگیزاننده است.
لولو وانگ سازنده «وداع» فیلم «باردو، وقایع نگاری دروغین مشتی حقیقت» ساخته آلخاندرو گونزالس اینیاریتو را انتخاب کرده و آن را تصویر کننده بهترین خاطرات درباره آسیب‌پذیری، در معرض خطر قرار گرفتن و در معرض تمسخر واقع شدن دانسته که خاطرات را با تصاویری عمیق و تکان‌دهنده از هویت، میراث و زندگی بازنگری شده بررسی می‌کند. وی می‌افزاید: این فیلم به همان اندازه که نامه‌ای عاشقانه به مکزیک است، شعری وجودی برای کسانی است که در دیاسپورا زندگی می‌کنند و تکه تکه شدن زندگی بین زبان‌های مختلف را نشان می‌دهد.
جاد آپاتو که امسال برای فیلم «رویای آمریکایی جورج کارلین» برنده جایزه امی شد «فابلمن‌ها» اثر استیون اسپیلبرگ را برگزیده و می‌نویسد: به عنوان فرزند طلاق، ارتباط عمیقی با این داستان در مورد خانواده‌ای که تلاش می‌کنند کنار هم بمانند برقرار کردم و درک کردم چگونه آسیب‌های ناشی از یک ازدواج متلاشی شده بر یک جوان تأثیر می‌گذارد و باعث می‌شود از خلاقیت برای پردازش دردش استفاده کند.
لورا پویتراس سازنده مستند «همه زیبایی و خونریزی» که در جشنواره ونیز امسال برنده شیر طلایی شد، «بدون خرس» جعفر پناهی را برگزیده و آن را نوعی سرگیجه سینمایی خوانده و نوشته است: کارگردانی مشهور به دهکده‌ای روستایی می‌رود تا از راه دور فیلمی داستانی درباره عشاق فراری از کشور را کارگردانی کند...
کلر دنی سازنده فیلم‌هایی، چون «شکلات»، «افترسان» شارلوت ولز را برگزیده و درباره این فیلم که رابطه پدر-دختری را تصویر می‌کند می‌نویسد نگاه‌های رد و بدل شده بین پدر و دختر، ما را فرامی‌گیرد تا نشان دهد زمان شکننده‌ای به پدری شکننده رسیده تا ساعاتی در کنار دخترش باشد.
توماس وینتربرگ سازنده «یک دور دیگر»، فیلم «پرستار خوب» ساخته توبیاس لیندهولم را برگزیده است. وی می‌نویسد: این سه نفر شامل توبیاس لیندهولم، جسیکا چستین و ادی ردمین با فیلمشان مرا شگفت‌زده کردند. آن‌ها با استادی مکث و تنشی را که ناگفته‌ها در میان مردم ایجاد می‌کنند را تصویر کرده‌اند و نشان می‌دهند حتی بسیاری از قتل‌ها با چنان آبرویی ارائه می‌شوند که چیزی بر چگونگی شروع غیرمحتمل بین آن‌ها دخالت نمی‌کند.
اسکاندر پین سازنده «نبراسکا»، «زمان آرماگدون» جیمز گری را برگزیده و می‌نویسد اکنون او مستقیماً نقطه عطفی از تجربه خود به عنوان یک پسر را از حافظه بیرون آورده و فیلمی که از آن حاصل شده تکان دهنده، خنده‌دار، هولناک، احساسی، اما نه احساساتی، معتبر و حیرت‌آوراست. فیلم جیمز درباره خودش و خانواده اش است، اما من خودم و درگیری‌های خودم را با خودم و خانواده دیدم.
ادگار رایت «مثلث غم» روبن اوستلوند اثر ادگار رایت را برگزید. وی نوشت: اغلب اوقات، چرخه جوایز می‌تواند مانند یک غوغای کسالت‌آور باشد. اما این فیلم که جوایز بسیاری برده سرگرمی هوشمندانه و شوخ طبعی است، ساختاری درخشان، عالی اجرا شده و کارگردانی استادانه‌ای دارد تا از ابتدا تا انتها تجربه‌ای صرفاً تئاتری را خلق کند.
کتی یان فیلم دانیل کوان و دانیل شاینرت یعنی «همه چیز همه جا همه در یک زمان» را انتخاب کرد و آدری دیوان سازنده «اتفاق» که برنده شیرطلای ونیز ۲۰۲۱ شد «سن اومر» ساخته آلیس دیوپ را فیلمی خوانده که با ظرافت و به شدت توانایی ما در قضاوت را زیر سوال می‌برد.
آندرس موشیتی «نُچ» ساخته جردن پیل را برگزیده و تونی گیلروی فیلم تاد فیلد یعنی «تار» را انتخاب کرده و می‌گوید از مهارت و سخت‌گیری تاد در انتخاب بازیگران، اجراها، ویژگی‌های ساخت جهان، دوربین‌های هیجان‌انگیز و ناخودآگاه، دمای رنگ‌ها، ترکیب، تمپو و … متحیر شده‌است.
جان لی هنکاک «سیزده زندگی» ساخته ران هاوارد را برگزیده است و لی دانیلز «بازرسی» ساخته الکانش براتون را انتخاب کرده است.
رامین بحرانی «چشم آبی کم رنگ» ساخته اسکات کوپر را انتخاب کرده و آن را داستان عاشقانه پدر - پسری در ترکیب با ادگار آلن پو خوانده که در آن تمام خطوط دیالوگ، هر نما، هر برش به خوبی تنظیم شده است.
مری هارون به «نزدیک» لوکاس دونت رای داده و درباره آن می‌نویسد: با زیبایی و ظرافت فوق‌العاده، لحظه‌ای را به تصویر می‌کشد که حباب دوران کودکی را خائنانه به سمت زمین نوجوانی رها می‌کنید.
کارین کوساما هم «استخوان‌ها و همه» لوکا گوادانینو را انتخاب کرده و طنز و استعاره غنی فیلم را خنده‌دار، غم‌انگیز و عمیقاً سازش ناپذیر توصیف کرده است.
