حیدری و فنونی‌زاده همان دو نفری هستند که سال قبل در دعوای اینستاگرامی تمام حرمت‌ها را زیر پا گذاشتند. آن دو نه تنها حرمت رقیب و پیشکسوت و فوتبال را زیر سوال بردند که با اظهارات زن‌ستیزانه به جامعه زنان ایران توهین‌های بی‌شرمانه‌ای کردند. نتیجه چه شد؟ هیچ!
دیدارنیوز: در همین چند روز گذشته برخی خبرنگاران و تحلیلگران در مورد حمله روسیه به اوکراین و توصیف پناهجویان اوکراینی اظهاراتی بر زبان آوردند که نژادپرستانه قلمداد شد. این افراد و رسانه‌های متبوع‌شان بعد از واکنش مخاطبین و انتقادات، به صورت رسمی عذرخواهی کردند. رسانه‌ها تاکید کردند چنین رویه‌ای در خط مشی آن‌ها جایی ندارد.
رسانه‌های معتبر هیچ بحثی در مورد خطوط قرمز ندارند. سیاست‌ها در این زمینه کاملا مشخص است. همین سیاست‌ها بود که باعث شد دو سال قبل کارشناس یک برنامه پربیننده ورزشی در ایتالیا بعد از شوخی نژادپرستانه با روملو لوکاکو مهاجم وقت اینتر، همان لحظه و درست وسط برنامه اخراج شود. یعنی تهیه‌کننده اجازه نداد برنامه به اتمام برسد و بعدا عذر بخواهد. همان‌جا رفت جلوی دوربین، طرف را با فضاحت انداخت بیرون و رو به تلویزیون از همه پوزش خواست.
این دقیقا رویه‌ای مخالف بیشتر رسانه‌های ورزشی در ایران است. این شاید درست نباشد که به عنوان یک رسانه، همکاران خودمان را مورد نقد قرار دهیم، اما بحثی است که یک‌بار برای همیشه باید مطرح شود. شاید حتی تاثیری هم نگذارد ولی برای ثبت در تاریخ لازم است.
خیلی از رسانه‌های ورزشی در ایران نه‌تن‌ها آدم‌های هتاک و بی‌تربیت را حذف نمی‌کنند، بلکه تریبون بیشتری دراختیارشان قرار می‌دهند تا چیزکی از دهان‌شان بپرد و اصطلاحا لایک و کامنت بگیرد. هیچ خط قرمزی در این زمینه وجود ندارد. هیچ سیاست تنبیهی در نظر گرفته نمی‌شود.
روز شنبه داستان شکایت سپهر حیدری از مهدی فنونی‌زاده رسانه‌ای شد. حیدری بابت توهینی که مدافع سابق تیم ملی و باشگاه استقلال به همسر او کرده بود، به پلیس فتا شکایت کرد و فنونی‌زاده راهی بازداشت شد. درنهایت با وساطت پیشکسوتان غائله به پایان رسید. فنونی‌زاده آزاد شد، جلوی دوربین نشست و این‌بار مودبانه از همه عذر خواست.
حیدری و فنونی‌زاده همان دو نفری هستند که سال قبل در دعوای اینستاگرامی تمام حرمت‌ها را زیر پا گذاشتند. آن دو نه تنها حرمت رقیب و پیشکسوت و فوتبال را زیر سوال بردند که با اظهارات زن‌ستیزانه به جامعه زنان ایران توهین‌های بی‌شرمانه‌ای کردند. نتیجه چه شد؟ هیچ! این دو نفر از هفته‌های بعد باز هم در برنامه‌های تلویزیونی حضور پیدا کردند. باز هم با آن‌ها مصاحبه شد و باز هم همان حرف‌ها را به زبان دیگری مطرح کردند. بدون اینکه یک‌بار بابت کاری که کرده بودند عذر بخواهند. چرا؟ چون حرف‌های‌شان لایک و کامنت و ویو می‌گرفت.
نمونه‌ها از این دست بسیارند. یک نفر بچه‌های معلول را مسخره می‌کند، یک نفر کولبر‌ها را. هیچ کدام هم عذرخواهی نمی‌کنند. پیشکسوتی وویس فحاشی‌اش روز‌های طولانی در فضای مجازی دست به دست می‌شود و همزمان در قاب تلویزیون و جلد روزنامه‌ها هم حضور دارد. بازیکنی به شکل واضح رو به دوربین به هواداران یک تیم فحاشی می‌کند و آب از آب تکان نمی‌خورد. گلر پیشکسوتی به ازای بازدید‌های صدهزاری از ویدیو‌های فحاشی‌اش مهمان برنامه‌های مختلف می‌شود. پس چه زمانی قرار است این‌ها بایکوت شوند؟
به قول رضا عطاران در فیلم «طبقه حساس» این وضعیت زشت است، قبیح است، مستهجن است! چرا باید کسانی که در شرایط عادی بابت برخی اظهارات نژادپرستانه، سکسیستی یا فاشیستی مورد محاکمه قرار بگیرند، این‌قدر راحت در رادیو و تلویزیون و رسانه‌های آنلاین و نوشتاری رفت و آمد دارند؟ نگاه کنید به فوتبال روز دنیا. جایی که کورت زوما به یک گربه لگد زد و چنان رسوا شد که از عالم و آدم معذرت خواست، آن‌هم تازه بعد از تحمل محرومیت و جریمه.
حالا چطور شده ما که داعیه اخلاق داریم چشم‌مان را به خاطر چند تا لایک و ویو روی همه چیز می‌بندیم؟ آخرش هم می‌رسیم به جایی که یک نفر آن‌قدر وقیح می‌شود که در لایو به خانواده یک فوتبالیست دیگر بی‌احترامی می‌کند. جالب اینکه ایشان تا پای پلیس وسط نیامده بود هیچ‌گونه شرمساری نشان نداد. دردناک‌تر این است که فردا روزی، وقتی نزدیک دربی بشویم دوباره همین آدم‌ها و اظهارنظرهای‌شان می‌شود تیتر یک برخی رسانه‌ها!
گزارش از علی ولی‌اللهی
