دیدارنیوز ـ بسیاری از خانوادهها تعاریفی از فرزند خوب و فرزند بد دارند و برخی نیز با مرزبندی بین این دو مفهوم گاهی تاحدی پیش میروند که بین بچههای خوب و بد خانواده (براساس یک باور کاملا اشتباه) تبعیض قائل میشوند، اما فارغ از همه عوارض خطرناک چنین رفتاری، به مرور زمان، کودکانی که برچسب فرزند بد را دریافت میکنند، تبدیل به سپر بلای دیگر افراد خانواده میشوند.
فرض کنید یک خانواده چهارنفره دو فرزند ۷ و ۸ ساله دارند، کودک ۷ ساله، ظاهری آرام و مطیع دارد و اغلب با برچسب کودک خوب شناخته میشود، کودک ۸ ساله کنجکاوتر، پرجنب و جوشتر و شلوغتر است و با برچسب فرزند بد شناخته میشود، مادر و پدر پس از مدتی از شکلگیری سوگیری درباره هویت فرزندانشان، ناخودآگاه هر اتفاق منفی در خانه را به فرزندی نسبت میدهند که برچسب بد خورده است، کافی است یک گلدان بشکند، یک وسیله خانه گم شود یا حتی بین بچهها دعوایی رخ دهد، همیشه تیر پیکانها به سمت کودک با برچسب منفی حرکت میکند.
در چنین شرایطی کودک از یکسو با افکار منفی احاطه شده و تصور میکند رفتارهای درست هرگز پاداش نمیگیرند و باید در نقش منفی فرو برود و از سوی دیگر به فرزندان دیگر خانواده و حتی کودکان اطرافیان آموزش میدهد که میتوانند کارهای اشتباه خود را به گردن وی بیندازند.
در نهایت و معمولا به مرور زمان این کودک تبدیل به سپر بلای دیگران میشود و همه عادت میکنند بیسوال و جواب کودک را محکوم کنند، اما چه باید کرد؟ اول از همه باید درک کنید که هر کودک ویژگیهای رفتاری، استعدادها و تواناییهای متفاوتی دارد و به جای تاکید در اشتباهات کودک بهتر است روی نقاط قوت وی متمرکز شوید، در مرحله بعد سعی کنید فرهنگ گفتگو را در خانه رواج دهید و به همه کودکان به یک اندازه فرصت اظهار نظر و دفاع از خود را بدهید، اجازه دهید کودک ببیند نسبت به وی سوگیری ندارید و او را به اندازه فرزند یا فرزندان دیگرتان دوست دارید، صبوری و تشویق رفتارهای مثبت کودک، رمز تغییر رفتار وی است، نه حمله و محکومیت همیشگی کودک.
