جشنواره فیلم فجر - صفحه 62

مسخره ­باز، روایت روز‌های شخصیتی به نام "دانش" است که رویای بازیگر شدن دارد و فعلا مشغول شاگردی در یک آرایشگاه مردانه است. این آرایشگاه مردانه، تنها لوکیشن تمام فیلم در عالم واقعیت است. منظور از عالم واقعیت، آن است که کارگردان برای عدم القای حس یکنواختی و اصلا پیاده­ سازی ایده­های اصلی خود، بُعدی خیالی و ذهنی از طریق افکار "دانش" می­ آفریند و با حضور فیزیکی در آرایشگاه و حضوری غیرفیزیکی در عالم هَپَروت‌های بی­مکان، اثر خود را شامل دو خط مکانی، اما با یک خط زمانی واحد می­کند.

به طور کلی، این موضوع که هنوز پتانسیل دست بردن به سمت ژانر های خاص و مرسوم در سینمای غرب را نداریم، واضح و مشخص است. اما کاش تلاشی که در جهت رسیدن به آن می­کنیم ، با سحطی­ نگری ­های مرسوم خودمان تلفیق نشود. میرکریمی گاهی فیلمساز مینیمال و طبیعت­گرایی بوده که آثارش به دل نشسته ­اند، اما آخرین فیلمش، عینا فیلمنامه­ ای تکراری با شخصیت هایی تکراری دارد که بارها قصه­ هایشان را گوش دادیم و درد و رنجشان را دیده ­ایم.