جشنواره فیلم فجر - صفحه 60

کارگردان، آنقدر درگیر ایده­ ساختاری خود شده که عملا محتوای داستان و دغدغه ­های فکری خودرا به طور کلی در اولویت‌های آخر قرار داده است. هرچند که چنین قصه­‌هایی، علی­رغم بی محتوایی صرف، تنها از جهت خوش ­ریتم بودن و همراه کردن بیننده با خود، بین تماشاگران عامه، محبوب است و پسندیده می­شود، اما از نگاه و دریچه­ تخصصی هنری/سینمایی، اساسا فاقد ارزش و فاقد اهمیت هنری است.

اینکه یک بار در یک فیلم از فضای نوآر سینمای کلاسیک بهره ببرید، شاید در حد یک تجربه­ جذاب و ادای دینی به آن بخش از تاریخ سینما جلب توجه کند. اما وقتی همین مسئله تبدیل به مولفه­ ثابت آثار شما می­شود، باید کمی در مورد آن عمیق­تر و شکاک‌تر شد. اینکه امروز در قرن بیست و یک، با پا به عرصه گذاشتن خیل عظیمی از ایده­ ها و ساختار‌های مدرن و پست مدرن، ما رجوع کنیم به بازسازی فیلم‌های کلاسیک و نوآر، دیگر یک ادای دین و یک تجربه­ سینه ­فیلیایی نیست، چراکه عقب­ گردی است به درازای یک تاریخ، و این ذهنیت را به همراه دارد که سینمای ایران، آنقدر از جهان عقب مانده است که تازه حالا به جذابیت­ های پنهان سینمای امثال فریتس لانگ و اورسن ولز و جان هیوستون پی برده­ است.