دیدارنیوز _ عبدالرضا خزایی*:
سال نو فرارسید، طبیعت پوست انداخت، مردم جامه نو بر تن کردند و سالی جدید با هزار امید و آرزو آغاز شد، اما در نخستین نماز جمعه سال، خبری از بهار و نوروز نبود. امام جمعه موقت تهران امروز در اولین روز بهار در خطبههای خود حتی یک اشاره کوتاه به این سنت دیرینه نکرد؛ سکوتی معنادار که نمیتوان آن را نادیده گرفت.
درست است که در ایام شهادت امیرالمؤمنین (ع) و در ماه مبارک رمضان به سر میبریم، اما آیا تبریک سال نو، ذرهای از حرمت این ایام میکاهد؟ مگر نه اینکه نوروز، خود فرصتی برای تحول و نوزایی است، همان پیام و مسیری که رمضان نیز در دل خود دارد؟ مگر امام علی (ع) همان کسی نبود که انسانها را به همدلی، مهربانی و رسیدگی به احوال یکدیگر دعوت میکرد؟ پس چرا برخی تصور میکنند که نادیده گرفتن نوروز، نشانی از تقواست؟
مردم ایران قرنهاست که نوروز را در کنار باورهای مذهبی خود گرامی داشتهاند. تاریخ نشان داده که رمضان و نوروز هیچگاه در تضاد نبودهاند، بلکه در کنار هم، فرصتی برای نزدیکی دلها و زدودن غبار کهنگی از روح آدمی فراهم کردهاند. اما به نظر میرسد برخی همچنان به دنبال حذف یکی به نفع دیگری هستند، بیآنکه توجه کنند این مردم، ایمان و فرهنگ خود را با هم زیستهاند، نه در برابر هم.
تبریک نوروز، نه از شأن ماه رمضان میکاهد و نه از عظمت شهادت مولای متقیان. اما حذف آن، چه پیامی دارد؟ آیا سکوت در برابر یک سنت ریشهدار، به معنای نادیده گرفتن پیوند عمیق مردم با فرهنگ و تاریخشان نیست؟ بهار در کوچهها و خانههای مردم جاری شد، اما در خطبههای نماز جمعه، گویی هنوز زمستان بود.
*روزنامهنگار/ منبع: چند ثانیه
