«نوروز» فلسفه‌ ماندگار ایرانی‌بودن است

دیدارنیوز _ اشکان تقی‌پور*:

نوروز امتداد هزاران ساله‌ی شادمانی مبتنی بر خِرَد و تکرارِ تکراری ناشدنی خردورزی در بستر شادمانی است.

نوروز هزاره هاست آنجای زمان و مکان ایستاده است که «خِرَد و شادی»، چون «تار و پود فرش ایرانی» چنان در هم تنیده شده اند که تنیدگی آن‌ها در هم نه تنها معنا که به دستاوردی سترگ که «فرهنگ و تمدن و ماندگاری ملت و ملت‌هایی هزاران ساله» در کشور‌های حوزه‌ی نوروز است با مرکزیت ایران زمین، مهد ایران فرهنگی، می‌انجامد.

ایرانی بودن فارغ از هر گونه انگاره‌های نژادپرستانه و بر بستر تفکر اساطیری باستانی ایران، شناخت حماسه در ادبیات کلاسیک فارسی بمانند «رزم و بزم» و «خِرَد برتر از هر چه ایزد بداد» در کنار هم در شاهکارهایی، چون شاهنامه‌ی هزارساله‌ی فردوسی و اوج هارمونیک ستون‌های تخت جمشید، طاق کسری در تیسفون و وسعت و زیبایی کم‌مانند میدان نقش جهان، و معماری مسجد شیخ لطف الله قطعا تنها در یک ملیت بر مبنای جغرافیا معنا نمی‌شود.

ایرانی بودن «فلسفه‌ زیستن مصلحانه» است. مکتبی است از بودن که تضمین کننده‌ی ماندگاری یک ملت با اِلِمان‌های زبانی و فرهنگی تکیه داده بر زبان کهن فارسی و تکثر فرهنگی است که با احترام به خرده فرهنگ‌ها و گویش‌های سرزمینی، لهجه ها، موسیقی، دین و آیین و هر آنچه رایحه‌ی «فرهنگ»؛ «صلح»؛ «انعطاف» و «شرافت» دارد «هویت» فرهنگی ما را از روزگار کهن تا کنون در بر می‌گیرد.

«نوروز» امضای این فلسفه‌ی ماندگار جاودان ایرانی بودن است.

نوروزتان پیروز
پایان اسفندماه ۱۴۰۳»

*کارشناس ارشد فرهنگ و زبان‌های باستانی ایران
پست دکترای مدیریت
ایران پژوه