دیدارنیوز ـ علیرضا خوشبخت*: همه چیز تا ظهر روز سه شنبه ۹ خرداد معمولی بود. مثل همه روز‌های دیگر پر رنج و افسوس این وطن که دیگر برایمان عادت شده است. ظهر، علی برادر زهرا و هدی تماس گرفت و گفت که از اجرای احکام زنگ زده و گفته‌اند زهرا و هدی مراجعه کنند.
زهرا و هدی بعد از بازداشت سال قبل در جریان جنبش مهسا که حدود سه ماه طول کشید، به ۵ سال حبس محکوم شده بودند که یک چهارم آن یعنی یک سال و سه ماه آن تعزیری و مابقی تعلیقی بود. بعد از اعلام عفو، در اجرای احکام به آن‌ها گفته بودند که پرونده مشمول عفو است...
از همان زمان دیگری خبری در پرونده نبود. بعد از آن تماس تلفنی نگران شدم و همان روز به همراه علی رفتیم به شعبه ۱ اجرای احکام مستقر در دادسرای شهید مقدس. جوابی ندادند و گفتند فردا خودشان مراجعه کنند.
سامانه ثنا را بررسی کردیم و خبری از هیچ ابلاغیه‌ای نبود. با وکلا صحبت کردیم و با تعجب گفتند نباید مورد خاصی باشد و بچه‌ها مراجعه کنند. همان شب ابلاغیه‌ای در سامانه ثنا نشست. فردا حوالی ظهر زهرا و هدی رفتند به اجرای احکام. تصور می‌کردیم حتی اگر به احتمالی ضعیف قصد اجرای حکم را داشته باشند، مطابق معمول زمانی را برای اجرا معین می‌کنند و فرصت کوتاهی می‌دهند. بچه‌ها هیچ وسیله شخصی برنداشته بودند.
نمی دانم چقدر گذشت که زهرا با من تماس گرفت و گفت خبر بدی دارد. گفت نه تنها قصد اجرای حکم را دارند که همین حالا دارند به زندان منتقلشان می‌کنند. حیرت کردیم. زهرا چند توصیه معمول و خداحافظی کرد. روح اله، رفیق با معرفت آخرین کسی بود که آن‌ها را دید و خداحافظی کرد.
شتابان رفتیم به اجرای احکام. دعا دعا می‌کردیم چند ثانیه ببینیمشان و خداحافظی کنیم. نشد و نرسیدیم. همان روز مادر و پدرشان داشتند می‌آمدند تهران برای یک سفر خانوادگی. به امید دیدن بچه‌هایشان آمده بودند و وقتی رسیدند با جای خالیشان مواجه شده بودند و ما نمی‌دانستیم چه باید بگوییم...
اصلا گیرم که از عفو معیاری صادر شده پشیمان شده‌اید یا هر تحلیل و تصمیمی دارید، این چه شیوه اجرای حکم است؟ خداحافظی کردن و برداشتن وسایل شخصی چه آسیبی به شما وارد می‌کرد؟ چشم‌های خیس مادرشان و آن شوک وارد شده به همه ما با کجای قانون و عدالت سازگار است؟
زهرا به من گفت که در شعبه اجرای احکام به او گفته اند که دادستان با عفو آن‌ها مخالفت کرده است. در حالی که به گواه حقوقدانان این پرونده باید به استناد همان عفو معیاری مختومه می‌شد.
این سزای دو فعال سیاسی است که بیست سال است جز برای ایران کاری نکرده اند و جز از حق مردم و دعوت به مسالمت نگفته اند.
زهرا و هدی را بدون خداحافظی بردند. این هزینه‌ها در مقابل آن چه ملت ما متحمل شده، ناچیز است. ما شرمنده مردمیم. این دو خواهر هم از قوی‌ترین انسان‌هایی هستند که در زندگی ام دیده ام. زندگی و استقامت درهمه جای این وطن و به خصوص پشت دیوار‌های اوین ادامه دارد ...
*همسر زهرا توحیدی، روزنامه‌نگار
