یک مقام روسی به تازگی با ابراز خوشحالی از ادامه تحریم‌های غرب علیه کشورمان، این اتفاق را کاملا به سود روسیه دانسته اما صدایی از مقامات جمهوری اسلامی و حامیان دولت سیزدهم که صبح تا شب در شبکه‌های اجتماعی آمریکایی، غربی‌ها را محکوم می‌کنند در نیامده و برابر روسیه به طرز شگفت‌انگیزی سکوت کرده‌اند.
دیدارنیوز: در روز‌های تازه‌سپری‌شده سخنان یک مقام روسی درباره خرسندی مسکو از ادامه تحریم‌های ایران از سوی غرب و اینکه این تحریم‌ها به سود روسیه است می‌توان گوش‌های ناشنوایی در رسانه‌های هوادار دولت سیزدهم و نیز سایر رسانه‌های حکومتی یافت.
روزنامه جهان صنعت نوشت: اینکه این مقام روسی از سر عمد میکروفن خود را باز گذاشت یا از سر سهو، در ماهیت خبیث روس‌ها نسبت به ایران تفاوتی ایجاد نمی‌کند. از سوی دیگر مقام‌های روسی با توجه به انکار‌های پی‌درپی مقام‌های ایران درباره اینکه به روسیه پهپاد و سایر تجهیزات مثل موشک نداده‌اند، به گونه‌ای برنامه‌ریزی کرده‌اند که معلوم شود ایران دراین‌باره لاپوشانی می‌کند. از سوی دیگر سخنان مقام‌های روسی درباه برجام این گونه تفسیر می‌شود که آن‌ها از اینکه برجام به نقطه پایانی برسد شاد هستند.
واقعیت این است که در چنین وضعیتی که رفتار ناجوانمردانه روس‌ها نسبت به ایران مثل روز روشن است، سکوت مقام‌های سیاسی و رسانه‌های حکومتی شگفت‌انگیز است. این همه نادیدن و ارادت به روسیه از سوی برخی رسانه‌ها و شماری از مقام‌های ایرانی احساس ناخوشایندی در میان ایرانیان برمی‌انگیزد؛ احساسی مثل اینکه ایران از سوی روسیه گروگان گرفته شده است تا جایی که حتی نسبت به رفتار‌های آزاردهنده آن‌ها کلامی گفته نمی‌شود.
آیا نظام سیاسی ایران باور دارد روسیه هنوز یک کشور ابرقدرت است و باید برای اینکه از مزاحمت‌های احتمالی غرب در امان ماند به قدرت نظامی این کشور اتکا کرد؟ واقعیت در اوکراین نشان می‌دهد روسیه برخلاف تبلیغات پوچ پوتین یک اسب نیمه‌جان است که نمی‌تواند بار خود را به منزل برساند چه برسد به اینکه بخواهد بار دیگران مثل ایران را نیز بر دوش بکشد. اگر روسیه جانی داشت و نیرویی پیش‌برنده در دنیای نزدیک آینده بود پکن هرگز رفتاری چنین سرد و بی‌تفاوت با آن‌ها نشان نمی‌داد.
حالا که روسیه آن‌قدر ضعیف شده است که رهبران تاجیکستان، قزاقستان و نیز سایر کشور‌های نزدیک رویارویی با او را آغاز کرده‌اند این همه دلبستگی به یک کشور در حال پاشیدگی عجیب است. کاش می‌شد در این‌باره بیشتر نوشت و بیشتر واکاوی کرد تا نشان داده شود دوستی با روسیه ناتوان‌شده ارزش آن را نداشت و ندارد که با اتحادیه اروپا به جایی برسیم که شاید بدترین روز‌ها پس از ۱۳۷۶ باشد. روز‌های آینده در پیش است و شهروندان منتظرند ببینند در برابر این همه نامردی از سوی مسکو رسانه‌های حکومتی واکنشی نشان می‌دهند.
