دیدارنیوز ـ سرویس ورزشی: با پایان گرفتن مهلت اعلام کاندیداتوری کشورهای آسیایی برای میزبانی جام ملتهای آسیا ۴ کشور به عنوان کاندیداهای اصلی در این رقابت حضور یافتند. ایران، قطر، عربستان و هندوستان چهار کشور نهایی برای کسب میزبانی جام ملتهای ۲۰۲۷ هستند در حالی که ازبکستان نیز خواهان میزبانی بود، اما در آخرین مراحل از خواسته خود صرف نظر کرد.
فدراسیون فوتبال ایران مدتی است که برای به دست آوردن این میزبانی اقداماتی را انجام داده و حتی در حوزه فرهنگی نیز تولیداتی داشته است. تاکنون چند کلیپ تصویری به همین منظور ساخته شده که در آن موسیقی ایرانی با تصاویری از زیست بوم و طبیعت زیبای کشور در هم تنیده و به نوعی جذابیتهای کشور را به نمایش گذاشته است. هر چند تصاویر خیالانگیز از طبیعت ایران به همراه آواز فوقالعاده همایون شجریان به خودی خود میتواند تاثیر قابل توجهی بر رای دهندگان داشته باشد، اما به نظر میآید جنبههای فوتبالی همچنان تاثیرگذارتر و مهمتر باشند.
فدراسیون فوتبال در بروشور تبلیغاتی خود ۱۴ ورزشگاه را به کنفدراسیون آسیا معرفی کرده که البته معرفی این تعداد از ورزشگاه شاید به این خاطر باشد که گستردگی فوتبال در ایران را یادآوری کند چرا که از این تعداد ورزشگاه تنها ۹ ورزشگاه به عنوان استادیومهای برگزاری مسابقه انتخاب خواهند شد. استادیومهایی که البته در قیاس با ورزشگاههای موجود در قطر و عربستان چندان با استانداردهای روز دنیا مطابق نیستند. البته در این میان ورزشگاه آزادی و تختی دارای کاراکتر و شخصیت تاریخی هستند و اصالتی دارند که شاید هیچ کدام از ورزشگاههای قطر نداشته باشند، اما به هر حال مشخص نیست که این خصیصه چقدر برای رایدهندگان مد نظر قرار خواهد گرفت. در عین حال ورزشگاههایی مثل فولاد آرنا، امام رضا در مشهد و نقش جهان در اصفهان هم میتوانند برای برگزاری آبرومندانه مسابقه، جذاب باشند.
فارغ از سختافزار فوتبال که شاید ایران در آن شانسی برابر با قطر و عربستان ندارد در عوض نکته مهم درباره فوتبال ایران، وجود شور و حرارت بالا در میان هواداران و تماشاگران است و اینکه اتمسفر فوتبالی در ایران بسیار بالاتر و قویتر از سه رقیب دیگر است. به طور مثال برگزاری فوتبال در قطر هر چند در استادیومهای جذاب و لوکس اتفاق میافتد، اما کمبود تماشاگر در این کشور نقطه ضعف بزرگی است و به نظر میآید جوّ فوتبال در این کشور شبیه برگزاری مسابقات در دوران کرونا باشد، بیتماشاگر و بی حس و حال...
فوتبال ایران البته چند سالی است که میزبان هیچ تورنمنت بزرگی نبوده و تنها تک بازیهایی مثل فینال لیگ قهرمانان آسیا در ایران رخ داده که میزان رضایت از آنها به دلیل وفور تماشاگر و فضای پرشور، با رضایت دستاندرکاران ارشد فوتبال آسیا و جهان همراه بوده است؛ بنابراین از این زاویه شاید فضا برای اعطای میزبانی به ایران مثبت باشد. در عین حال فدراسیون فوتبال ایران هم میتواند در صورت کسب میزبانی، راه غلبه بر برخی باورهای نادرست در میزبانی فوتبال را پیدا کند و جنبه قانونی به آن ببخشد.
به طور مثال برای برگزاری مسابقه فوتبال در این سطح باید امکان حضور بانوان در ورزشگاه فراهم شود و این الزام میتواند باعث شود بالاخره تابوی بسته بودن در ورزشگاهها برای زنان شکسته شود، اتفاقی که میتواند در سطح کلی نیز تحولی در فوتبال ایران ایجاد کند.
البته در این دو مورد خاص جالب است که عربستان نیز شرایطی نسبتا مشابه ایران دارد. عربستان هرگز در تاریخ جام ملتهای آسیا میزبان نبوده در حالی که ایران دو بار در سالهای ۱۹۶۸ و ۱۹۷۶ میزبانی را تجربه کرده است. در عین حال عربستان نیز در یکی دو سال اخیر اقداماتی تحت عنوان اصلاحات اجتماعی داشته که به طور مثال اعطای گواهینامه رانندگی به زنان یا ورود خانمها به ورزشگاهها نمونه مهم آنهاست. گرچه این اصلاحات به صورت آمرانه و با روی کار آمدن بن سلمان رخ داده، اما قطعا عربستان به دنبال مشروع جلوه دادن این اقدامات و تایید گرفتن از طریق محملی مثل فوتبال است.
خوب یا بد به هر حال فوتبال ایران در نقطههای قوت خود در زمینه میزبانی، رقیبی مثل عربستان دارد و با توجه به حمایتهایی که جوامع عرب نسبت به هم دارند، به نظر میآید کار سختی پیش روی فوتبال ایران است. فوتبال ایران به شدت به میزبانی سال ۲۰۲۷ نیاز دارد چرا که بیش از ۴۰ سال است که قهرمانی آسیا را نتوانسته تکرار کند و طبیعتا در شرایط میزبانی به دست آوردن قهرمانی آسانتر خواهد بود.
