او که سابقه حضور در مذاکرات هسته‌ای دولت‌های نهم و دهم را در کارنامه خود دارد و در دولت نهم هم معاون اروپای وزارت خارجه بوده است، همصدا با برخی هم‌طیفان خود مذاکرات هسته‌ای و برجام را به باد انتقاد گرفته و مدعی شده که مذاکره کنندگان ۱۰۰ حق هسته‌ای ایران را به باد داده‌اند.
او در بخشی از این گفتوگو گفته «متأسفانه دیپلماسی دولت تدبیر و امید به‌گونه‌ای است که تصویر یک کشور صغیر و محجور را نزد بیگانگان پدیدار می‌کند… در هیچ کجای دنیا شما این دیپلماسی را نمی‌بینید؛ عملاً شده دیپلماسی ذلت، انفعال و تسلیم.»
ما فراموش کرده‌ایم یا آقای باقری که در دولتی که ایشان هم مسئولیت‌های مهمی داشته‌اند، سیاست غیرانفعالی و هیجانی آنها کشور را به تعبیر محسن رضایی به لبه پرتگاه برده بود. غیر از این است که اجماع جهانی علیه ایران پشتوانه قطعنامه‌های چندگانه شورای امنیت علیه کشور و اعمال شدیدترین تحریم‌ها شد؟
جناب باقری! برجام به تعبیری تلاش عقلا بود برای درآوردن سنگی که دولت شما در چاه انداخته بود. آنچه شما از آن در دیپلماسی تعبیر به شهامت می‌کنید، نزد کارشناسان تعبیر دیگری به همین وزن دارد. چشمتان را باز کنید و ببینید که از صدقه سری همین دیپلماسی اعتدال است که تلاش‌های کاخ سفید برای احیای دوباره اجماع محدود به همراهی دو سه کشور شده است. فراموش کرده‌اید که نتیجه نگاه به شرق در دولت فخیمه شما نتوانست حتی کشورهایی مثل چین و روسیه را نیز همراه کند و مانع از امضای آنها پای قطعنامه‌های تحریم شود. حالا در کنار مسکو و پکن، پاریس، لندن، برلین و خیلی دیگر از کشورهای اروپایی هم در برابر زیاده‌خواهی‌های امریکا جبهه گرفته‌اند.
دست آخر اینکه وضعیت امروز آقای محمود احمدی‌نژاد به نظر محک مناسبی برای ادعاهایی از این دست است که معلوم نیست با کدام تجربه و کارنامه مشعشع علیه دولت شمشیر از رو بسته‌اند. با این همه اگر فکر می‌کنید مردم چشمشان را بر همه چیز بسته‌اند و همه چیز را فراموش کرده‌اند، اشکالی ندارد ما هم می‌گوییم آقای باقری تو خوبی!
