دیدارنیوز - دنیس راس دیپلمات و نویسندهٔ آمریکایی در فارن پالیسی نوشت: تاریخ و روند تحولات اساسی سیاسی نشان می‌دهد که رویکرد مخالفت ایران به مذاکرات به‌زودی نرم می‌شود و کاملاً محتمل است که تصور کنیم دو طرف به توافقی دست خواهند یافت. بااین‌حال دور جدید مذاکرات ایران- آمریکا هیچ شباهتی با دوره‌ی قبل نخواهد داشت و ولادیمیر پوتین رئیس‌جمهور روسیه به‌عنوان مصلح در آن نقشی پررنگ ایفا خواهد کرد.
ایران احتمالاً به دنبال راهی برای مذاکره است، اما نه مستقیم، چون در این صورت به شکل تسلیم شدن به نظر خواهد رسید. در عوض در اوایل سال آینده رهبران ایران احتمالاً به روس‌ها نزدیک می‌شوند. آن‌ها هم از رابطه‌ی خوب پوتین و ترامپ مطلع‌اند و هم از میل پوتین به نمایش نفوذ روسیه در صحنه‌ی جهانی، بنابراین می‌دانند پوتین باکمال میل حاضر است بین ایران و ایالت متحده پادرمیانی کند. (فقط هم این نیست، چون پوتین مشتاق خواهد بود که گفتگو‌ها را به آینده‌ی سوریه هم بکشاند.)
می‌توان پیش‌بینی کرد که شاید پوتین در دیدار آینده‌اش با ترامپ در اوایل سال ۲۰۱۹ با خودش پیشنهادی مبنی بر گسترش محدودیت‌ها بر سانتریفیوژ‌ها و مواد غنی‌شده‌ی ایران به مدت ۱۰ تا ۱۵ سال درازای برداشتن همه‌ی تحریم‌های آمریکا داشته باشد. به‌عبارت‌دیگر درازای گسترش محدودیت‌ها بر غنی‌سازی ایران از ۲۰۳۰ تا ۲۰۴۵، ایالات‌متحده همه‌ی تحریم‌های فعلی‌اش را لغو کند- هسته‌ای و غیرهسته‌ای- بنابراین دیگر هیچ ابهامی در مورد توانایی ایران برای کار با بانک‌های آمریکایی باقی نمی‌ماند.
ازنظر تئوری چنین پیشنهادی بسیاری از شروط دوازده‌گانه‌ی پمپئو را ندارد، چون طبق آن شروط دوازده‌گانه ایران نه‌تن‌ها می‌بایست فعالیت‌های غنی‌سازی خود را متوقف کند بلکه باید به اقدامات بی‌ثبات‌کننده‌ی خود در منطقه هم پایان دهد. اما اگر پوتین چنین پیشنهادی را در خلوت با ترامپ در میان بگذارد بعید است که ترامپ آن را نادیده بگیرد. به‌احتمال‌زیاد ترامپ چنین پیشنهادی را به‌عنوان یک سرآغاز و حتی «پیشنهادی فوق‌العاده» یا هر صفت مبالغه‌آمیز دیگری خواهد دید.
هر کس که فکر می‌کند که ایرانی‌ها بر سر تغییر توافق هسته‌ای دیگر مذاکره نخواهند کرد، خیلی مطمئن نباشد. فشار‌های داخلی و آمادگی روسیه برای ایفای نقش حکمیت، برای ایرانی‌ها یک راه خروج فراهم می‌کند. سابقه‌ی ایرانی‌ها نشان می‌دهد آن‌ها این کار را خواهند کرد.
