نشانه‌های سوزاندن اجساد در آذربایجان شرقی

 

قهرمانی با بیان این‌که به دنبال موافقت نکردن آب منطقه‌ای برای انعقاد قرارداد و به جهت باارزش بودن مطالعات فصل اول، فصل دوم با کمک‌های انجام شد، افزود: کورگان‌های شاهلیق و قره داشلی ۱ و ۲ که در جنوب روستای نوجه ده و غرب روستای پیغام واقع شده‌اند، شواهدی مبنی بر سنت جسدسوزی در هزاره اول پیش از میلاد دارد که اندازه‌ی کورگان‌ها هر کدام بیانگر این سنت در گذشته هستند.

 

این باستان‌شناس با اشاره به این‌که با آزمایش‌های به دست آمده روی خاکستر، این نظریه پذیرفته یا رد می‌شود، ادامه داد: این کورگان‌ها متعلق به اقوام اسکیت یا سکا است. همان‌طور که هرودوت توصیف می‌کند سکا‌ها به گورستان‌های خود بیش از همه دارایی خود ارج می‌گذاشتند.

 

او با تاکید برا ین‌که آیین تدفین، رسم فوق العاده مرموز و باشکوهی بوده که با زحمت بسیار فراوانی انجام می‌گرفته که این کورگان‌ها اسنادی در اثبات مدعای مورخین در این خصوص است، گفت: در بزرگترین کورگان به نام «شاهلیق» وجود ۲۰ لایه سنگ چین، شن و ماسه و گل کوبیده حکایت از انجام این رسم پرتشریفات دارد.

 

وی با اشاره به اینکه ابزار‌های سنگی یافت شده بیانگر این است که این کورگان‌ها با زحمت و دقت فراوان برپا می‌شدند، بنابراین اکنون به دلیل همان وسعت، این کورگان نیاز به یک فصل کاوش مجدد دارد. اظهار کرد: در کورگانی دیگر که از آن نیز خاکستر بدست آمده، سنت قربانی مشاهده شد، چهار کودک تکه تکه شده، در سطح بالای خاکستر بین یک سنگ چین منظم دفن شده بودند، جنسیت دو کودک مونث و جنسیت دو کودک دیگر به جهت متلاشی بودن قابل شناسایی نبود.

 

این باستان شناس با اشاره به اینکه با توجه به سنگ‌ساب آرایش، سنجاق‌های مفرغی زنانه به نظر می‌آید این کورگان متعلق به یک بانو باشد گفت: اشیای به دست آمده شامل پیکرک‌های کوچک سفالی، ژتون‌های سفالی، سنگ ابسیدین، سرباره‌های آهن، سنجاق‌های مفرغی، قاب‌های بازی و قطعات سفال، دندان‌های اسب و تدفین جانوری است که به صورت نذورات به متوفی هدیه شده‌اند.

 

قهرمانی تاکید کرد: آریایی‌هایی که اجساد مردگان خود را می‌سوزاندند به این اعتقاد داشتند که جسم مرده همراه با روح او به وسیله ایزد آتش، روانه جهان دیگر می‌شود.