سردرگمی فدراسیون فوتبال و تهدیدی به نام «تماشاگر»!

دیدارنیوز ـ آرش راهبر: مرداد گرم و آفتابی سال ۹۸ به نیمه هایش می‌رسد، اما هنوز کسی به درستی نمی‌داند که نوزدهمین دوره لیگ برتر فوتبال ایران قرار است از چه روزی آغاز شود. لیگ برتر که شریان اصلی و بخش حرفه‌ای فوتبال در ایران است در شرایطی معطل مانده که به زعم رئیس فدراسیون، باید چند ورزشگاه که مستقیما نامی از آن‌ها هم برده نشده، شرایطی مثل بلیت فروشی الکترونیکی، شماره گذاری صندلی‌ها و نصب دوربین‌های کنترل کننده را فراهم کند.

 

 

به لحاظ شکلی نمی‌توان به فدراسیون فوتبال ایراد گرفت که چرا ضرب الاجل اینچنینی برای آغاز لیگ برتر در نظر گرفته و برخی باشگاه‌ها را تحت فشار گذاشته، چراکه در آیین نامه مسابقات لیگ حرفه‌ای آسیا این شرایط ذکر شده است، اما منتقدان به این نکته اعتراض دارند که مگر در چند سال گذشته این نقصان‌ها وجود نداشته، پس چرا این همه فشار درست در مرداد ۹۸ باید به باشگاه‌ها وارد شود. حتی پست اینستاگرامی تند و تیز علی کریمی نیز با همین مضمون است و با انگشت گذاشتن بر روی این مسئله به مهدی تاج و همکارانش در فدراسیون فوتبال تاخته است.

ماجرا البته وجوه دیگری نیز دارد. به گمان برخی رسانه‌ها تاخیر در برگزاری لیگ، تحت تاثیر درخواست فیفا از فدراسیون فوتبال ایران مبنی بر اجازه ورود زنان به ورزشگاه نیز هست و انگار فدراسیون با پیش کشیدن سه شرط ذکر شده، می‌خواهد به نوعی موضوع حضور زنان در ورزشگاه را از جلوی چشم مردم کنار ببرد. این ظن البته با اظهار نظر برخی از افراد مبنی بر اینکه «بازی‌های لیگ را بدون تماشاگر برگزار می‌کنیم» تقویت هم شد، اما طبق اطلاعاتی که از سازمان لیگ به دست آمده واقعا موضوع حضور زنان در استادیوم‌ها حداقل در حوزه لیگ باشگاهی، فورس ماژور نیست و برای فیفا بازی‌های بین المللی مهم‌تر است و نه باشگاهی و داخلی.

نگاه دیگر اما موضوع تماشاگران فوتبال است. اینکه شرط‌های فدراسیون فوتبال برای برخی استادیوم‌ها عموما در حوزه سکو‌ها و تماشاگران مطرح می‌شود نشان می‌دهد که انگار بزرگترین سرمایه فوتبال ایران یعنی «هواداران» هستند که به دغدغه و تهدید ذهنی فدراسیون تبدیل شده اند. تماشاگرانی که همواره از آن‌ها با عناوین پرطمطراقی چون «فهیم‌ترین تماشاگران دنیا» یا عباراتی مشابه یاد شده است.

البته اگر به لیگ برتر در دوره گذشته بنگریم، می‌شود نشانه‌هایی از این نگرانی به وجود آمده را پیدا کرد. بنا بر مستندات رسمی، دست کم در شش یا هفت مسابقه پایانی دوره گذشته لیگ برتر و جام حذفی فوتبال ایران، درگیری‌های کوچک و بزرگی میان طرفداران تیم ها به وجود آمده که منجر به اتفاقات ناگوار و فراموش نشدنی شده است. ماجرای فینال جام حذفی در ورزشگاه شهدای اهواز یا فولاد آره نا نیز شکل ویژه ای از این ماجرا بود. به نظر می‌آید این اتفاقات از یک سو و زیر سوال رفتن مسئولان فدراسیون در این فقره از سوی دیگر باعث شده که گردانندگان بالادستی فوتبال ایران به فکر بیفتند که تا حد امکان مسئولیت هواداران فوتبال را به باشگاه‌ها و شهر‌های محل برگزاری بسپارند.

اگر چه در دهه‌های شصت و هفتاد خودمان، بسیاری از سران ورزش در این فکر بودند که برای تیم‌های غیر از استقلال و پرسپولیس هوادار پیدا کنند و در این زمینه تعادلی به وجود آورند، به نظر می‌آید حالا انگار فشار برای معکوس شدن این روند شکل گرفته است. رجزخوانی‌های هواداران فوتبال در شهر‌های مختلف، یکی از مسائل دلهره آور در لیگ هجدهم بود و به نظر می‌رسد خط و نشان کشیدن طرفداران فوتبال در تهران و اصفهان و تبریز و خوزستان برای یکدیگر، ممکن است به پاک کردن صورت مسئله منجر شود. گویا کار به جایی رسیده که مدیران فوتبالی و امنیتی بعضا از انجام بازی‌ها بدون تماشاگر حرف می‌زنند.

 

 

درست است که فوتبال بازی کردن بدون حضور تماشاگر، بیشتر به بیگاری شبیه است و روح رقابت در آن می میرد، اما شاید نگرانی‌های امنیتی و حواشی غیرقابل کنترل در حوزه تماشاچی‌ها آنقدر شدت پیدا کرده که برخی از مدیران، عطای هوادار «ورزشگاه برو» را به لقایش ببخشند.

مدیران فدراسیون و سازمان لیگ هنوز به صراحت از نگرانی خود درباره تماشاگران و پرخاشگری و اوباشیگری‌های برخی از آن‌ها صحبتی نکرده، اما روز‌ها به سرعت می‌گذرند و بالاخره باید تا چند روز آینده تکلیف لیگ برتر نوزدهم روشن شود. آن موقع است که شاید دلایل این تاخیر رخ بنماید.