"دیدارنیوز" به مدیریت نمایشی شهرداری تهران در مواجهه با معضلات اجتماعی می‌پردازد؛
دیدارنیوزـ مرضیه حسینی: خبر وعده توزیع غذای شب عید در بین کارتن خواب‌ها و در همین راستا توضیح برنامه شهرداری تهران برای «عید مهربانی‌ها»، تاسف برانگیز و نمایانگر اوج بی برنامگی این نهاد عریض و طویل در مواجهه با معضلات اجتماعی است. اینکه کل شهرداری تهران و مسئولین ۲۲ منطقه و سازمان خدمات اجتماعی شهرداری با آن همه دم و دستگاه و نیروی انسانی، پس از مدت‌ها همفکری و استفاده از خرد جمعی برای دادن عیدی و گذاشتن مرهمی بر زخم محرومان و کارتن خواب‌ها به این نتیجه رسیده‌اند که محرومان را برای یک وعده، سیر کنند، آدمی را از دیدن این حجم از تدبیر و سخاوت، به حیرت می‌اندازد.
مسئولیتی که با سبزی پلو از سر باز می‌شود
در این سال نکو که از بهارش هم پیداست، مردم عادی نیز چندان حال و هوای عید ندارند و بسیاری از آنها نه تنها دل و دماغی، بلکه پولی هم برای انجام مناسک عید از قبیل پخت سبزی پلو با ماهی ندارند. در چنین فضایی، قطعا وضعیت کارتن خواب‌ها و دغدغه آنها برای خوردن سبزی پلو با ماهی شب عید، دیگر جای خود دارد.
این تصمیم شهرداری تهران، برخواسته از نگاه پوپولیستی و نشان‌گر رفتارهای کاملا نمایشی در قبال آسیب‌های اجتماعی و با اقشار محروم است. آیا مشکل کارتن خواب ها نخوردن سبزی پلو با ماهی در شب عید است و آیا وظیفه شهرداری به عنوان یک نهاد دولتی که مسئول سامان دادن به آسیب‌های اجتماعی و مبتلایان به آن در حوزه شهری است، به این بسنده می شود که مانند موسسه‌های خیریه عمل کند و دلخوش باشد که معتادان و کارتن‌خواب‌هایی که هر شب گرسنه هستند، حداقل یک شب غذای گرم می‌خورند؟
آیا شهرداری می‌خواهد با وجود بودجه کلان خود، مانند هیئت ها عمل کرده و سیاست خیریه‌ها را در پیش گیرد؟ آیا وظیفه شهرداری، خیّر مسلکی است؟ آیا هدف نهایی شهرداری از چنین اقدامی، پاک کردن صورت مساله کارتن خوابی و پنهان کردن درد و رنج ناشی از چنین آسیبی در پشت بخارهای یک پرس غذای گرم نیست؟
شهرداری تهران به دلیل این که ناتوان از حل اساسی مشکل و حتی یافتن ریشه بحران کارتن‌خوابی است، به این رفتارهای نمایشی روی می‌آورد. دامن گستر شدن آسیب اعتیاد و کارتن خوابی و افزیش فزاینده آمار کارتن خواب ها، به خوبی بی اثر بودن و یا کم اثر بودن سیاست‌ها و طرح های اجرایی در حوزه اعتیاد در طول چند دهه اخیر را نشان می‌دهد.
شهرداری تهران و سایر متولیان و مسئولین به جای توزیع غذای شب عید بر بالا و پایین پل‌های هوایی، پاتوق‌های معتادین و محلات پایین شهر، بهتر است توضیح دهند که چرا هیچ برنامه منسجمی برای کارتن خوابی ندارند؟ چرا حتی بررسی نمی‌کنند این پدیده در چه دوره‌ای تشدید شده است و چرا از الگوی کشور‌های دیگر برای مبارزه با آن استفاده نمی‌کنند؟
به گفته دبیر شورای هماهنگی مبارزه با مواد مخدر استان تهران، حدود ۳۰۰ هزار معتاد در تهران وجود دارد. بدیهی است برای فرد کارتن خوابی که خانواده و زندگی و آینده خود را از دست داده، نه مراسم و مناسک عید اهمیتی دارد و نه غذای شب عید، وضعیت او به قدری وخیم است که اگر از خود او پرسیده شود، حتما ترجیح می دهد به جای سبزی پلو و ماهی، پولش را دریافت کرده و مواد بخرد.
همگام با بینواسازی و سپس ژست مردم دوستانه برای شب عید!
نقد جدی که بر کل سیاست‌های شهرداری و اساسا دولت‌هاـ فارغ از جناح بندی های سیاسی ـ در خصوص آسیب‌های اجتماعی وجود دارد و قابل تعمیم به دیگر حوزه ها از قبیل پزشکی و تجاری شدن آن و حتی جمع آوری کمک های نقدی برای آزادی زندانیان نیز می باشد، این است که اساسا دلیل اصلی و مکانیسمی که افراد را به فلاکت و فقر، بیماری، زندان، کارتن خوابی و بی‌خانمانی می‌کشاند چیست و چرا مورد شناسایی قرار نگرفته است که پس از فراگیر شدن این آسیب‌ها، حالا دولت و سرمایه داران و خیرین بخواهند به فکر حل آن بیفتند و موفق هم نشوند.
توزیع ناعادلانه منابع ثروت و قدرت و دور شدن از سیاست‌های دولت رفاه و عدالت اجتماعی، مردم را دچار آسیب بینوایی می‌کند و پس از آن است که مسئولین برای حل آسیب‌هایی که خود مسببش بوده‌اند، هزینه‌های گزافی از مردم می‌گیرند تا برخی اقدامات نمایشی را به عنوان راه حل انجام دهند.
در مورد اعتیاد و کارتن خوابی هم همین مکانیسم وجود دارد. با سیاست‌های نادرست در حوزه‌های مختلف، به ویژه در حوزه مدیریت اقتصاد کشور، بستر اعتیاد و آسیب کارتن خوابی فراهم می‌شود و در نتیجه پس از آنکه بخشی از افراد به این آسیب دچار شدند، آنگاه ساختن گرمخانه و یا توزیع غذای گرم شب عید در میان محرومان و کارتن خواب ها آغاز می گردد.
در خصوص سایر محرومان و فرودستان هم وضعیت به همین ترتیب است. شرایطی ایجاد شده است که روزانه، تعداد بیشتری از افراد به زیر خط فقر می‌غلتند، مردان و زنان بیشتری کار خود را از دست می‌دهند و افراد زیادتری از رفع ضروری ترین حوائج‌شان عاجز می‌مانند، پس از حادث شدن چنین وضعیتی، دولت با ژستی خیرخواهانه، اقدام به توزیع سبدکالا در بین تعداد محدود و معدودی از همین مردم می‌کند.
باید دانست که معضلات اجتماعی کشور، راه حل عاجل می خواهد و نه مسکّن های یک شبه با توزیع سبزی پلو با ماهی در شب عید.
