در یکی دیگر از سلسه برنامه‌های اصل ۲۷، سراغ موضوع جایگاه زنان، پیش از انقلاب تاکنون رفته و سیر تحولات این سال‌ها را با دکتر زهرا نژادبهرام، فعال سیاسی اصلاح‌طلب و عضو پیشین شورای شهر تهران به گفت‌وگو نشسته‌ایم.
دیدارنیوز_نسرین نیکنام: در یکی دیگر از سلسه برنامه‌های اصل ۲۷، سراغ موضوع جایگاه زنان، پیش از انقلاب تاکنون رفته و سیر تحولات این سال‌ها را با دکتر زهرا نژادبهرام، فعال سیاسی اصلاح‌طلب و عضو پیشین شورای شهر تهران به گفت‌وگو نشسته‌ایم.
دکتر زهرا نژادبهرام را بیشتر به عنوان فعال سیاسی اصلاح‌طلب می‌شناسند؛ او در سال ۸۰ به عنوان نخستین زن معاون فرماندار تهران منصوب شد، اما این مشاغل و دغدغه‌ها سبب نشد که از فضای روزنامه‌نگاری که به گفته خودش "عشق" اوست فاصله بگیرد تا جایی‌که سالهاست در روزنامه اعتماد و آرمان قلم می‌زند.
این گفت‌وگو را می‌توانید اینجا، کانال یوتیوب و آپارات ببینید.
او در گفت‌وگو با دیدارنیوز روی این موضوع تاکید فراوان داشت که انقلاب ۵۷ مدیون زنان است، از این رو حاکمیت در تمام این سال‌ها به زنان بدهکار بوده و به جای رسیدگی به مطالبات و تاثیرگذاری آنها در تمام عرصه‌های اجتماعی، سیاسی و فرهنگی آنها را نادیده گرفته است.
این عضو پیشین شورای شهر این را هم اضافه می‌کند: آنقدر نقش زنان در عرصه انقلاب پر رنگ بود که نمی‌توان آنها را نادیده گرفت؛ زنان هم خود حضور فعالی در راهپیمایی‌ها داشتند و هم دیگر اعضای خانواده را تشویق می‌کردند.
نژاد بهرام ادامه می‌دهد: در تظاهرات شما کمتر مردی را می‌دیدید که فرزند خود را در آغوش یا دست فرزند خود را گرفته باشد، اما در مورد زنان این برعکس بود و آنها همواره فرزندان خود را در همه راهپیمایی‌ها همراه خود می‌بردند.
این استاد دانشگاه می‌گوید: این حضور پررنگ تا زمان شروع جنگ و پشت جبهه‌ها و حتی در زمانی که دشمن روستا‌ها و شهر‌های ما را بمباران می‌کرد وجود داشت، چون بسیاری از کسانی که شهید شدند زنان و کودکان بودند.
عکس ها: آرش راهبر
او با اشاره به اینکه "اگر این رشادت‌ها در تاریخ نوشته نشده و جایی درباره آن صحبت نمی‌شود، اما در سینه‌ها می‌ماند"، می‌گوید: با این حال نتیجه تمام این فداکاری‌ها حجم انبوه مطالبات زنان است که روی زمین مانده و همواره جناح‌های سیاسی و حاکمیت، این مطالبات را نادیده گرفته‌اند و گفته‌اند که مطالبات زنان اولویت‌شان نیست.
به گفته این فعال سیاسی اصلاح‌طلب، پیش از انقلاب آمار زنان با سواد، ۲۵ درصد کل جمعیت زنان را تشکیل می‌داد و دلیل آن هم این بود که خانواده‌ها دیدگاه مذهبی داشتند و نگاهشان این بود که دختران نیازی به تحصیل ندارند، اما در دهه ۸۰ بیش از ۶۰ درصد کرسی‌های دانشگاه به زنان تعلق گرفت.
نژاد بهرام به مطالعه‌ای که در سال ۹۵ در هشت کلانشهر کشور انجام شد، اشاره می‌کند و می‌گوید: در آن نظرسنجی دو مورد، بیشترین خواسته زنان بود، رفع تبعیض‌ها و اشتغال؛ اما متاسفانه به هیچ کدام از این خواسته‌ها توجه نشد.
این استاد دانشگاه عقیده دارد که انباشت حجم مطالبات و بی‌توجی به خواسته‌های زنان، آنقدر ادامه پیدا کرد که مرگ دلخراش مهسا امینی تبدیل به جرقه شد و طوفان به راه افتاد، در حالی‌که می‌شد قبل از وقوع طوفان، مسائل را حل کرد.
او با تاکید بر اینکه موضوع زنان در جمهوری اسلامی یک رویکرد ثابت نداشته، می‌گوید: نه حاکمیت و نه جناح‌های سیاسی دیگر نمی‌توانند بگویند که مسئله زنان مسئله ما نیست و حاکمیت برای اینکه شکاف بین خود و مردم را از بین ببرد باید پل بزند و از در دوستی با آنها وارد شود وگرنه هزینه‌های سنگینی به کشور وارد می‌شود.
نژاد بهرام تدوین یک لایحه به عنوان منع خشونت علیه زنان که دستور رهبری هم بوده را مورد اشاره قرار می‌دهد و می‌گوید بیش از سه سال است که این لایحه در مجلس است و خاک می‌خورد، اما در عوض لایحه حجاب و عفاف نوشته و تصویب می‌شود.
این فعال سیاسی اصلاح‌طلب می‌گوید: اتفاقات ۱۴۰۱ یک هشدار با صدای زنان بود که می‌گفت ما را ببینید و بشنوید. موضوع اصلا روسری و حجاب نبود بلکه موضوع اصلی کنار گذاشتن نیمی از جامعه بود.
