صحبت‌های اخیر محمدحسین کنعانی‌زادگان، مدافع تیم ملی ایران درباره پاداش جام جهانی و اینکه «یک رنجروور وارد کرده‌ام که قیمت آن ۱۰۰ میلیارد تومان است» با واکنش‌های زیادی مواجه شده و صدای برخی از ملی‌پوشان کشتی درباره میزان پاداش به فوتبالیست‌ها را هم درآورده است.
دیدارنیوز: مصاحبه اخیر مدافع تیم ملی حرف و حدیث‌های زیادی در جامعه ورزش ایجاد کرده است.
طرفداری نوشت: «محمدحسین کنعانی زادگان با رسانه‌ای کردن قیمت ماشینی که برای پاداش صعود به جام جهانی وارد کرده، جنجال بزرگی به وجود آورده است.
محمدحسین کنعانی زادگان در مصاحبه با یک برنامه تلویزیونی وقتی با سوالی در مورد قیمت بنزی که با آن برای عقد قرارداد به باشگاه پرسپولیس رفت مواجه شد ترجیح داد به این شکل به آن پاسخ بدهد:
آن بنز گذر موقت است و قیمت آن ۱۰۰ میلیارد تومان نیست، ولی من یک رنجروور وارد کرده ام که قیمت آن ۱۰۰ میلیارد تومان است.
این موضوعی است که در جامعه ورزش جنجال زیادی به پا کرده است و به عنوان مثال امیرمحمد یزدانی، کشتی گیر تیم ملی هم به پاداش ملی پوشان فوتبال اعتراض کرده است.
در اینکه در همه دنیا پولی که یک فوتبالیست دریافت می‌کند با بسیاری از ورزش‌های دیگر قابل مقایسه نیست، هیچ شکی وجود ندارد، اما اظهارات نسنجیده مدافع تیم ملی یک بار دیگر فوتبالیست‌ها را به خاطر درآمد‌های نجومی شان تحت فشار عجیبی قرار داده است.
چه دلیلی داشت کنعانی زادگان بگوید قیمت ماشینی که وارد کرده چقدر است وقتی خودش خوب می‌داند معمولا به خاطر درآمد فوتبالیست‌ها هجمه‌های زیادی علیه آن‌ها ایجاد می‌شود؟
این صحبت نه تنها کنعانی زادگان بلکه تقریبا تمام ملی پوشان فوتبال را تحت فشار قرار داده است و حالا ملی پوشان ورزش‌های دیگر آن را با درآمد خودشان مقایسه می‌کنند و از شرایط شان گلایه دارند.»
چرا مردم به قرارداد‌های میلیاردی فوتبالیست‌ها حساس می‌شوند؟
خبرورزشی هم در این باره نوشت: «زیر ذره‌بین قرار گرفتن قرارداد‌های سنگین بازیکنان فوتبال ایران، شاید بخشی از آن به بی‌عدالتی در زمینه‌های مختلف اقتصادی و اجتماعی مربوط باشد.
ماشین ۱۰۰ میلیاردی و وارداتی محمدحسین کنعانی زادگان، به سوژه‌ای مهم در محافل غیرورزشی تبدیل شده است؛ اگرچه به زعم ما این یک سوژه بکر و دست نخورده نیست.
سال‌هاست درباره پول‌هایی که بازیکنان فوتبال به دست می‌آورند، بحث‌هایی ایجاد می‌شود و واکنش‌ها، گاهی اوقات در این رابطه غیرقابل پیش بینی است. خوشبختانه در جامعه ایرانی، این موضوع قابل هضم است که درآمد بازیکنان فوتبال مثل هر کجای دنیا، قابل توجه است و قرار نیست یک فوتبالیست مثل سایر مشاغل، حقوق بگیری ساده باشد.
منبعی که پول به بازیکنان فوتبال نیز تزریق می‌کند مشخص است؛ آن‌ها نه اختلاسگر هستند، نه حق و حقوق کسی را بالا کشیده اند. بازیکنان فوتبال، غارتگر بیت المال نیستند و کم یا زیاد در لیگ‌های مختلف، هر چقدر می‌گیرند به خاطر زحماتی است که متقبل می‌شوند. فوتبال هم یک رشته ورزشی ساده نیست که هر کسی بتواند تمرینات سخت و مسابقات طاقت فرسای آن را تحمل کند.
تا اینجا هیچ مشکلی نیست و ماشین‌ها، ویلاها، اقامت‌های کشور‌های خارجی و... فوتبالیست‌ها نوش جانشان؛ اما به واسطه این هزینه‌های هنگفت، خروجی چندانی نصیب ایران نمی‌شود. یعنی نه یک جام طلایی خوش رنگ و لعاب، نه قهرمانی در آسیا و نه حتی یک صعود ساده در مرحله مقدماتی جام جهانی، گیر این فوتبال نمی‌آید. اصلا در پایتختی که ورزشگاه استاندارد و تازه ساخت وجود ندارد، این هزینه‌های کمرشکن به کجای فوتبال می‌رسد و چه تحولی را ایجاد می‌کند؟ این هم برای خودش یک مجادله مجزاست.
مطلب مرتبط:
زیر ذره بین قرار گرفتن قرارداد‌های سنگین بازیکنان فوتبال ایران، شاید بخشی از آن به بی عدالتی در زمینه‌های مختلف اقتصادی و اجتماعی مربوط باشد؛ آنجا که اختلاس‌های ۳ هزار میلیاردی سر به فلک می‌زند یا در جایی که مردم برای خرید یک ماشین داخلی به قیمت کارخانه جان به لب می‌شوند، اما یک فوتبالیست یا شخصی که ارتباطات خاص دارد، به راحتی برند دلخواهش را وارد می‌کند و سود خوبی به جیب می‌زند.
این گسترش بی عدالتی است که مردم را به داستان قرارداد‌های میلیاردی فوتبالیست‌ها حساس می‌کند؛ در غیر این صورت اگر مساوات وجود داشت، هر کسی در حیطه خود، کارش را انجام می‌داد؛ بازیکن فوتبال پولش را می‌گرفت و وظیفه اش این بود که برای هواداران جام بگیرد، دیگران هم باید کارشان را در نقاط مختلف به درستی انجام می‌دادند و در قبال آن، حق و حقوق لازم را دریافت می‌کردند. در نتیجه قیاس مشاغل با هم، کار درستی نیست، اما پرداختن به مسئله بی عدالتی و خشکاندن ریشه‌های فساد در جای جای جامعه، بحث مهمی است...»
