بر اساس یافته‌های تحقیقات جدید، موسیقی ممکن است بتواند به معنای واقعی کلمه نجات دهنده زندگی بیماران دیابتی باشد.
دیدارنیوز: تنها در ایالات متحده، بیش از ۳۷ میلیون نفر مبتلا به دیابت هستند، وضعیتی که در آن بدن انسولین کمی تولید کرده یا اصلاً انسولین تولید نمی‌کند. پس از آن، بیماران دیابتی باید هورمون را تکمیل کنند و این امر معمولاً با تزریق‌هایی که می‌تواند دردناک باشد همراه است. در نتیجه، محققان به دنبال روش‌های جایگزین برای افزایش سطح انسولین در افراد مبتلا به این بیماری هستند.
با این حال، هیچ یک از این رویکرد‌ها به اندازه یک مطالعه جدید در موسسه فناوری فدرال سوئیس در زوریخ (ETH Zurich) بسیار جذاب نیست. محققان در آنجا پروتئینی را از باکتری E. coli برداشت کردند که جریان یون کلسیم را به درون ماده سلولی داخلی باکتری کنترل می‌کند. سپس آن‌ها این پروتئین را در سلول‌های انسولین انسانی وارد کردند که سلول‌ها را با گذرگاه یونی مجهز می‌کرد. سپس، محققان متوجه شدند که وقتی این پروتئین در معرض صدا قرار می‌گیرند، سلول‌ها اجازه ورود یون‌های کلسیم با بار مثبت را می‌دهند که انسولین موجود در آن‌ها را مجبور می‌کند با غشاء ترکیب شده و سپس به بیرون رها شود، جایی که می‌تواند در بدن توزیع شود.
تیم پژوهشی می‌دانست که کانال‌های یونی زمانی که در معرض صدا‌های در محدوده ۶۰ دسی‌بل (dB) و با فرکانس‌های باس ۵۰ هرتز قرار می‌گیرند، مؤثرترین عملکرد را دارند. دانشمندان همچنین دریافتند که برای اینکه بیشترین ترشح انسولین انجام شود، صدا باید کمتر از سه ثانیه پخش شود و بیش از پنج ثانیه مکث کند.
بنابراین، محققان سلول‌های طراح را در موش‌ها کاشتند و جوندگان روی یک بلندگو قرار دادند. سپس پژوهشگران مجموعه‌ای از آهنگ‌ها را از ژانر‌های مختلف پخش کرده و تأثیرات آن‌ها را ترسیم کردند. موسیقی راک باس با آهنگ “We Will Rock You” از کوئین بهترین واکنش را به همراه داشت که حدود ۷۰ درصد انسولین را در پنج دقیقه و همه آن را در عرض ۱۵ دقیقه آزاد کرد. آهنگ در سطح محدوده ۸۵ دسی‌بل پخش شد که تقریباً سطحی است که اکثر مردم استریو‌های خود را در خانه تنظیم می‌کنند. گفتنی است که قطعات موسیقی با باس کمتر، مانند قطعات گیتار کلاسیک و ساز، تأثیر بسیار ضعیف تری داشت.
برای شروع ترشح انسولین، سلول‌های طراح کاشته شده باید مستقیماً در بالای منبع صدا قرار می‌گرفتند. همچنین، سر و صدای محیط هیچ تأثیری بر سلول‌ها نداشت که یکی از ویژگی‌های ایمنی داخلی طراحی است، زیرا ترشح انسولین در بدن بیماران از صدا‌های بلند در محیط شان می‌تواند خطرناک باشد.
در حال حاضر، محققان به این آزمایش به عنوان اثبات مفهوم فکر می‌کنند. دانشمندان می‌گویند که هر نوع سیستم رهایش انسولین که با صدا راه اندازی می‌شود، هنوز راه درازی برای ورود به عرصه درمان دارد. دانشمندان همچنین خاطرنشان می‌کنند که این یافته می‌تواند برای انواع دیگر سلول‌ها برای درمان طیف وسیعی از شرایط قابل استفاده باشد.
شرح کامل این یافته‌ها در مجله علمی The Lancet منتشر شده است.
منبع:سیناپرس
