واقعیت این است که این ۴۵۰ میلیارد دلار از دست رفته در ده سال می‌توانست در استوارسازی ایران و در توانایی چانه‌زنی با کشور‌های دیگر و فراهم کردن رفاه برای شهروندان و دور کردن آن‌ها از بدبختی و تهیدستی بسیار موثر باشد. حالا نظام سیاسی جمهوری اسلامی توانایی انتخاب دارد: ده سال دیگر با همین دست فرمان جلو برود و ۴۵۰ میلیارد دیگر از دست بدهد و ایرانیان فقیرتر شوند یا راه‌حل کارآمدتری پیدا کند.
دیدارنیوز: نظام سیاسی حاکم بر ایران در همه ۴۳ سال استقرارش هرگز در خصومت با ایالات متحده آمریکا یک گام پاپس نگذاشته و در این راه استوار و باانگیزه بالا ایستاده است. مدیران و رهبران نظام باور دارند نباید آمریکا برای یک دقیقه هم که شده به این بیندیشد که روزی از راه می‌رسد که با ادامه وضعیت موجود با نظام سیاسی ایران آشتی کند.
اداره‌کنندگان این سرزمین باور دارند شهروندان ایرانی نیز همین باور را دارند و آن‌ها نیز دوستی با آمریکا را بر نمی‌تابند. به باور این سیاسیون حاکم بر ایران شرط آشتی با آمریکا این است که این کشور ماهیتی دیگر داشته باشد که با ماهیت امروز و دیروز آن به صورت بنیادین تفاوت دارد.
بدیهی است این شرط نظام سیاسی ایران دست کم تا یک دوره چنددهه‌ای ناممکن است جز اینکه ایمان پیدا کنیم معجزه‌ای رخ می‌دهد و آمریکای امروز که نیرومندترین کشور جهان است با یک انقلاب کشور دیگری شود یا از ایران و متحدانش شکست سختی بخورد و کشور تازه‌ای برپا شود. به این ترتیب از نظر مدیران نظام سیاسی جمهوری اسلامی نباید به این فکر باشیم که در کوتاه‌مدت بشود با نظام سیاسی آمریکا آشتی کرد.
از سوی دیگر نیز مدیران احزاب و جمعیت‌های مرجع تصمیم‌گیری در نظام سیاسی حاکم بر ایالات‌متحده آمریکا باور دارند باید نظام سیاسی ایران دگرگونی بنیادین در اندیشه سیاسی خود را برای سازگار شدن با جهان آزاد بپذیرد تا آشتی ممکن شود. در مقایسه سرسختی مدیران دو نظام سیاسی آمریکا و جمهوری اسلامی برای آشتی احتمالی می‌توان با کنار هم چیدن اطلاعات نشان داد آمریکاییها دست‌کم در حرف از مدیران جمهوری اسلامی سازگاری بیشتری نشان می‌دهند. قفل‌شدگی مناسبات دو نظام سیاسی جمهوری اسلامی ایران و آمریکا برای هر دو کشور پیامد‌ها و هزینه‌هایی دارد. هواداران و مدیران نظام جمهوری اسلامی باور دارند ایران توانسته است بخشی از نیروی فکری و نظامی و مادی آمریکا را معطوف به مبارزه با نظام سیاسی ایران کند و به همین دلیل از توانایی‌هایش برای استیلای کامل بر جهان کاسته شده و نمی‌تواند با آسودگی به چین و روسیه بپردازد.
از سوی دیگر آمریکاییها نیز می‌گویند تحریم‌های اقتصادی نظام سیاسی ایران در تنها یک دهه تازه‌سپری‌شده استواری نظام اقتصادی ایران را سست کرده و کاهش ۲۵ درصدی تولید ناخالص داخلی در این ده سال به فقیرتر شدن شهروندان ایرانی منجر شده و آن‌ها را خشمگین کرده است. علاوه بر این آمریکاییها باور دارند ایران به دلیل تحریم‌ها و نیز نداشتن مناسبات عادی با غرب از پیشرفت تکنولوژی صنعتی دور مانده و بیشتر رشته‌های صنعتی ایران توانایی رقابت‌پذیری با دیگر کشور‌ها را ندارند. علاوه بر این تحریم‌ها موجب شده ایران از نظر مقایسه با کشور‌های رقیب منطقه‌ای مثل عربستان و ترکیه عقب بماند و حتی مقابله اقتصادی با امارات و قطر و عمان را نیز از دست بدهد.
رضا پدیدار رئیس کمیسیون انرژی اتاق بازرگانی تهران در همین باره خبر داده است: «طبق اعلام اوپک، ایران به دلیل اعمال تحریم‌ها و کندی در فروش نفت، طی ۱۰ سال گذشته بیش از ۴۵۰ میلیارد دلار درآمد از این محل از دست‌داده است.»
واقعیت این است که این ۴۵۰ میلیارد دلار از دست رفته در ده سال می‌توانست در استوارسازی ایران و در توانایی چانه‌زنی با کشور‌های دیگر و فراهم کردن رفاه برای شهروندان و دور کردن آن‌ها از بدبختی و تهیدستی بسیار موثر باشد. حالا نظام سیاسی جمهوری اسلامی توانایی انتخاب دارد: ده سال دیگر با همین دست فرمان جلو برود و ۴۵۰ میلیارد دیگر از دست بدهد و ایرانیان فقیرتر شوند یا راه‌حل کارآمدتری پیدا کند.
