به نظر رونالدو و همه آدم‌ها با پیج‌های چند صد میلیونی از این لذت محرومند، چون به هیچ‌وجه نمی‌توانند بنشینند کامنت‌ها را بخوانند یا به منشن‌هایی که می‌شوند سر بزنند. از این نظر شاید بتوان گفت یک پیج چهارصد میلیونی با پیجی که صفر فالوور دارد فرق زیادی نمی‌کند.
دیدارنیوز: داشتن صد‌ها میلیون فالوور در اینستاگرام چه احساسی دارد؟ اینکه بیشتر از جمعیت یک کشور طرفدار آدم باشند؟ حتما حس فوق‌العاده‌ای است. برای آدم‌ها که یکی از اصلی‌ترین نیازهای‌شان دیده شدن است. مطمئنم آرزوی اکثر ماست که یک میلیون فالوور داشته باشیم.
نمی‌خواهم در مورد مشکلات معروف بودن مزخرف سر هم کنم، اما می‌شود به این فکر کرد که از یک جایی به بعد، با بزرگ شدن سرسام‌آور اعداد توی شبکه‌های اجتماعی بعضی چیز‌ها معنای خودشان را از دست می‌دهند. اسمش مشخص است: شبکه اجتماعی!
حالا وقتی اعداد فالوورها، لایک‌ها و کامنت‌ها از حدی بزرگ‌تر شوند دیگر اجتماعی بودن شبکه از بین می‌رود، چون ارتباطی شکل نمی‌گیرد. اگر بحث «درآمدزایی» و فخر فروختن با عنوان «معروف‌ترین آدم فضای مجازی» را بگذاریم کنار، آدمی مثل رونالدو چه لذتی از داشتن پیجی با ۴۰۰ میلیون فالوور می‌برد؟ او که نه می‌تواند ببیند چه کسی لایکش کرده و نه حتی می‌تواند کامنت‌ها را بخواند. هر پست رونالدو در کمتر از چند ثانیه ده‌ها هزار تا لایک خورده و چند صد تا کامنت گرفته. در فاصله ۲۴ ساعت این اعداد به میلیون‌ها و چند ده هزار می‌رسد. وقتی نمی‌شود لایک‌ها را شمرد، کامنت‌ها را خواند، منشن‌ها را دید، ریپلای‌ها را جواب داد، وجودشان چه اهمیتی دارد؟ انگار که نه لایکی هست نه کامنتی نه ریپلایی.
یکی از لذت‌های پست و استوری گذاشتن توی اینستا تماشای واکنش مخاطبان به کنش ماست، آن هم نه واکنش دوستان نزدیک. این واکنش غریبه‌هاست که اغلب هیجان‌انگیز است. آدم‌هایی ناشناس که نسبت به ما حسی پیدا می‌کنند. حسی نسبت به غذایی که خوردیم، شعری که نوشتیم، دیدگاه سیاسی که داریم، جایی که رفتیم، حرفی که زدیم، مهمانی که در آن بودیم.
به نظر رونالدو و همه آدم‌ها با پیج‌های چند صد میلیونی از این لذت محرومند، چون به هیچ‌وجه نمی‌توانند بنشینند کامنت‌ها را بخوانند یا به منشن‌هایی که می‌شوند سر بزنند. از این نظر شاید بتوان گفت یک پیج چهارصد میلیونی با پیجی که صفر فالوور دارد فرق زیادی نمی‌کند.
درست مثل میلیاردری که نتواند یک دلار از پولش را خرج کند. شاید تمام این تفسیر اشتباه باشد، چون واقعا ما حتی لحظه‌ای از چیزی که رونالدو، مسی، سلنا گومز، ترامپ و... تجربه کردند را درک نکردیم. فقط می‌دانم که ترجیح می‌دهم اگر قرار باشد روزی هزاران چشم روی من زوم شوند، بتوانم چند تا از این چشم‌ها را تشخیص بدهم. این جزییات است که لذت دیده شدن را چند برابر می‌کند. وقتی چشم‌هایی که به آدم خیره شدند آن‌قدر زیادند که نمی‌توان تشخیص‌شان داد، چه فرقی با دیوار دارند؟
