گفتمان اصلاح طلبی از آغاز بر اساس اصلاح امور و تلاش برای تحقق آزادی، حقوق بشر، مردم سالاری و قانون گذاری، پیکر بندی شد اما در عرصه عمل، آقای خاتمی با هر مانعی که رو به رو شد یک قید و تعدیلی بر این مفاهیم زد و جامعه مدنی را تبدیل به جامعه مدینه النبی کرد، در حالی که هیچ  نسبتی بین جامعه مدنی به معنای مدرن آن با جامعه مدینه النبی در ۱۴۰۰ سال قبل وجود نداشته و ندارد. محافظه کاران و رادیکال‌ها و اصلاح طلبان خودشان می‌دانند که چنین نسبتی، امکان برقراری و وجود ندارد و برای خاموش کردن صدای مخالف و آرام کردن شرایط جامعه، دست به چنین تعدیل‌هایی زدند. طبیعی است که نتایج ملموس و موفقی از این تعدیل‌ها نگرفتند.

اصلاح طلبان باید بر اساس قرارداد مکتوب با تیم آقای روحانی ائتلاف می‌کردند. ممکن است گفته شود در آستانه انتخابات چنین کاری امکان پذیر نبود، اما پس از پایان انتخابات و هنگام تعیین تکلیف دولت و چینش وزرای دولت می‌توانستند چنین کاری انجام دهند. یعنی اصلاح طلبان می‌بایست در قبال انتقال سرمایه اصلاح طلبی به دولت، تضمین‌هایی برای پیگیری آرمان‌های گفتمان اصلاح طلبی می‌گرفتند، اما متأسفانه به نظر می‌رسد که به اندازه کافی در ساختار فکری و سازمان اجرایی گفتمان اصلاح طلبی، دوراندیشی لازم وجود نداشته و ندارد و به علاوه بخشی از اصلاح طلبان حضور در قدرت را یک مزیت برای استمرار اصلاح طلبی تلقی می‌کنند، به همین دلیل می‌توانیم از این تعبیر استفاده کنیم که اصلاح طلبان سرمایه تاریخی خود را در قبال حضور در قدرت، آن هم در دوره‌ای کوتاه مدت، مبادله کردند؛ بنابراین بدون این که ارزش افزوده‌ای به کف آورند بخش عمده‌ای از ارزش افزوده تاریخی اصلاح طلبی را از بین بردند. این جا است که تعبیر استمرار طلبان معنا پیدا می‌کند.