فیلمفارسی

فیلمسازان ایرانی، تصور می­ کنند که باید برای ایجاد ارتباط حسی و همذات پنداری با کاراکتر، به طنز و کمدی رو بیاورند و شخصیت­‌های هرچند جدی خود را تبدیل به کاریکاتور کنند. درخونگاه با چنین فضای سیاه و غمگینی، از یک امین حیاییِ شنگول با خالکوبی­‌های بامزه استفاده می­ کند و دائم با تکه­‌های طنز، یک شکست بین فضای نئورئالیستی و فضای کمدی به وجود می­ آورد. این شکست، موجب حس­ زدایی و عدم برخورد جدی با فضا و داستان است.

تم فیلم را کلماتی مانند قتل، ناموس، دادگاه، دعوا، انتقام و امثالهم تشکیل می­دهند. انگار که کارگردان­های اثر تا حدودی تحت تاثیر و علاقمند به سینمای کیمیایی ­هستند. این مسئله علاوه ­بر نوع شخصیت­ها، در جنس دیالوگ­ها نیز احساس می­شود. همچنین فیلم، ادامه دهنده مسیر رئال اجتماعی­های دهه نودی ایران نیز هست. دوربین روی دست، خانه ­ای که لحظه­‌ای آرام نمی­گیرد، فرهنگ کوچه ­بازاری و... که تلفیقی از «قیصر» و «ابد و یک روز» را تحویل مخاطب می­دهد.