هنر و به‌ویژه تئاتر و پس از آن سینما، بنا بود با تعهد نسبت به جامعه و مردم، ضمن القای اندیشه‌ای انتقادی، صدای اقشار و طبقاتی باشند که صدایی ندارند. هنر در ایران اما، چون سایر حوزه‌های فرهنگی و اجتماعی خیلی زود به ورطه ابتذال و بی‌مایگی غلتید و صنعتی در دسته طبقه‌ای خاص برای پز دادن و زدن آروغ‌های روشنفکری و هنر‌دوستی شد.