من مخالف این جمله کلی هستم که کتاب خواندن خوب است و آن را ذاتا دارای ارزش نمی‌بینم. اما راهکار چیست؟ راهکار پیدا کردن مسأله است یا اگر دقیق‌تر بگویم راهکار داشتن پروژه شخصی است. یعنی هر فردی پروژه شخصی داشته باشد و یاد گرفته باشد که متأثر از القائات رسانه‌ها دنبال چیزی نرود. قرار نیست همه آدم‌ها پروژه‌ای فلسفی یا دغدغه‌ای به اصطلاح متعالی داشته باشند. آدم‌ها قرار است که دغدغه‌ای شخصی را دنبال کنند و بر اساس آن فکر کنند و اگر نیازی بود مطالعه کنند. دیکتاتوری، شکل و شمایل مختلفی دارد و بعضاً در لباس روشنفکری قرار می‌گیرد.

کاش بدانیم که کتاب خواندن هم باید جزو واجبات زندگی روزمره باشد، مثل غذاخوردن و نفس‌کشیدن. کاش ایمان بیاوریم به این گفته همینگوی که می‌گوید: «مغز هم مثل عضله است، اگر از آن کار نکشیم، تنبل و ضعیف می‌شود.» کاش همه ما یک‌بار دیگر فیلم «فارنهایت ۴۵۱» «فرانسوا تروفو» را ببینیم و چنددقیقه به آن فکر کنیم. کتاب‌خواندن، کمی شور و شوق می‌خواهد، مثل شوق یک ستاره‌ساختن با دولک، و بخشی از این شور و شوق اکتسابی است و نمی‌شود به‌زور کسی را به خواندن وادار کرد و به قول فریدون مشیری، همین درد سخت مرا می‌آزارد.

آنچنان که از صحبت‌های مقامات ارشد دولتی بر می‌آید طرح افزایش قیمت بنزین، منافع و مزایای قابل توجهی برای عامه مردم دارد، اما تعجب آور است که در موقع مناسب هیچ توضیح و روشنگری در این باره صورت نگرفته است. به واقع اگر این طرح در کنار تنگنا‌های طبیعی اش دارای فوایدی هم هست باید مردم را محرم و محترم شمرده و دست اندرکاران دولت و حاکمیت در این باره توضیح کافی ارائه کنند و تراز مثبت آن را برای همه تبیین کنند. طبیعتا تغییر دادن شرایط موجود همواره با مقاومت و مخالفت همراه می‌شود و افراد به صورت غریزی تن به تغییر نمی‌دهند. در واقع پیشبرد امور در هر جامعه‌ای نیاز به مشارکت عمومی دارد و آحاد جامعه در شرایطی به منویات حاکمیت پاسخ مثبت می‌دهند که نسبت به بالادست، اطمینان و اعتماد داشته باشند.

ضرب المثل معروفی هست که می‌گوید تاریخ جنگ را برندگان  می‌نویسند. این سخن درستی است، زیرا بازندگان نیستند که روایتی از تاریخ داشته باشند. در مورد رویداد‌های تاریخی هم چنین است، همواره صاحبان قدرت تمایل دارند روایتی از رویداد‌ها در اذهان رسوخ کند و تثبیت شود که متضمن حفظ و استمرار قدرت آن‌ها باشد و به این می‌گویند تاریخ رسمی.

موافقان حمله به سفارت آمریکا به این نکته اشاره می‌کنند که چند روز پس از پیروزی انقلاب اسلامی گروهی چپ گرا و مسلح که احتمالا از سازمان چریک‌های فدایی خلق بودند به سفارت آمریکا در تهران حمله می‌کنند که با عدم تایید این اقدام از جانب امام(ره) و اقدام به موقع ابراهیم یزدی و کمیته انقلاب، ماجرا ختم شد. آن‌ها می‌گویند که انقلابیون با اینکه این ایده همواره در افکار عمومی مطرح می‌شد که بعد از شاه نوبت آمریکا است اما تا جایی که آمریکا مشکلاتی را برای انقلاب به وجود نیاورده بود، کاری نکردند.

حتی اگر مانع دیده شدن " خانه‌ی پدری " و همانند‌های آن هم شوند، این قصه‌ها در تاریخ خانه‌ی ما، در تاریخ کشور ما، ثبت شده اند. از زمان‌هایی دورتر تا همین امروز. تاریخ را نه می‌توان انکار کرد و نه می‌توان از میان برد. مخفی کردن این اتفاقات هم، نه تنها جلوی وقوعشان را نمی‌گیرد بلکه بستر را برای وقوع اتفاقاتی از این دست مهیاتر نیز می‌کند. مخفی کردن " خانه‌ی پدری " از مردم، درست مانند مخفی کردن استخوان‌های زنان قربانی این قصه هاست.

در حقیقت اردوغان در اندیشه عملی کردن کلیه برنامه­‌های شکست خورده داعش در کردستان سوریه است. صحت این ادعا را می­‌توان از عفرین اشغالی مشاهده کرد. این کشور با استفاده از بقایای جریان­‌های تروریستی اموال و دارایی­‌های مردم را غارت و سپس اقدام به آواره نمودن کرد‌ها نمود. کرد‌هایی که در این شهر مانده‌­اند در معرض انواع و اقسام جنایات و تجاوزات تروریست‌های تحت امر این کشور هستند. قتل و کشتار و ربودن دختران و زنان این شهر از طرف گروه­‌های تحت فرمان اردوغان آیینه‌­ایست از عملیات فعلی چشمه صلح!

‌می‌توان مطرح شدن بازگشت به رسم برجام یا به عبارتی بازگشت به قطعنامه شورای امنیت را اقدام ابتکاری رییس جمهور ایران نامید. در حقیقت حسن روحانی موضوع موشک‌های بالستیک را قابل مذاکره دانست و در ازای آن، امتیازات بیشتری طلب کرد. او بیان کرد که برجام حداقل است و اگر شما بیشتر از برجام بخواهید باید بیشتر هم پرداخت کنید. شاید این نقطه نزدیکترین موقعیت دو طرف به مذاکره مستقیم باشد.

اگر با منطق ارائه شده توسط شبهه افکنان بخواهیم پیش برویم که اظهارنظرات مقامات ایرانی و ایده صدور انقلاب باعث شد که عراق به ایران حمله کند می‌توان این استدلال را مطرح کرد که با توجه به نکات مطرح شده، یعنی اظهارات مقامات عراقی درباره حمله به ایران و همچنین تحرکات نظامی این کشور در مرز‌های ایران و سفر مقامات آمریکایی (سفر برژینسکی به عراق و ملاقات با صدام و بررسی وضعیت نظامی عراق) به این کشور، ایران بیشتر از عراق مستحق پیش دستی بود، اما در عمل عراق بود که شروع کننده جنگ بود و در نهایت نیز بعد از هشت سال جنگ و پذیرش قطعنامه ۵۹۸ توسط هر دو طرف، عراق توسط نهاد‌های بین‌المللی به‌عنوان متجاوز شناخته شد.

رهبری بار دیگر سیاست رسمی جمهوری اسلامی ایران که در چهارچوب دکترین «عزت، حکمت، مصلحت» است را مطرح کردند. آمریکا باید به برجام بازگردد و تحریم‌ها نیز لغو شوند. در غیر این صورت مذاکره با آمریکا بی معنی است. اگر ترامپ برای انتخابات به دنبال عکس گرفتن است ایران کشور مناسبی نیست. «عزت» ایران اجازه مذاکره از موضع ضعف را نمی‌دهد. به هیچ وجه «حکیمانه» نیست که با وعده‌های واهی با کشوری که بار‌ها خلاف وعده کرده و تقریبا تمام جهان از تصمیمات او آسیب دیده اند وارد مذاکره شد. همچنین «مصلحت» و منافع ملی کشور نیز ایجاب می‌کند که برجام را دنبال کنیم و اجازه ندهیم با تندروی‌ها این منافع به خطر بیافتند.