می گوید با سی سال پرداخت بیمه، حداقل بگیر تامین اجتماعی هستم .
سی سال کار و تلاش شبانه روزی تمام توانم را از من گرفته ،جوان بودم خرجم کمتر بود اما الان دو فرزند دارم که یکی مجرد است و دیگری متاهل ،خداوند یک نوه هم به من داده ...
دو میلیون و دویست هزارتومان مستمری در ماه از سوی تامین اجتماعی به من پرداخت می شود که ششصد و هفتاد هزارتومان آن را باید قسط بدهم بابت منزلی که قبلا خریده ام...
هزینه ی آب ، برق ، تلفن و گاز را هم حساب کنید .
نمی دانم تامین اجتماعی بر چه مبنا و اصولی این حقوق ناچیز را پرداخت می کند ؟
چاره ای جز این ندارم که کار کنم اما یک بازنشسته با هزار درد و گرفتاری و بیماری چگونه می تواند بعد از بازنشستگی کار کند؟
حمید اهل گیلان است و منزلش در رشت ،حرف او تمامی ندارد...
می گوید : من کل این پولم را حاضرم بدهم به فرزند یکی از مدیران ارشد کشور، آیا می تواند با این مبلغ ناچیز یک ماه را بگذرانند ؟
پس چیزی را که برای خودتان نمی پسندید برای دیگران هم نپسندید.
آدم که پا سن می گذارد هزینه های زندگی او نه تنها کم نمی شود بلکه بیشتر هم می شود.
اگر پسر مجردم بخواهد زن بگیرد بنده با کدام پشتوانه ی مالی
می توانم کمکش کنم ؟
این مستمری بگیر تامین اجتماعی اشاره ای هم می کند به حقوق های بالای سی و چهل میلیون تومانی و می گوید : از اخبار شنیدم افرادی هستند که حقوق ماهانه آن ها بیش از این رقم است ...
حمید عینک خود را جابجا می کند و می گوید : این انصاف است که یکی حقوق ماهانه اش بیش از یک سال
حقوق من باشد؟
این مستمری بگیر تامین اجتماعی اضافه می کند : من دوره ی جوانی را پشت سر گذاشتم اگر توان داشتم کار می کردم حال که نمی توانم کار کنم و تامین اجتماعی هم وعده های الکی می دهد پیشنهاد می کنم ما را تحت پوشش نهادهای حمایتی در بیاورند ...
حمید دلش پر است اشاره ای
می کند به همکارش که بعد از بازنشستگی علیرغم بیماری مجبور است برای امرارمعاش مسافرکشی کند و یا همکار دیگرش که در بازارهای محلی گیلان سیب زمینی و پیاز می فروشد...
✍️ سید محمد جعفرنژاد
