خوزستان و زیبایی در میان فاجعه؛ روستای آدم و دو حوا

 

دیدارنیوز ـ نسرین نیکنام: اهواز در کنار اینکه این روز‌ها درگیر طغیان فاضلاب است، اما نمی‌توان از کنار زیبایی‌های آن بی تفاوت گذشت، این شهر علاوه بر داشتن کارون و زیبایی‌های طبیعی، میراث فرهنگی غنی هم که به دلیل داشتن بنا‌هایی مانند مرکزثقافی، قصرسله و بنای دادرس هم دارد، اما به همه این‌ها روستا‌های گردشگری را اضافه کنید آن وقت دیگر چیزی کم ندارد.

"علوه" روستای کوچکی در دل شهرستان کارون بخش غزاویه که چای ترش معروفی دارد، هر ساله گردشگران زیادی را به سوی خود می‌کشاند، مردمان این روستا همه با هم فامیل هستند؛ سال‌ها پیش پیرمردی در این روستا زندگی می‌کرده که جد بزرگ نام داشت؛ او در سن ۸۵ سالگی مجدد ازدواج می‌کند و حاصل این ازدواج پنج فرزند دختر و پسر است، بنابراین انتخاب نام روستای آدم و دو حوا می‌تواند نام مناسبی برای آن باشد. جد بزرگ اولین کسی است که چای ترش را در این روستا کشت و برداشت کرده و حالا فرزند بزرگ او" کریم باوی" معروف به ابوعلی شغل پدر را ادامه داده و بسیاری از گردشگران برای چشیدن طعم چای ترش او هزاران کیلومتر را از سراسر دنیا طی می‌کنند و به علوه می‌آیند و ابوعلی از آن‌ها در "مضیف" پذیرایی می‌کند.

 

ابوعلی مرد خوشروی جنوبی که رنگ سبزه صورتش و لهجه‌ای که به زور سعی می‌کرد به فارسی صحبت کند، از او شخصیت جذابی ساخته بود؛ او در استکان‌های کوچک رنگی که به گفته خودش ارثیه مادربزرگش بود با چای ترش از ما پذیرایی کرد. او ماجرای مضیف و روستای گردشگری علوه را اینگونه تعریف می‌کند:

"مضیف از ضیافت گرفته می‌شود این اتاق پذیرایی است و قدمت ۱۵۰ ساله دارد که پدرم ساخت او ۱۲۰ سال عمر و سال ۶۸ فوت کرد. پدرم در سن ۸۵ سالگی ازدواج می‌کند که حاصل این ازدواج دو دختر و سه پسر است. اختلاف سنی من با برادر بزرگم ابوهاشم ۶۰ سال است. پدرم اولین کسی بود که چای ترش را کشت و برداشت کرد.

روستای گردشگری علوه حالا به روستای چای ترش و غذا‌های محلی‌اش معروف است؛ "مقلوبه، مفطح و ماهی" از مهمترین غذا‌هایی است که گردشگران برای خوردن آن‌ها به این روستا می‌آیند.

عمده این گردشگران از سراسر ایران و کشور‌های چین، فرانسه، نیجریه، آلمان و انگلستان به این روستا آمده‌اند. هر چند که از سال گذشته تا امروز به دلیل شیوع کرونا تعداد گردشگران خیلی کم شده است، اما اگر خیلی زود این ویروس تمام شود سیل گردشگران به سوی این روستا سرازیر خواهد شد."

اما خوردن چای ترش و قهوه در این جا آداب خودش را دارد، اگر گذرتان به این روستا افتاد و اول خواستید قهوه بخورید باید بدانید که حتما باید فنجان قهوه را با دست راست بگیرید و اجازه هم ندارید که فنجان را زمین بگذارید باید همان موقع قهوه را بخورید و میزبان منتظر می‌ماند و اگر فنجان را به او برگردانید یعنی اینکه دوباره قهوه می‌خواهید و اگر فنجان را چند بار تکان دهید یعنی دیگر میلی به خوردن قهوه ندارید.

اما چای ترش را با دست چپ بگیرید اتفاقی نمی‌افتد، این چای در استکان‌های خیلی کوچک و با یک قاشق چای خوری شکر سرو می‌شود و می‌توانید هرچند بار که دلتان خواست پای‌تان را روی پای‌تان بیندازید و به پشتی‌های داخل مضیف تکیه دهید و چای ترش بخورید.

 

ابوعلی که اهالی روستا او را جد صدا می‌کنند به وسایل داخل مضیف اشاره می‌کند و می‌گوید: آن چوب بلند که نیزه هم دارد وسیله شکار ماهی بود، زیرا در زمان‌های قدیم چیزی به اسم قلاب ماهیگیری وجود نداشته و اهالی با این نیزه‌ها ماهی شکار می‌کردند.

در یک گوشه مضیف کاسه گلی بزرگی روی پایه‌ای قرار داشت که ابوعلی درباره آن هم گفت در قدیم در آن آب نگه می‌داشتند و بخاطر عمقی که دارد حجم آب زیادی را در خود جای می‌داد؛ آسیاب گلی دستی برای درست کردن آرد و آسیاب آهنی هم برای پودر کردن قهوه استفاده می‌شد.

او همچنین گفت اکثر وسایل اینجا یا جهیزیه مادربزرگم است یا قدمت خیلی قدیمی دارد که از پدرم به جا مانده است.