دیدارنیوز ـ آرش راهبر: تقابل منچستر سیتی و تاتنهام در هفته بیست و پنجم لیگ برتر جزیره، صحنه جذابی از تقابل پپ گواردیولا به عنوان سمبل فوتبال هجومی و مالکانه و ژوزه مورینیو به عنوان نماد فوتبال دفاعی بود و با وجود حملات متعدد سیتی روی دروازه تاتنهام، در نهایت شاگردان مورینیو با دو گل در دقایق پایانی پیروز شدند و آتش به جان گواردیولا زدند. یکی از مهمترین نکتههای این بازی اما ضربه پنالتی گوندوغان در نیمه نخست بود که میتوانست سیتی را سوار قطار برد کند، اما هوگو لوریس دروازه بان تاتنهام با مهار این ضربه، شانس پیروزی را از مشت منچستریها درآورد.
مسئله پنالتی زدن بازیکنان بزرگ در بازیهای مهم همواره یکی از دغدغههای مربیان فوتبال بوده و برای برخی این موضوع به کابوسی ناتمام نیز تبدیل شده است. گاهی اوقات بزرگترین بازیکنان فوتبال در حساسترین لحظات و به دلیل فشار بیش از حد ذهنی، توپ را خراب کرده اند و موجب باخت تیم خود شده اند از روبرتو باجو در فینال ۱۹۹۴ بگیرید تا پنالتی خراب کردن ترزگه، آساموا ژیان، جان تری و آرین روبن در رقابتهای ملی و باشگاهی و حتی کریس رونالدو در برابر ایران! در بین بازیکنان ایرانی هم هنوز خاطره از دست رفتن پنالتیهای یحیی گل محمدی و وحید امیری در جام ملتهای آسیا از ذهنها پاک نشده است.
جالب است که امسال در لیگ برتر جزیره، تیم منچستر یونایتد با از دست دادن ۷ ضربه پنالتی و من سیتی با از دست دادن ۶ ضربه پنالتی، تاوان سختی بابت بازیکنان پنالتی نزن خود داده اند و چه بسا اگر این ضربات به گل تبدیل شده بودند الان فاصله دو تیم با لیورپول صدرنشین اینقدر زیاد نمیشد. در بازی اخیر احتمالا گواردیولا به این موضوع فکر کرده که ای کاش یک سوپرمن در تیم خود داشت تا همه این ضربهها را گل میکرد در حالی که چنین سوپرمنهایی بسیار کم هستند.
اساسا بازیکنان بسیار کم تعدادی در دنیا هستند که رکورد ۱۰۰ درصد گل از ضربات پنالتی خود را دارند و آنهایی که بالای ۹۰ درصد از پنالتیها را گل کردند نیز شامل جمعیت زیادی نیستند. بررسی این که کدام یک از بازیکنان مشهور در پنالتی زدن موفقیت کامل داشته اند البته خیلی نیاز به تحقیق و تفحص ندارد. خاصیت فوتبال در سطح اول جهانی این است که آمار و رکوردها در دهههای اخیر به دقت ثبت و ضبط شده اند.
اما فهرست پنالتی زنهای درجه یک را میتوان با یک سوپرمن واقعی آغاز کرد، ماریو بالوتلی یا سوپر ماریو! مهاجم سیه چرده ایتالیا به گواه آمار تاکنون هر ۱۷ پنالتی زندگی اش را به گل تبدیل کرده است. او در تیم اینتر ۶ بار، در من سیتی ۹ بار، در میلان یک بار و در تیم ملی ایتالیا نیز یک بار پشت ضربه پنالتی ایستاده که همه ضربات را به گل تبدیل کرده است. این موضع نشان میدهد که بالوتلی در کنار تکنیک ضربه زدن و شدت و دقت آن، در زمینه تمرکز ذهنی هم بسیار خوب بوده است.
ادن آزارد بازیکن بلژیکی رئال نیز رکوردی مشابه بالوتلی دارد و ۱۷ بار پنالتی در دوران حرفهای خود زده که همگی گل شده اند. یحیی توره نیز از ۱۱ پنالتی خود ۱۱ گل ساخته و دیمیتار برباتوف بلغاری نیز رکورد ۹ گل از ۹ پنالتی را به ثبت رسانده است.
بررسی تاریخی در این زمینه هم به چند نام مشهور یا گمنام میرسد. طرفداران قدیمی فوتبال انگلستان «متیو له تیسیر» اسطوره ساوت همپتون را حتما به یاد میآورند. له تیسیر که از قهرمانان کودکی ژاوی هرناندز بوده یک رکورد عجیب دارد، او در دوران فوتبال حرفهای خود پشت ۴۹ ضربه پنالتی ایستاد که ۴۸ تای آن به گل تبدیل شد. تکنیک ویرانگر او نیز ساده، اما سخت بود: شوت به گوشهترین قسمت دروازه!
ایوان کرستانوویچ بازیکن اهل کرواسی نیز از بهترین رکوردداران این زمینه است. این بازیکن که بیشتر دورانش را در دینامو زاگرب گذرانده به عنوان یک مهاجم پنالتی زن دست کم ۳۰ گل از روی نقطه پنالتی برای تیمش به ثمر رسانده و هنوز یک بار هم خطا نکرده است. ایوان مخوف درباره راز پنالتی زدنش نیز گفته: «اگر قرار بود راز ضربه زدن هایم را فاش کنم که دیگر راز نبود!»
گمنامترین فرد این فهرست، اما از آلبانی میآید. لدیو پانو مهاجمی که در لیگهای آلبانی و یونان بازی کرده تا به حال هر ۵۰ ضربه پنالتی خود را به گل تبدیل کرده که البته این موفقیت ناشی از تمرین مداوم و دیوانه وار ضربه پنالتی در تمرینات بوده است. پانو در این رابطه گفته است: «من هیچ وقت به دروازه بان حریف نگاه نمیکنم. فقط میدانم که قرار است به کدام نقطه شلیک کنم.»
ولادیسلاو سانتویانوف نیز یک مهاجم بلغاری است که در دهههای ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ در لوکومیو صوفیه و یکی دو تیم گمنام دیگر، تمام ۲۴ ضربه پنالتی خود را به گل تبدیل کرده است. او که تجربه مربیگری تیم جوانان بلغارستان را نیز داشته درباره تکنیک خود گفته است: «مستقیم به دروازه بان حریف و حرکت هایش نگاه میکردم و با کمی تاخیر در زدن ضربه نهایی میدانستم که کجا بزنم تا دست گلر به توپ نرسد. این روش همیشه به من جواب داد!»
