«کور رنگی» یا ندیدن رنگ‎ها!

دیدارنیوز ـ از اصلى‎ترين علائم «كور رنگى» مي‎توان به عدم تمييز رنگ‌هاى قرمز و سبز، آبى و زرد، آبى و سبز از يكديگر اشاره كرد. كور رنگى يك بيمارى ارثى وابسته به كروموزوم x مغلوب است كه اغلب در مردان ديده می‌شود و تقريباً هميشه از مادر مبتلا به كور رنگى و يا ناقل بيمارى به پسر به ارث می‌رسد. در اين اختلال كروموزومى، سلول‎هاى مخروطى در شبكيه كه مسئول درك رنگ هستند به درستى كار نمی‌كنند و به همين دليل بيمار رنگ‎ها را از هم تشخيص نمی‌دهد.

كور رنگى ممكن است بر اثر اختلالات عصب بينايى يا شبكيه نيز رخ دهد. در اين موارد، فقط چشمى كه مشكل دارد دچار كور رنگى می‌شود. در صورتى كه بيمارى در طول زمان تشديد گردد ممكن است تبديل به كور رنگى كامل شود كه در آن، بيمار ديدى خاكسترى خواهد داشت و قادر به تشخيص رنگ آبى و زرد نخواهد بود.

تعداد معدودى از افراد، توانايى تشخيص كامل انواع تناژ رنگ را دارند. آنان كه می‎توانند رنگ‎هاى مختلف را ببينند اما در تشخيص آنان از يكديگر دشوارى دارند دچار كم ديد رنگ هستند. آنان كه به كلى از ديدن رنگ ناتوانند كور رنگى كامل دارند و همه رنگ‎ها برايشان درجات مختلف خاكسترى است. شايع‎ترين نوع كور رنگى نسبت به سرخ و سبز گزارش شده است كه معمولاً در مردان بيشتر ديده می‎شود.

اين نظريه كه افراد به دو دسته «ديد كامل» و «كور رنگ» تقسيم می‌شود ايده درستى نيست و در بين اين دو، طيف عظيمى از انواع ديد وجود دارد.

تست‎هاى متعددى براى آزمودن كور رنگى وجود دارد كه بهترين آنها تست «ايشى‌هارا» (ishihara) است. تشخيص اين بيمارى، اغلب با استفاده از چارت‎هاى رنگى به نام "صفحات آزمون ايشى‎هارا" انجام می‌شود. در اين صفحات، اعدادى متشكل از نقطه‎هاى رنگى در زمينه‎اى متشكل از نقاطى به رنگ ديگر قرار گرفته‎اند كه تمييز آنها از هم براى افراد كور رنگ مشكل است. در صورت مشاهده مشكل در ديد رنگى از تست‎هاى دقيق‎ترى نيز استفاده می‌شود.

افراد كور رنگ بر اساس تجربه مواجهه با رنگ‎ها آنان را نامگذارى می‎كنند. مثلا فردى كه كور رنگى قرمز و سبز دارد قرمز برايش معادل خاكسترى سير است، پس تمام اجسام كه در ديد او اين تناژ خاكسترى است را سرخ نام گذارى می‎كند. براى تعيين ناحيه رنگ بين شبكيه و ناحيه نقطه كور از دستگاهى به نام پريمتر استفاده می‎شود. وقتى نور ثابت باشد نتايجى كه از اندازه‎گيرى ديد رنگ‎ها بدست مى‎آيد از اين قرار است:

همه رنگ‎ها در وسط ميدان ديده می‎شود. وقتى رنگ قرمز يا سبز از مركز ميدان ديد به سوى محيط حركت كند به جايى می‌رسد كه ديگر به صورت رنگ ديده نمی‎شود. وسعت ميدان ديد زرد و آبى بيشتر است اما اين رنگ‎ها نيز زمانى كه به سوى خارج از مركز ميدان ديد حركت كنند به جايى می‌رسند كه ديگر به صورت رنگ مشهود نيستند اما در پيرامون ميدان ديد، جايى كه ديگر رنگ‎ها تشخيص داده نمی‎‌شوند شخص، نور خاكسترى و سفيد را می‎بيند تا اينكه بجايى می‎رسيم كه به كلى ديد پيرامونى چشم تاريك می‎شود.

درمان؟

كور رنگى هيچ درمانى ندارد. تشخيص زودهنگام اين اختلال می‎تواند مانع بروز مشكلات آموزشی در كودكان شود. در صورت وجود اين مشكل، والدين بايد حتما معلم فرزند خود را آگاه كنند تا آموزش های ويژه‎اى براى كودكشان اعمال شود. برخى از بيماران از لنزهاى مخصوصى استفاده می‌كنند كه هم به صورت لنز تماسى و هم به صورت لنز عينكى وجود دارد.

در بسيارى موارد، بيماران به جاى تشخيص رنگ ممكن است ترتيب قرارگيرى را به خاطر بسپارند. به عنوان مثال بيمار به خاطر می‎سپارد كه چراغ قرمز هميشه بالاى چراغ راهنمايى و چراغ سبز پايين قرار دارد.

منبع: سایت Nutrition Explained

ترجمه: صدف بهرامی‌راد