محمود صادقی، دبیرکل پیشین انجمن اسلامی مدرسین دانشگاهها با بیان اینکه هرکسی که فرصتی پیدا میکند، رفتن را بر ماندن ترجیح میدهد، گفت: در دوره رئیسی، شاهد حکومت حراست بر ریاست دانشگاهها بودیم. در آن دوره، فضای امنیتی بر فضای علمی غلبه داشت.
دیدارنیوز: محمود صادقی، دبیرکل پیشین انجمن اسلامی مدرسین دانشگاهها و عضو هیئت رئیسه جبهه اصلاحات ایران ضمن اشاره به وضعیت کنونی حاکم بر فضای دانشگاهها، بخصوص پس از روی کار آمدن دولت چهاردهم و وزارت حسین سیمایی صراف در وزارت علوم، اظهار داشت: به طور کلی تا جایی که من اطلاع دارم، عموم مشکلات مربوط به اخراج اساتید و دانشجویان در دوره رئیسی در دوره کنونی و با تشکیل کارگروههایی از بدو آغاز به فعالیت وزارت علوم جدید، حل شده است.
در ادامه صحبتهای محمود صادقی را میخوانید:
به نظر میرسد که دست کم، آن دسته از پروندههایی که جنبه سیاسی داشته، حل شده اما، ممکن است که مواردی باشد که جنبه غیرسیاسی داشته و کماکان پابرجا باشد. برخی از این پروندهها، مستلزم سیر بعضی فرآیندهای قضائی به مانند بررسی در دیوان عدالت و امثالهم بوده است.
جهتگیری کلی دولت چهاردهم بر این است که اولا؛ مسئله و محدودیت ایجاد نکند و این، تحول بسیار مهمی است. بر خلاف دوره قبل که وزارت علوم و مدیریت دانشگاهها، بیشتر رویکرد محدودکننده داشتند. البته ما هنوز با وضعیت ایدهآل در دانشگاهها فاصله داریم.
چرا که محدودیتهای فراوانی که دولت و وزارت علوم برای انتصاب افراد ذیصلاح داشتند، باعث شده که نتواند انتظارات را از جهت تغییرات مدیریتی در دانشگاهها برآورده کند. بیشتر اشخاص به نوعی میانمایه برای ریاست دانشگاهها امکان انتخاب پیدا کردهاند.
اکثر چهرههایی که از سوی کانونهای صنفی، انجمن اسلامی مدرسین دانشگاهها و در مجموع؛ جامعه مدنی دانشگاهی معرفی شدند، اکثرا نفرات چهارم و پنجم هم انتخاب نشده و افراد منتخب، عموما در رتبههای پنجم به بعد هستند؛ بنابراین در چنین وضعیتی، چندان انتظار تحولات معنادار و عمیق نمیتوان داشت.
این مسئله، تنها منحصر به روئسای دانشگاهها نبوده و بسیاری از معاونین، روئسای دانشکدهها و مدیران گروههای آموزشی، همه در یک فرآیند محدود و تقریبا امنیتی انتخاب شده و میشوند. امری که مانع از بروز تحولات عمیق میشود. با وجود این، رویکرد کلی مدیران فعلی، رویکرد محدود کننده نبوده و این مدیران بیشتر؛ رویکرد همراهی دارند و حل مسائل گذشته.
در حال حاضر، حقوق یک استاد دانشگاه در حد ۳۰ میلیون تومان یا کمتر از ۳۰۰ دلار است. در حالی که همین فرد فارغالتحصیل دکتری در خارج از کشور، حداقل ۲ هزار دلار از ناحیه تدریس در دانشگاه امکان درآمدزایی دارد. یا یک استاد تمام دانشگاه، نهایتا ۶۰۰ دلار در ایران درآمد دارد و ما با حقوق میانگین ۵۰۰ دلاری یک استاد در دانشگاههای ایران روبهرو هستیم.
بیثباتی کنونی در وهله فعلی در کنار همه این عوامل، باعث تشدید مهاجرت در میان اساتید شده است. پیرامون خودمان که نگاه میکنیم، هرکسی که فرصتی پیدا میکند، رفتن را بر ماندن ترجیح میدهد.
در دوره رئیسی، متاسفانه ما شاهد حکومت حراست بر ریاست دانشگاهها بودیم و در وهله کنونی، حکومت ریاست بر حراست تا حدی رخ داده است. در آن دوره، برای دعوت از یک استاد برجسته برای داوری یک رساله یا شرکت در یک کنفرانس با مشکلات جدی روبهرو بودیم و دست کم در دوره کنونی، شاهد چنین وضعیتی نیستیم.
حداقل، من شاهد رخ دادن چنین اتفاقاتی نیستم. در آن دوره فضای امنیتی بر فضای علمی غلبه داشت که خوشبختانه این وضعیت در دوره کنونی تا حد زیادی مرتفع شده است./امتداد
