دیدارنیوز: بعد از توقف باورنکردنی تیم ملی کشورمان برابر تاجیکستان در تورنمنت کافا، یک برنامه صبحگاهی در تلویزیون به محل تاخت و تاز علیه ملیپوشان تبدیل شد. در بخشی که در شبکههای اجتماعی فراگیر شد، مجری این برنامه خطاب به بازیکنان میگفت: «اجازه بدهید دست شما را ببوسم. اصلا بگذارید پایتان را ببوسم. شما کم کاری نکردید. موفق شدید با تاجیکستان مساوی کنید.»
در مورد عملکرد تیم ملی که اصلا نیازی به توضیح بیشتر نیست. همه میبینند چه اتفاقاتی در حال وقوع است و چطور تیم ایران در ۱۰ بازی آخرش برابر رقبای درجه دو و سه آسیایی ۱۱ گل خورده. شاید به جرات بتوان گفت هیچ بخشی از تیم ملی فعلی قابل تایید نیست و چشمانداز مثبتی هم برای آینده پیش روی مخاطب قرار نمیدهد. با این وجود اگر فقط یک نهاد در ایران هیچ حقی برای کوبیدن این تیم و طعنهپراکنی به آن نداشته باشد، همین تلویزیون گرامی است!
در حقیقت دعوای تلویزیون و تیم ملی را باید درگیری دو بازنده دانست. اگر امروز زور ملیپوشان به تاجیکستان و ازبکستان هم نمیرسد، در مقابل ما ساختار فرسودهای در صداوسیما داریم که با وجود برخورداری از هزاران میلیارد تومان بودجه دولتی، قادر به جذب حداقل مخاطب نیست. رویکرد این سازمان در مسایل سیاسی و اجتماعی، حتی از طرف خودیها هم محکوم میشود و کار به جایی رسیده که دوستان ناچار هستند برای پیدا کردن تعدادی بیننده، بیلبوردهای تبلیغاتی سریالهای جدیدشان را در خیابان نصب کنند. حتی همین مجری محترم که امروز تیم ملی را هدف طعنهپراکنی کرده، هر چند روز یک بار به خاطر مطالب دور از منطق و عجیبی که به زبان میآورد در فضای مجازی وایرال میشود!
با کمال احترام، خود تلویزیون مصداق بارز یک سیستم پرهزینه و شکست خورده است؛ حتی شاید به مراتب بدتر از تیم ملی. واقعا به شما نمیرسد به ناکامیهای آن تیم کنایه بزنید. به قول معروف کل اگر طبیب بودی، سر خود دوا نمودی...
