دیدارنیوز: براساس مطالعات صورت گرفته، قدمت این مجسمه به هزاره ششم قبل از میلاد برمی‌گردد. هر چند که باستان‌شناسان معتقدند، این مجسمه نخستین نمونه در نوع خود در کشور کویت محسوب می‌شود است، اما یافته‌های مشابهی از این مجسمه در منطقه بین‌النهرین مشاهده شده است.
باستان‌شناسان در کویت مجسمهای گلی ۷ هزار ساله‌ای را به‌دست آورده‌اند که به‌طرز عجیبی شبیه به موجودات بیگانه یا فرازمینی است که به در عصر حاضر به انسان‌ها القا می‌شود.
باستان‌شناسان می‌گویند، درست است که این مجسمه در نگاه نخست شبیه به انسان‌های ماوراء طبیعی به‌نظر برسد، اما ساخت این سبک از مجسمه‌ها در منطقه بین‌النهرین رایج بوده است. اگر چه اگرچه این مجمسه، اولین نمونه از نوع خود است که در کویت یا خلیج فارس یافت شده است.
سر کوچک و ظریف، با چشم‌های مورب، بینی صاف و جمجمه‌ای کشیده درحالی از مشخصات ظاهری این شی تاریخی ۷ هزارساله است که این اثر تاریخی در حفاری‌های امسال باستان‌شناسان در بحرا، منطقه‌ای که قدمت آن به‌دوره پیش از تاریخ می‌رسد، کشف شده است. منطقه‌ای که تیم مشترکی از باستان‌شناسان از کشور کویت و لهستان از سال ۲۰۰۹ در آن مشغول به حفاری هستند.
آگنیشکا شیمچاک، سرپرست هیات باستان‌شناسی و کاشف این مجسمه ۷ هزارساله می‌گوید: عبید در هزاره ششم قبل از میلاد با جوامع نوسنگی یا عصر حجر جدید در خلیج فارس درهم آمیخت و این منطقه را به‌نوعی تبدیل به دیگ ذوب باستانی کرد.
این باستان‌شناس به لایوساینس گفت: تبادلات فرهنگی مردم این منطقه سبب شد که این مکان تبدیل به «چهارراه تبادل فرهنگی ماقبل تاریخ» شود که نتیجه این تبادل فرهنگی، مجسمهای است که اخیرا کشف شد.
شیمزاک گفت: کشف این مجسمه برای تیم باستان‌شناسان بسیار شگفت‌انگیز بود، زیرا این اثر اولین کشفی بود که در میان بیش ۱۵۰۰ اثر کوچک کاوش‌شده از سایت بحرا از منطقه خلیج فارس نیز به دست آمده که از خشت بین‌النهرین ساخته شده است.
بنا بر انتشارات دانشگاه شیکاگو، مجسمه‌های عبید را گاهی «سر مارمولک»، «پرنده‌مانند» یا «اوفیدیان» به معنای «مار مانند» می‌نامند. شیمزاک سرپرست هیات باستان‌شناسی معقتد است، این مجسمه احتمالا دارای معنای نمادین است، مانند تمام گور‌هایی که در سراسر بین النهرین پیدا شده‌اند.
تئوری‌های مختلف سعی کرده‌اند ویژگی‌های غیرعادی چهره این مجسمه‌ها را توضیح دهند. یک ایده نشان می‌دهد که مجسمه‌ها تغییر شکل مصنوعی جمجمه را نشان می‌دهند، که در غیر این صورت به عنوان «شکل دادن به سر» شناخته می‌شود، رویه‌ای که در جامعه عبید دنبال می‌شود و در بقایای اسکلتی حفاری شده در بین النهرین مشهود است.
عبیدی‌ها می‌توانستند از شکل دادن سر که با بستن بانداژ دور جمجمه شکل‌پذیر نوزاد به‌عنوان نمادی از هویت، مانند طبقه، فرهنگ یا تعلق به گروهی خاص در محل زندگی‌شان استفاده کنند. احتمالاً عبیدی‌ها این عمل را در ایران کنونی در هزاره‌های هشتم و هفتم پیش از میلاد انجام داده‌اند و شکل‌دهی سر در جامعه عبید در هزاره پنجم پیش از میلاد به اوج خود رسیده است.
کاوش‌ها در این مکان همچنان ادامه دارد و همچنین مطالعات روی سر مجسمه سفالی که امسال یافت شد، ادامه دارد.
