محمد منصورنژاد در یادداشتی که در اختیار دیدار قرار داده به حواشی اخیر شایعه استعفای رئیس‌جمهور پرداخته است.
دیدارنیوز-محمد منصورنژاد* :
۱. تا صدای غیر عاقلانه و غیر شرافتمندانه بودن مذاکره با آمریکا شنیده شد، فریاد برآمد: پس پزشکیان استعفا کند!
و، اما پرسشی؛ مگر کسی از ابتدا معتقد بود او با انتخابش، قرار است تعیین کننده سیاست‌های کلان نظام باشد؟ اگر نه، پس اتقاق تازه‌ای نیفتاد!
۲. در توصیه اخیر گفته شد، مذاکره نه و توجه به درون باشد. اگر اتفاقی در داخل بخواهد رخ دهد، بلندمرتبه‌ترین فرد برای اجرا کیست؟ رئیس جمهور؛ با این وصف به جای استعفا، تازه کار دکتر پزشکیان چند برابر هم می‌شود!
۳. مگر کسی در قلدری، بی منطقی و خطرناک بودن ترامپ، که نه تنها به غزه و افعانستان (با فعال سازی جریان حقانی علیه هیبت الله) نظر دارد، بلکه حتی به کانادا و مکزیک و... هم رحم نمی‌کند، شک دارد؟ پیام او تسلیم در مقابل اوست. اشکالش، اما آن است که این مطالبه یکسوی داستان است و سیاست سر دیگری دارد. جهان امروز اگر چند قطبی کامل هم نباشد، تک قطبی نیز نیست و....
اما مشکل مقامات ما آن است که "حرف درمانی" و خطبه خوانی را چاره ساز می‌بینند! حال انکه گاه در "سکوت" حکمتی و تاثیری است که در کلام نیست. دست کم فرصتی می‌آفریند، تا عاقلانه‌تر سخن کنند.
۴. مگر به قول خودشان، مبنای عمل هوشمندانه، عاقلانه و شرافتمدانه بودن نیست؟ و جز این است که باید نگاه به داخل داشت؟ در داخل هنوز چند ماهی نگذشته که نیمی از ملت، در انتخاباتی نشان دادند که با سیستم قهرند؟ اینجا هوشمندی و... چه اقتضایی دارد؟ آیا نباید چند فرمان اجرایی، (به تعبیر ترامپ) آن هم سریع، مثلا در ۲۲ بهمن صادر کرد: از رفع حصر تا آزادی زندانیان سیاسی، رفع فیلترینگ و.
اگر اتفاقی نیفتد هم هوشمندی زیر سوال است و هم نگاه به داخل، جز ادعایی نمی‌ماند! چون داخل اکثر ملت شما را جدی نمی‌گیرند!
۵. ممکن است گفته شود با بسته ماندن راه ارتباط با برون، در درون اتفاق جدی نمی‌افتد. این سخن حقی است. اما اولا: برون به امریکا محدود نمی‌ماند، گرچه ممکن است قدرت‌های دیگر به ویژه غربی، به صورت پنهانی‌تر با ایران تعامل کنند (که برای ما بسیار پر هزینه‌تر است) و ثانیا: "سیاست اعلامی" یک چیز است (و چه بسا مصرف داخلی دارد) و "سیاست اعمالی" چیز دیگر!
چون در این شرایط زور، خیلی پر زور است! لاجرم، هم گفتگو می‌کنند و هم کوتاه می‌آیند! هر چند این راه را با مذاکره آشکار و مستقیم نپیمایند! در اینجا نیز پزشکیان و تیمش با سوژه پیچیده تری مواجهند، که باید سخت آستین‌ها بالا زنند و در میدان بمانند.
حسن ختام، کلام رند شیراز و لسان الغیب باشد که:
گر چه منزل بس خطرناک است و مقصد بس بعید
هیچ راهی نیست کان را نیست پایان، غم مخور
*تحلیلگر مسائل سیاسی و استاد دانشگاه
