دیدارنیوز_ فریبا نظری:
۱- آیا موضوع جمعیت و میزان زاد و ولد در کشور، یک مسئله اجتماعی است؟
۲- آیا هشدارهای کارشناسان حوزه جمعیت بر جامعه موثر است؟
۳- آیا سیاستگذاری ها و راهبردهای دستوری از سوی جامعه، مورد اعتنا واقع شده است؟
۴- بیان آشکار وزیر کشور دولت چهاردهم مبنی بر موفق نبودن قانون جوانی جمعیت و حمایت از خانواده، نشانهی چه بازخوردی از جامعه است؟
۵- بودجه چند ده هزار میلیاردی برای اجرای قانون جوانی جمعیت، با توجه به موفق نبودن آن و تداوم نرخ کاهش زاد و ولد؛ چطور و چگونه هزینه شده است؟
۶- آیا اساساً جوانی جمعیت و افزایش زاد و ولد با سیاستهای دستوری و تشکیل دبیرخانه و دفاتر متنوع در کشور، محقق میشود؟
اینها پرسش هایی مهم و قابل اعتناست که بنظر میرسد گویا به دلایلی برای سیاست گذاران کلان کشور چندان مهم نبوده و نیست. مدتی است از منظری متفاوت با برنامه نویسان و سیاست گذاران به موضوع جمعیت مینگرم. به درون جامعه خوب دقت کنیم و ببینیم سرنوشت دو گروه سنی در کشور چگونه بهم و به موضوع جوانی و افزایش جمعیت گره خورده است:
از یک سو گروه بازنشستگان معمولا در ردههای سنی میانسال و سالمند پس از سالیان طولانی فعالیت و بودن در چرخه دانش سازمانی، مهارتی، خدماتی، تولیدی،اقتصادی و فرهنگی؛ از شرایط زیستی نامناسب و حتی رنج آور و نامحترمانه در این سرزمین برخوردارند. نشانه و مستند آن، تجمعات اعتراضی مستمر بیش از یک دههی آنهاست که فراتر از انسداد اقتصادی و فساد سیستماتیک و بحران عدالت اجتماعی، چند سالی است به انسداد سیاسی و سیاست گذاری های خطا و منسوخ در حوزهی حکمرانی نیز معترضند.
وضعیت ناخوشایند گروه بازنشستگان، تابلویی به مراتب ناخوشایندتر و تاسف بار تر برای گروه دوم این کشور یعنی کودکان و نوجوانان و جوانان است.این گروه دوم نیز اعتراضات خود را گاه با حضور در خیابان و جنبش ها و خیزش های مختلف نشان داده و میدهد، گاهی با مقاومت مدنی و مهارت عملی نه گفتن اعتراض میکند و دردآور آن که مدتی است با مهاجرت و فرار از این تابلوی آینده نمای تار و غیر عزت مندانه و ناهمسو با زندگی؛ عطای جوانی جمعیت و ادامهی اقامت در این سرزمین و تشکیل خانواده را به لقای آن میبخشد و با کوله باری از خشم و حسرت و اظطراب، وطن و زندگی را در جایی دیگر جستوجو میکند.
نکتهی عجیب در این میان، ندیدن و درک نکردن ارتباط گروههای مختلف جامعه و تاثیر دو سویهی شرایط زیستی آنها بر یکدیگر است که اساساً محور و محل اعتنای سیاستگذاری ها و برنامه و قانون نویسی ها نیست. گویا حاکمیت مسیر خودش را در بیگانگی با مردمان این جامعه میرود و برای موجوداتی در سیاره های دیگر تصمیم سازی میکند.
مدتهاست میاندیشم که در برابر #الیناسیون یا ازخود بیگانگی کارل #مارکس، پدیدهای نیز بنام از جامعه بیگانگی برخی نظام های حکمرانی وجود دارد که باید دید برای آنها طبیعی شده و از وجود آن ناآگاه هستند یا بقا و منافع شان اقتضا میکند که این ردای بیگانگی را بر تن نمایند. هر چه هست از این بیگانگی از جامعه، نه جوانی جمعیت حاصل میشود و نه تداوم حکمرانی ...
جامعه شناس
