دیدارنیوزـ
اسفندیار عبدالهی: بیژن نامدار زنگنه یکی از ژنرال های دولت دکتر حسن روحانی، در اجلاس اخیر اوپک از تجربه و قدرت چانه زنی خود و توان دیپلماتیک کشور برای معاف کردن ایران از کاهش تولید نفت بهره برد و پیروزی کادر وزارت نفت را در عرصه کشورهای عضو و غیر عضو اوپک رقم زد.
اینکه در میدان عمل ایران چقدر می تواند از این ظرفیت در جهت فروش نفت استفاده کند نافی عملکرد قابل تمجید وتقدیر وزیر محترم نفت و کارشناسان حوزه انرژی نیست. در مذاکراتی که در وین اتریش برگزار شد کشورهای عضو و غیر عضو اوپک موافقت کردند هر کدام به میزانی تولید خود را کاهش دهند و ایران از کاهش تولید معاف شد. اعضای اوپک روز جمعه توافق کردند که تولید روزانه نفت از ماه ژانویه (دی ماه) ۸۰۰ هزار بشکه کاهش یابد. در اجلاس وین، قرار شد اعضای غیر اوپک نیز ۴۰۰ هزار بشکه در روز میزان تولید نفت خود را کاهش دهند. بیژن نامدار زنگنه وزیر نفت ایران در پایان جلسه ضمن ابراز رضایت از توافق به دست آمده از «مذاکرات سخت و پیچیده ای» خبر داد که برای حصول توافق انجام شده است. به دنبال اعلام توافق اوپک، قیمت هر بشکه نفت با پنج درصد افزایش به بشکه ای ۶۳ دلار رسید بنابراین تصمیم اوپک میتواند به اقتصاد ایران که تحت فشار تحریم های آمریکاست کمک کند. تیم وزارت نفت ایران با اقتدار و عزت از وین برگشت و پیروزی دیپلماتیک ایران مایه خوشحالی همه ما شد. اما حیف وصد حیف زحمات آقای زنگنه و همکارانش در سایه و بازداشت تحریم های ناجوانمردانه ایالات متحده آمریکا علیه ایران قرار دارد. با توجه به شناختی که از دونالد ترامپ رییس جمهور داریم باید منتظر باشیم تلاش کند خرید و فروش نفت ایران را به حداقل برساند، معافیت هشت کشور خریدار نفت ایران نیز رو به پایان است. در این راستا اتاق فکر نظام باید اولا راهی پیدا کند که از ظرفیت نتایج اجلاس اوپک استفاده حد اکثری حاصل شود؛ ثانیا اینکه در خصوص کاهش خرید هشت کشور خریدار نفت ایران طی شش ماه تمهیداتی بیاندیشد. از طرفی خوشحال هستیم که مدیرانی چون محمد جواد ظریف و بیژن نامدار زنگنه را در کابینه داریم، از جهتی هم باید مغموم و متاسف باشیم که نمی توانیم این ظرفیت ها را به عنوان سرمایه ملی مورد تمجید و تشویق قرار داده و به آنها اعتماد به نفس بدهیم. توان و ظرفیت محمد جواد ظریف، وزیر امور خارجه نیز در این رهگذر تحت الشعاع انگیزه ها و نیات سیاسی قرار گرفته است، پس از خروج دونالد ترامپ از برجام تنها مواضع اروپا برای ایران دلگرم کننده بود. بدیهی است اتحادیه اروپا نیات و انگیزههای مختلفی برای تقابل با آمریکا دارد. ۷۳سال است که آمریکا با طرح مارشال بر اروپا مسلط است، حمایت از برجام، دفاع از معاهده پاریس و بحث ایجاد و تشکیل ارتش اروپایی در واقع واکنش طبیعی و هویت طلبانه اروپایی در مقابل جنس شخصیت قدرت طلبانه و سلطه جویانه آمریکاست. در واقع قسمت فرهنگی و ناسیونالیستی تقابل اخیر اروپا ناشی از این است که اروپا از نقش پدر سالارانه آمریکا خسته شده است، نمود و ظهور این خستگی پس از خروج یکجانبه آمریکا از برجام بود. شاید رویارویی سیاسی اروپا و آمریکا میتوانست فرصتی برای استفاده حداکثری ایران در این مقطع از تاریخ باشد، هر چند پرداختن به موضوع برجام، تحریم ها، لوایح چهارگانه FATF و لایحه مبارزه با پولشویی (cft) در این مقال نمی گنجد، ولی روشن و مبرهن است همانگونه که زحمات بیژن زنگنه در سایه تحریم های آمریکا قرار دارد، کانال ارتباط مالی اروپا با ایران (SPV) که نتیجه چانه زنی های وزارت امور خارجه کشورمان است نیز در گرو تصویب لایحه پولشویی است. به نظر می رسد حتی اگر برای خنثی کردن سوء نیت آمریکا نیز شده، ما به یک توافق تاریخی در داخل نیاز داریم. باید بتوانیم قفل CFT را از دریچه کانال SPV باز کنیم.
