شهردار تهران زمانی تصمیم گرفت به موضوع حاشیهنشینی ورود کند که نه درباره سرنوشت خانههایی که در خلازیر تخریب شدند حرفی زده و نه در مورد آن ۶ نوجوانی که چند روز پیش بخاطر ترکیدن بالن سوختند.
دیدارنیوزـ نسرین نیکنام: ورود شهرداری به موضوع حاشیهنشینی را معاون سازمان خدمات و مشارکتهای اجتماعی شهرداری تهران به ایسنا گفت و بعد هم به تناقضهای آماری اشاره و تاکید کرد که داریم از دستگاههای متولی اطلاعات درستتر میگیریم.
حاشیهنشینی در کلانشهرها، نه حرف تازهای است و نه ورود شهرداری به آن خارج از وظیفه او؛ اما اتفاقی که افتاده این است که عیلرضا زاکانی و تیماش همواره در طول دو سال گذشته بیشتر از اینکه به متن بپردازند به حاشیه پرداختند، اما نه "حاشیه نشینی"!
همین چند ماه پیش وقتی خبر تخریب چند خانه در خلازیر منتشر شد، تا چند روز همه منتظر بودند مجرمان دستگیر، معرفی و مجازات شوند، اما چون انگشت اتهام به سمت خود شهرداری بود، نه خانی آمد و نه خانی رفت!
آنچه که مالکان ساختمان تخریب شده روایت کردند این بود که سیستم پیکور آمد و پایههای این ستون را زد و ستون فقط روی میلهگرد ماند. سیم بکسل را روی بولدوزر بزرگ بست و بدون اصول و با وجود ماموران، ساختمان را کشیدند. مردم گفتند که چرا پیش از این برای اخطار نیامده بودید و حالا یکباره برای تخریب آمدید؟ مگر میشود یکباره همه را خراب کنید؟ از ما تعهد گرفتند که طبقات را پایین بیاورند و کامل تخریب نکنند. ما هم تعهد دادیم. ستون را کشیدند، به ستون بعدی خورد و تمام این ساختمانها تخریب شدند و کوچه هشت متری بسته شد.
مالک یک ساختمان دیگر هم گفته بود بعضی از ستونها را از پایین میبریدند و در ستون بعضی ساختمانها مواد ریختند تا آهن را ذوب کنند و سست شود. سیم بکسل به یکی از ساختمانها بستند و سیم را که کشیدند، به همین ستونها برخورد کرد و سازهها آوار شد در حالی که هیچکدام از سازهها بهتنهایی سست نبود. با این همه ماجرای خلازیر به همین جا ختم نمیشود و در ماجرای این تخریب غیراصولی جان چند نفر هم گرفته شد، اما ...
اواخر هفته پیش هم خبر رسید که بالنهایی که شهرداری تهران با افتخار آنها را برای شناسایی کارگاههای عمرانی خود در سطح شهر به هوا فرستاده بود، در منطقه چیتگر ترکیده و باعث سوختگی ۶ نوجوان شد؛ چرا، چون این بالنها با گازهای اشتعالزا پر شده بودند!
از طرفی، اینکه چرا بارها و بارها بیلبوردهای تبلیغاتی غلطهای املایی و انشایی فاحشی داشته و دارند، هنوز تفکیک زباله در کلانشهر تهران به جایی نرسیده، معضل ترافیک همچنان به قوت خود باقی است، تردد اتوبوسهای فرسوده که منجر به آلودگی بیشتر هوا میشوند ادامه دارد، سطح شهر برای رفت و آمد معلولان مشکل جدی دارد، نبود جا پارک دلیل نزاعهای خیابانی است را باید به طور جدی از شخص شهردار پیگیری کرد و از او خواست که دلایل این کم کاریها را بیان کند.
علیرضا زاکانی حالا بی اینکه این معضلاتی که تنها بخش کوچکی از آن مطرح شده را رفع کند به سراغ حل حاشیه نشینی رفته تا شاید از قِبل آن برای دورههای بعدی صندلی خود را نگه دارد.
اینطور که احمد احمدی صدر، مدیرعامل سازمان خدمات و مشارکتهای اجتماعی شهرداری تهران میگوید در حکمی که ابراهیم رئیسی به علیرضا زاکانی به عنوان نماینده ویژه رئیس جمهور داده بود گفته شده که باید مسئله حاشیه نشینی را حل کند، اما این مقام مسئول در شهرداری نگفت که بالاخره زاکانی قرار است با قدرت شهردار بودن این معضل را مانند سایر مشکلات حل کند یا نماینده ویژه رئیس جمهور!
در نهایت احمدی صدر از تشکیل یک کمیته خبر داد و گفت: "تمام مطالعات انجام شده در گذشته و تجربیاتی که در مورد حاشیهنشینی است را جمع بندی میکنیم. نیاز نداریم که اصطلاحا چرخ را از اول اختراع کنیم؛ بلکه اطلاعات مشخص است و وقت تلف کردن بابت اینکه سناریوی گذشته را تکرار کنیم، اجحاف در حق مردم، وقت و زمانی که در اختیار ما گذاشته شده، است؛ لذا ما در مورد حاشیه نشینی مواردی را در حوزههای اقتصادی، معیشتی، زیرساختی، عمران و احصا کردیم تا گزارش این کارگروه ویژه در جلسه شورای سیاستگذاری آسیبهای اجتماعی که با حضور آقای زاکانی و استاندار تهران و رئیس شورای اجتماعی کشور برگزار میشود، ارائه شود."
همان طور که در ابتدای گزارش به آن اشاره شد، حاشیه نشینی پدیده جدید و تازهای برای کلانشهرها نیست، اما تورم اقتصادی از یک سو و کوچک شدن سبد معیشتی مردم هم در حوزه مسکن و هم تامین مایحتاج از سوی دیگر در چند سال گذشته، کم کم مردم را به حاشیه کشاند و نتیجه این حاشیه نشینی بالا رفتن آمارهای جرم و جنایت و آسیبهای اجتماعی است.
گویا باید ورود یک نهاد متولی دیگر به موضوع حاشیهنشینی را به فال نیک گرفت به ویژه که دستور رئیس جمهور پشت آن است، اما این در تاریخ ثبت خواهد شد که علیرضا زاکانی در مقام نماینده ویژه رئیس جمهور موظف بود مشکل حاشیه نشینی را حل کند، اما برای اینکه بدانیم در این کار موفق خواهد شد یا نه، چارهای نیست که منتظر بمانیم.
