در روز‌های پایانی سال ۱۴۰۱ حمیدرضا جلایی پور، فعال سیاسی اصلاح طلب میهمان برنامه اصل ۲۷ بود؛ او در این گفت‌وگو، عوامل متعدد اجتماعی، سیاسی و اقتصادی را در بروز حوادث شهریور ۱۴۰۱ موثر دانست و تاکید کرد مردم ناراضی، دوباره اعتراض می‌کنند.
دیدارنیوزـ نسرین نیکنام: حمید رضا جلایی‌پور استاد جامعه‌شناسی نیز هست و نظر او درباره اتفاقات اخیر این است که این خیزش توفنده‌تر از جنبش دانشجویی سال ۷۸ و جنبش سبز سال ۸۸ بود و در نهایت با اعتراضات سال ۹۶ و ۹۸ و حتی ۱۴۰۰ هم قابل مقایسه نیست.
اینطور که این فعال سیاسی اصلاح طلب تعریف می‌کند: اعتراض‌های سال ۱۴۰۱ طولانی‌ترین اعتراض در چهل سال اخیر بود که بین سه تا ۵ ماه در ۱۶۰ شهر ایران اتفاق افتاد که علاوه بر حضور میلیونی مردم در این اعتراضات همراهی ۱۰۰ دانشگاه از سراسر کشور هم موضوع برجسته جنبش اخیر بود حالا به همه این آمار‌ها دستگیری ۲۰ هزار نفر و تشکیل پرونده قضایی برای هزار نفر و جان باختن ۵۰۰ نفر از مردم و ۷۰ نیروی امنیتی را هم اضافه کنید آن وقت متوجه دلیل توفنده‌ترین خیزش می‌شوید. از طرفی دیگر این اعتراض در خیابان، محله‌ها، کوچه‌ها و حتی خانه‌ها وجود داشت و به رغم اختلال‌های زیاد در بستر اینترنت این اعتراض‌ها در فضای مجازی هم وجود داشت و همه این عوامل دست به دست هم داد تا واکنش افکار عمومی و جهانیان نسبت به این اعتراض‌ها متفاوت باشد.
ویدیوی قسمت اول این گفتگو را اینجا ببینید
جلایی پور در بخش دیگری از این گفتگو که درباره احتمال بازگشت مردم به خیابان، این تحلیل را بیان کرد که دو روایت وجود دارد، روایت اول این است که حکومت و صدا و سیما می‌گویند که "این‌ها اغتشاش بود و ما آن را جمع کردیم" و حالا خیابان آرام‌تر و زبان آن‌ها تندتر شده و در قبال این نظر، این روایت هم وجود دارد که گفته می‌شود که "این تازه اولشه و ما در مسیر انقلاب هستیم" نکته‌ای که در این میان به آن توجه نشده این است که حاکمیت باید از این اعتراض‌های پی در پی درس بگیرد و مشکل اینجاست که صدای مردم را نمی‌شنود وقتی در جامعه‌ای انقلابی رخ می‌دهد یعنی مردم ناراضی هستند و مطالباتی دارند که به آن توجه نشده مانند همان اتفاقی که سال ۵۷ افتاد.
به گفته این فعال سیاسی اصلاح طلب اتفاق مهمتری که افتاده این است که حاکمیت از همان ابتدا در برابر اصلاحات و در برابر توسعه ایستاد و این بعد دیگری از بی توجهی آن‌ها به خواسته‌ها و نیاز‌هایی که جامعه ۲۰ سال است آن را فریاد می‌زند و سیاستمداران به جای اینکه این بیمار را درمان کنند به آن بی توجهی کردند؛ این جامعه نیاز به توسعه پایدار دارد نه توسعه‌ای که ذیل آن همه منابع طبیعی در حال از بین رفتن است و در نهایت نتیجه این بی توجهی نیز تورم، بیکاری و مهاجرت نخبگان است.
