تفکیک جنسیتی در ورزش به خاطر ترس مردان از شکست برابر زنان است؟

دیدارنیوز: خیلی‌ها امروز این ایده را مطرح می‌کنند که آیا زمان آن نرسیده که از جداسازی ورزش‌ها بر اساس جنسیت خودداری کنیم؟

در سال ۱۹۲۲ سیبل بائر دانشجوی دانشگاه نورث وسترن ۴۴۰ یارد کرال پشت را در زمان کمتر از ۶ دقیقه و ۲۵ ثانیه شنا کرد و رکورد یک مرد را شکست و تصورات مربوط به توانایی‌های ورزشکاران زن را از بین برد. این دستاورد باعث شد تا اتلدا بلیتری یک شناگر زن دیگر به مردان هشدار دهد چالشی از طرف همه زنان علیه برتری مردان در دنیای ورزش آغاز شده است. او در مقاله‌ای در سال ۱۹۲۳ نوشت: «در نهایت زنان به اندازه مردان برنده جوایز خواهند شد.»

خانم بائر که در زمان شکستن رکورد شنا ۱۹ ساله بود، نزدیک به دوجین رکورد شنا را به نام خود ثبت کرد و مدال طلای کرال پشت زنان را در المپیک ۱۹۲۴ به دست آورد. اما قبل از اینکه به ۲۳ سالگی برسد بر اثر سرطان درگذشت.

در مورد پیش‌بینی خانم بلیبتری تقریبا ۵ دهه طول کشید تا بسیاری از زنان فرصت‌هایی که مردان برای رقابت در جهت کسب جایزه قهرمانی داشتند به دست آورند.

قبل از سال ۱۹۷۲ و زمانی که کنگره امریکا تصویب کرد که تبعیض بر اساس جنسیت در ورزش ممنوع است، حدود ۳۰ هزار زن به ورزش‌های دانشگاهی می‌پرداختند. در سال ۱۹۷۱ و دبیرستان نسبت ورزشکاران دختر و پسر ۲۹۴ هزار به ۳.۷ میلیون بود.

حال بعد از گذشت نیم قرن اعداد بسیار نزدیک شده‌اند. در سال ۲۰۱۹؛ ۳.۴ میلیون دختر در ورزش دبیرستانی شرکت کردند و ۴.۵ میلیون پسر. در سال ۲۰۲۱ بیش از ۲۱۹ هزار زن در ورزش‌های کالج شرکت کردند که ۴۴ درصد کل ورزشکاران را تشکیل می‌داد.

چه کسی تیم‌های ورزش زنان را راه‌اندازی کرد؟
سوزان کی‌کان، مورخ دانشگاه بوفالو و نویسنده کتابی در مورد جنسیت و تمایلات جنسی در ورزش زنان می‌گوید: «در اواخر قرن نوزدهم معلمان زن در دبیرستان‌ها و کالج‌های امریکایی شروع به تشکیل تیم‌هایی برای زنان و دختران کردند تا ورزش‌هایی مانند سافت‌بال و بسکتبال انجام دهند. او گفت که آن‌ها به دنبال فضایی برای شکوفایی ورزشکاران زن بودند و می‌خواستند از فسادی که در ورزش مردان رو به افزایش بود، جلوگیری کنند. در آن برهه قمار به شدت در بین ورزش مردان رواج یافته بود.

کریس بنکه، استاد تاریخ دانشگاه بنتلی می‌گوید: «قوانین ورزش زنان به گونه‌ای اصلاح شدند که زنان به هنجار‌های اجتماعی سختگیرانه‌تری پایبند باشند.» به عنوان مثال در بسکتبال، زنان و دختران تا سال‌ها حق توپ‌ربایی در بازی را نداشتند. آن‌ها در زمین به سه بخش تقسیم می‌شدند و مجبور بودند در مناطق مشخص شده بمانند!

پروفسور بنکه می‌گوید: «قوانین برای این بود که مطمئن شوند زنان با هم تماس زیادی برقرار نمی‌کنند، چراکه آن‌ها واقعا نگران بودند زنان به اندام‌های خود آسیب می‌زنند. به‌طور مشخص اندام‌های تولیدمثل.»

در اوایل دهه ۱۹۰۰ مردان شروع به مربیگری و توسعه تیم‌های ورزشی زنان کردند، زیرا عموم زنان علاقه‌مندتر شده بودند. پروفسور کان گفت که همان موقع برخی سرمقاله‌ها زنگ‌های خطر را به صدا درآوردند. منتقدان ورزش زنان این سوال را مطرح می‌کردند که «آیا یک زن می‌خواهد مرد شود یا خیر؟ آیا زنان بر مردان و حس برتری مردانه پیروز خواهند شد؟»

ماه گذشته شری بکر که در مورد بهداشت و پزشکی ورزشی در دانشگاهی در انگلستان سخنرانی می‌کرد، استدلالی عجیب برای اینکه چرا تیم‌های ورزشی زنان تشکیل شد، بیان کرد: برای محافظت از مردان. او در یک بحث توییتری که به‌طور گسترده به اشتراک گذاشت، گفت: «ورزش زنان به عنوان یک کتگوری جداگانه وجود دارد، زیرا تسلط ورزشکاران مرد در رقابت‌ها توسط ورزشکاران زن تهدید می‌شود.»

با این حال پروفسور بنکه گفت: این ایده که مردان از ترس شکست و تحقیر شدن تیم‌های زنانه را تشکیل دادند، واهی است. او گفت: «من قصد ندارم نقشی که تعصب در محدود کردن تلاش‌های ورزشی زنان در طول دهه‌ها ایفا کرده را کم کنم. اما اینکه مردان از ترس باختن مقابل زنان ورزش زنان را جدا کرده‌اند، اشتباه است.»

بازیابی داستان‌های تسلط زنان
پروفسور بکر گفت که در تلاش است تا تفسیر دیگری از اینکه چرا ورزش زنان جدا شده ارایه دهد. او گفت: «از نظر تاریخی دنیای ورزش وقتی یک زن توانسته بر مردان پیروز شود واکنش مثبتی نداشته.» در سال ۱۹۰۲ مج سایرز که اسکیت‌باز بود تبدیل به اولین زنی شد که در قهرمانی اسکیت جهان شرکت کرد و با شکست دادن چندین مرد به مدال نقره رسید. پیتسبورگ پرس در گزارشی از آن مسابقه نوشته بود: «او تنها کسی بود که بدون اشتباه حرکت loop change loop را انجام داد.»

سال بعد اتحادیه بین‌المللی اسکیت، زنان را از مسابقه با مردان منع کرد. آن‌ها توضیح دادند که داور ممکن است با یک اسکیت‌باز زن رابطه عاشقانه برقرار کند و امتیاز ناعادلانه به او بدهد. آن‌ها گفتند به‌طور کلی «مقایسه زنان با مردان دشوار است.» در سال ۱۹۰۶ اولین مسابقه زنان برگزار شد. در مارس ۱۹۳۱ جکی میچل دختر ۱۷ ساله اهل تنیس که به خاطر پرتاب توپ به شکل منحنی شهرت پیدا کرده بود، قراردادی یک‌ساله با تیم Chattanooga Lookouts که یک تیم بیسبال مردان بود، امضا کرد. ماه بعد آن‌ها مقابل نیویورک یانگیز قرار گرفتند و جکی توانست با پرتاب‌هایش بیب روث و لو گریک را شکست دهد.

در سال ۱۹۹۲ اتحادیه بین‌المللی تیراندازی تصمیم گرفت آن المپیک آخرین المپیکی باشد که در آن زنان و مردان در تیراندازی ساچمه‌ای رقابت می‌کنند. در همان تورنمنت ژانگ شانگ از چین مدال طلا را کسب کرد و رقبای مرد خود را شکست داد. این باعث شد برخی امیدوار شوند که برگزار‌کنندگان این ورزش نظرشان را تغییر بدهند. اما در سال ۲۰۰۰، زمانی که زنان مجددا برای حضور در المپیک مجاز شدند مسابقات بر اساس تفکیک جنسیت انجام شد.

پروفسور بیکر گفت: بسیاری از این داستان‌ها تا حد زیادی فراموش شده‌اند و این نشان می‌دهد که داستان‌های دیگری هم وجود داشته که تاکنون گفته نشده.

این بحث همچنان وجود دارد که آیا زمان آن نرسیده که ورزش مردان و زنان مخلوط شود. برخی می‌گویند مسابقه دادن مردان و زنان کنار هم سقف عملکردی همه را افزایش می‌دهد و برخی معتقدند برای ایجاد فرصت بیشتر برای زنان باید همچنان مسابقات جداگانه‌ای وجود داشته باشد. آن‌ها استدلال می‌کنند اگر فردا لیگ بسکتبال ان‌بی‌ای مخلوط شود چند زن شانس این را پیدا می‌کنند که وارد تیمی شوند؟

منبع: نیویورک‌تایمز