آلودگی هوا مشکل دیرینه تهران است. مشکلی که حالا به سایر شهرهای ایران هم تسری یافته است. این معضل بزرگ تهران، اما محصول عمل نکردن ۲۳ دستگاه اجرایی به قانون هوای پاک است.
دیدارنیوزـ نسرین نیکنام: آلودگی هوا و تأثیرات ناشی از آن در هر برهه زمانی به یکی از دغدغههای اصلی جهان و مقابله با آن به یکی از مهمترین اقدامات جهانی تبدیل شده است تا جایی که مناطق مختلف در سراسر جهان سعی دارند با ارائه راهکارهای مفید و خلاقانه تا حد ممکن محدوده منطقهای خود و اطراف آن را از این معضل حفظ کنند.
معضل آلودگی هوا گر چه سابقه طولانی دارد و به یک موضوع عادی تبدیل شده است اما آسیب هایی آن همواره جان انسانها و حتی محیط زیست را نشانه می گیرد و با وسعت گرفتن این معضل و دوری شهرها از داشتن هوای پاک، میزان ظهور و بروز بیماریهای مختلف در انسان ها بیشتر و بیشتر شده، هر چند که گیاهان و جانوران نیز از این آسیبها بی بهره نیستند.
آثار ناخوشایند ناشی از این بحران چه بر گیاهان، چه جانوران و چه انسانها کاملاً مشخص است و به طرق گوناگونی همچون از بین رفتن گیاهان، بروز بیماریهای دردناک و مرگهای ناگوار خود را نشان میدهد. انتشار ذرات بسیار ریز و معلق از جمله دود و گردوغبار، همچنین گازهای گلخانهای همچون مونوکسید کربن، دیاکسید نیتروژن، گوگرد دیاکسید و اوزون در هوا از اصلیترین عوامل آلاینده هوا محسوب میشود و با تخریب بیش از حد محیط زیست، کاهش روزافزون تنوع زیستی و خطرات سلامتی بسیار زیادی همراه است.
البته ذکر این نکته هم ضروری است که تشدید این آلودگی در فصل پاییز و زمستان خیلی بیشتر از فصل های دیگر است هر چند که تابستان امسال تهران حتی یک روز هم هوای پاک را تجربه نکرد و شرایط در سال های قبل به مراتب بهتر از امسال بود.
بیشتر بخوانید: تنها راه حل بحران آب در ایران؛ کاهش کشاورزی!
سالها پیش زمانی که آلودگی هوا تا این میزان جدی و خطرناک نشده بود؛ متولیان مستقیم و غیر مستقیم با این معضل به این نتیجه رسیدند که تنها یک ارگان یا دستگاه خاصی نمیتواند مسوولیت رفع این معضل را به عهده بگیرد از این رو تصمیم گرفتند قانونی به عنوان قانون هوای پاک تصویب کنند و در این قانون ۲۳ دستگاه مکلف شدند که در ذیل این قانون اقدامهایی را برای رفع معضل آلودگی هوا انجام دهند، اما به گفته متخصصان و صاحب نظران حوزه محیط زیست تعداد دستگاههایی که به این قانون پایبند بودند به تعداد انگشتان یک دست هم نیست.
برخی تصور می کنند که متولی اصلی رفع آلودگی هوا سازمان محیط زیست است اما در واقع این سازمان بر اساس همین قانون تنها حکم ناظر و گزارش دهنده عملکرد دستگاههای دیگر است؛ سازمان محیط زیست ۶۰ حکم تکلیفی برای اجرای این قانون دارد، اما بسیاری از تکالیف خود را انجام نداده اند و دستاورد این قانونی که از سال ۹۶ تصویب شد تاکنون هیچ تاثیری در کاهش آلودگی هوا نداشته است.
نمایندگان مجلس گزارش داده اند که سال گذشته ۲۸ راهکار کوتاه مدت و بلند مدت که هیچ هزینهای نداشت برای کاهش آلودگی هوا به دولت به ویژه وزارتخانههای نفت، صمت، کشور و سازمان محیط زیست ارائه شد، اما همه آنها برای اجرای این راهکارها بهانه آوردند و حالا همان راهکارها دوباره به دولت ارائه شده و قرار است امسال هم در دستور کار قرار گیرد.
کارشناسان محیط زیست معتقدند که اگر قانون هوای پاک اجرا شود مشکل آلودگی حل خواهد شد، اما هنوز برخی دستگاهها زحمت تدوین یک دستورالعمل اجرای برای این قانون را هم ننوشته اند.چیزی که عیان است اینکه هوا باید در قاعده حکمرانی دیده و توان همه دستگاهها را برای مقابل با آلودگی به کار گرفته شود حتی باید برای دستگاههایی که در اجرای وظایف خود کوتاهی می کنند جریمه کرد هر چند که این بعد از کم کاری و برخورد با متخلفان در این قانون دیده نشده و به سازمان محیط زیست هم هیچ مسوولیتی برای مقابله با آنها داده نشده است؛ نمایندگان نظر دیگری دارند و می گویند که این قانون نیاز به بازنگری دارد که در حال اصلاح آن در مجلس شورای اسلامی هستیم.
بیشتر بخوانید: قصه تکراری آلودگی هوا؛ تحریمها نفس تهران را بند آورد
یکی از بخش هایی که در موضوع آلودگی هوا همیشه انگشت اتهام به سمت آن گرفته می شود ناوگان حمل و نقل شهری است که به گفته متخصصان دودزاترین و آلوده کنندهترین ناوگان حمل و نقل ناوگانی است که خود دولت از آن استفاده میکند؛ هر چند این ناوگان در تهران ۱۰ درصد سیستم حمل و نقل شهری را شامل میشود، اما ۴۰ درصد آلودگی این شهر مربوط به آنهاست و وقتی پای حمل و نقل به وسط کشیده می شود نگاهها به سمت شهرداری می رود زیرا این نهاد مسوول بهینه سازی آن است و از این رو و طبق قانون از محل درآمد تبصره ۱ قانون مالیات بر ارزش افزوده، شهرداریها موظف هستند ناوگان حمل و نقل شهری را تعویض و نوسازی کنند، اما بر اساس آمار در سالهای ۹۷ و ۹۸ در استانهای اصفهان، تهران، خوزستان و البرز، فقط ۲۳۵ عدد از این ناوگان تعویض شده است در حالی که با این درآمد امکان تعویض و نوسازی کل ناوگان امکان پذیر بود؛ در نهایت اگر بخواهیم به شرایط ایده آل حمل و نقل عمومی در شهر تهران برسیم باید ۲۰ هزار دستگاه ناوگان حمل و نقل عمومی در این شهر داشته باشیم.
قوانین خوبی تصویب می شود اما اجرا نه؛ این جمله را یوسف رشیدی کارشناس محیط زیست و آلودگی هوا بیان می کند و می گوید: وقتی قانونی نوشته و اجرا نمی شود تصور مردم درباره سایر قوانین هم این می شود که قانون ها فقط روی کاغذ می مانند و بس و هیچ گره ای از کار آنها باز نمی شود یا به تعبیری قبح قانون پیش آنها شکسته می شود.
به نظر میرسد در تدوین قوانین و مقررات بهتر است قبل از تصویب نهایی از سوی دستگاههای اجرایی آزمایش و در محدوده کوچکتر به صورت کامل اجرا شود تا ضمن رفع نقایص نسبت به بهبود و اصلاح آن اقدام شود.
عضو هیات علمی دانشگاه شهید بهشتی تاکید می کند: نوشتن یک قانون خوب به تنهایی هنر چندانی نیست، بلکه تدوینساز و کار اجرایی آن اهمیت ویژه دارد. در قوانین ما معمولاً این مسئله به این شکل است که اول قانون تصویب میشود و بعد به دولت و دستگاههای اجرایی مهلتی داده میشود تا آییننامه اجرایی آن را بنویسند.
به اعتقاد رشیدی، این فرآیند باید کاملاً برعکس شود. یعنی اول ساز و کار اجرایی و انجام موفقیتآمیز قانون مورد نظر صورت پذیرد و بعد متن قانون تدوین و تصویب شود. اگر ما این فرآیند قانونگذاری را اصلاح نکنیم، در آینده نزدیک با تلنباری از قوانین به ظاهر زیبا و در عین حال غیرعملی مواجه خواهیم شد.
انتشار آلایندههای هوا ناشی از فعالیتهای شهری و صنعتی تقریباً جزءلاینفک زندگی مدرن است، اما خوشبختانه اتمسفر موجود در کره زمین کم و بیش باعث رقیق شدن و حذف آلایندهها میشود، مگر اینکه مقدار تولید آلایندهها از توان تهویه و تصفیه طبیعی اتمسفر بیشتر باشد.
او با اشاره به اینکه بشر با اتفاقاتی که در شهرهای مختلف دنیا باعث مرگ و میر گسترده به دلیل غلظت بالای آلایندهها اتفاق افتاد، متوجه شد که نمیتواند هر مقدار آلاینده را وارد اتمسفر کند و از عواقب تلخ آن مصون باشد، ادامه می دهد: از اینرو کشورهای مختلف تلاش کردند تا مباحث آلودگی هوا هم از دیدگاه علمی و هم قانونگذاری در کانون توجه باشد تا تلفات و هزینههای بهداشتی مرتبط با آن کاهش یابد.
کاهش بسیار قابلملاحظه سرب از هوای تهران، کاهش الیاف آزبست و کاهش آلاینده منوکسیدکربن نتیجه اقدامات قبل است، اما متأسفانه در سالهای اخیر اقدامات مؤثری نظیر از رده خارج شدن خودروهای فرسوده کلاً تعطیل شدهاست. نوسازی و ارتقای ناوگان حمل و نقل عمومی که رکن اصلی کاهش آلودگی هوا است نیز متأسفانه وضعیت مناسبی ندارد. حال سؤال اساسی این است که چگونه با افزایش تعداد خودروها و اجرا نشدن راهکارهای کاهش آلودگی هوا میتوان شاهد بهبود کیفیت هوا در شهرها بود؟